Για το χρέος που «εδώ και 2500 χρόνια» οφείλει η Ευρώπη στην Ελλάδα κάνει λόγο ένα άρθρο της γαλλικής εφημερίδας Le Figaro, που υπογράφουν δύο καθηγητές Φιλοσοφίας.
Όπως γράφουν στο άρθρο τους οι καθηγητές Τιερί Φορμέ και Μαρτέν Στεφένς, του γαλλικού πανεπιστημίου του Μετς: «Μιλάμε διαρκώς για το ελληνικό χρέος. Χωρίς καν να επισημαίνουμε ότι η Ευρώπη είναι αυτή που, εδώ και 2.500 χρόνια, έχει ένα χρέος προς την Ελλάδα. Ενα χρέος αιώνιο, αφού αφορά τα θεμέλιά της».
Στη συνέχεια, οι δύο καθηγητές εξηγούν που οφείλεται αυτό το χρέος γράφοντας: «Ευρώπη δεν είναι το όνομα μιας πριγκίπισσας της Φοινίκης; Οι ακαδημίες δεν έγιναν στη μνήμη του πρώτου μεγάλου θεσμού της γνώσης που ιδρύθηκε από τον Πλάτωνα στον κήπο του Ακάδημου, στην Αθήνα; Τα Ιδρύματα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δεν φέρουν το όνομα που δόθηκε από τον Αριστοτέλη στη σχολή του, το Λύκειο; Τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν ακόμη και πάντα τη γεωμετρία από τα θεωρήματα του Θαλή και του Πυθαγόρα; Ο γιατρός δεν πρέπει να δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη; Τέχνη, λογοτεχνία, μυθολογία, τεχνικές κάθε είδους: ο κατάλογος αυτών που οφείλουμε στην Ελλάδα είναι μακρύς.»
«Πρέπει συνεπώς να έχουμε χάσει το νόημα του πολιτισμού και κάθε ευγνωμοσύνης για να μιλάμε χωρίς μέτρο για το “ελληνικό χρέος”», υπογραμμίζουν οι δύο καθηγητές και θέτουν το ερώτημα «πώς είναι δυνατόν ένα κράτος να μπορεί να απειλείται από τις τράπεζες, οι οποίες οφείλουν την ύπαρξή τους στο νομικό πλαίσιο που θέτουν τα κράτη».
«Από τη στιγμή που οι τράπεζες απειλούν τη ζωή όλων, γίνονται εχθρός του λαού», τονίζουν και προσθέτουν ότι «το κράτος έχει καθήκον να τις ξαναβάζει στη θέση τους» γιατί το κράτος πρέπει να εξασφαλίζει τη γαλήνη των πολιτών οπότε «όλες οι άλλες δεσμεύσεις του, έστω κι αν πρόκειται για ένα κολοσσιαίο χρέος, πρέπει να περνούν σε δεύτερη μοίρα».
Οι Φορμέ και Στεφένς συνεχίζουν γράφοντας οτι «η κρίση αυτή είναι στην πραγματικότητα μια χωρίς προηγούμενο κρίση της πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών» καθώς «δεν τολμάμε πια να προκρίνουμε τον εαυτό μας έναντι των ιδιωτικών συμφερόντων». «Αυτό που απαιτεί από μας σήμερα η Ελλάδα», καταλήγουν, «είναι να τιμήσουμε το ανεξάντλητο χρέος μας προς αυτήν καθιστάμενοι αντάξιοι των θεσμών που μας κληροδότησε: η δράση που θα αναλάβουμε δεν μπορεί να είναι μόνον οικονομική».
iefimerida
Όπως γράφουν στο άρθρο τους οι καθηγητές Τιερί Φορμέ και Μαρτέν Στεφένς, του γαλλικού πανεπιστημίου του Μετς: «Μιλάμε διαρκώς για το ελληνικό χρέος. Χωρίς καν να επισημαίνουμε ότι η Ευρώπη είναι αυτή που, εδώ και 2.500 χρόνια, έχει ένα χρέος προς την Ελλάδα. Ενα χρέος αιώνιο, αφού αφορά τα θεμέλιά της».
Στη συνέχεια, οι δύο καθηγητές εξηγούν που οφείλεται αυτό το χρέος γράφοντας: «Ευρώπη δεν είναι το όνομα μιας πριγκίπισσας της Φοινίκης; Οι ακαδημίες δεν έγιναν στη μνήμη του πρώτου μεγάλου θεσμού της γνώσης που ιδρύθηκε από τον Πλάτωνα στον κήπο του Ακάδημου, στην Αθήνα; Τα Ιδρύματα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δεν φέρουν το όνομα που δόθηκε από τον Αριστοτέλη στη σχολή του, το Λύκειο; Τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν ακόμη και πάντα τη γεωμετρία από τα θεωρήματα του Θαλή και του Πυθαγόρα; Ο γιατρός δεν πρέπει να δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη; Τέχνη, λογοτεχνία, μυθολογία, τεχνικές κάθε είδους: ο κατάλογος αυτών που οφείλουμε στην Ελλάδα είναι μακρύς.»
«Πρέπει συνεπώς να έχουμε χάσει το νόημα του πολιτισμού και κάθε ευγνωμοσύνης για να μιλάμε χωρίς μέτρο για το “ελληνικό χρέος”», υπογραμμίζουν οι δύο καθηγητές και θέτουν το ερώτημα «πώς είναι δυνατόν ένα κράτος να μπορεί να απειλείται από τις τράπεζες, οι οποίες οφείλουν την ύπαρξή τους στο νομικό πλαίσιο που θέτουν τα κράτη».
«Από τη στιγμή που οι τράπεζες απειλούν τη ζωή όλων, γίνονται εχθρός του λαού», τονίζουν και προσθέτουν ότι «το κράτος έχει καθήκον να τις ξαναβάζει στη θέση τους» γιατί το κράτος πρέπει να εξασφαλίζει τη γαλήνη των πολιτών οπότε «όλες οι άλλες δεσμεύσεις του, έστω κι αν πρόκειται για ένα κολοσσιαίο χρέος, πρέπει να περνούν σε δεύτερη μοίρα».
Οι Φορμέ και Στεφένς συνεχίζουν γράφοντας οτι «η κρίση αυτή είναι στην πραγματικότητα μια χωρίς προηγούμενο κρίση της πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών» καθώς «δεν τολμάμε πια να προκρίνουμε τον εαυτό μας έναντι των ιδιωτικών συμφερόντων». «Αυτό που απαιτεί από μας σήμερα η Ελλάδα», καταλήγουν, «είναι να τιμήσουμε το ανεξάντλητο χρέος μας προς αυτήν καθιστάμενοι αντάξιοι των θεσμών που μας κληροδότησε: η δράση που θα αναλάβουμε δεν μπορεί να είναι μόνον οικονομική».
iefimerida
