Τρία F-4E AUP πετούν σε κλειστό σχηματισμό.
Το υλικό των σελίδων που ακολουθούν έχει παρθεί απο το βιβλίο
των Ηλία Νταλούμη και Μέγα Τσώνου
"F-4, TO McDONNELL DOUGLAS F-4E KAI
RF-4E PHANTOM II ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ"
Τη Δευτέρα 16 Οκτωβρίου του 1971 ολόκληρη η αστυνομική δύναμη της περιοχής της πρωτεύουσας ήταν σε επιφυλακή.
Αιτία, η άφιξη εκείνη την ημέρα, του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Spiro Agnew.
Ήταν μια εξαιρετικά σημαντική επίσκεψη. Όχι επειδή ερχόταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ.Ούτε επειδή ήταν ελληνικής καταγωγής.
Η επίσκεψη του Agnew στην Ελλάδα, αποτελούσε την επισφράγιση των καλών σχέσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση του προέδρου Nixon και την κυβέρνηση των συνταγματαρχών.
Οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες έμπαιναν σε μια νέα περίοδο. Μια περίοδο όπου οι μεν ΗΠΑ θα ξαναείχαν ένα πειθήνιο σύμμαχο και οί συνταγματάρχες ένα μεγάλο υποστηρικτή.
Οι συζητήσεις ανάμεσα στον επικεφαλής της δικτατορικής κυβέρνησης, Γεώργιο Παπαδόπουλο, και τον Spiro Agnew. υπήρξαν πολλές και μάλλον πολύωρες.Τα θέματα που έπρεπε να συμφωνήσουν δεν ήσαν μεν πολλά, ήσαν όμως σημαντικά.
Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονταν να αποκτήσουν μια βάση για τις μονάδες του 6ου Στόλου στην περιοχή.
Πιο συγκεκριμένα ήθελαν ένα λιμάνι, με επισκευαστικές δυνατότητες, για το DESRON 12 και ένα αεροπλανοφόρο.
Η Napoli έπεφτε κάπως μακριά από τα αγκυροβόλια του Πιάτι Εσκάντρα στις παρυφές του Αιγαίου. Όσο για την Τουρκία, τα λιμάνια της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο υστερούσαν σε υποδομή και αδυνατούσαν να προσφέρουν την ελάχιστη τεχνική και επισκευαστική υποστήριξη.
των Ηλία Νταλούμη και Μέγα Τσώνου
"F-4, TO McDONNELL DOUGLAS F-4E KAI
RF-4E PHANTOM II ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ"
Τη Δευτέρα 16 Οκτωβρίου του 1971 ολόκληρη η αστυνομική δύναμη της περιοχής της πρωτεύουσας ήταν σε επιφυλακή.
Αιτία, η άφιξη εκείνη την ημέρα, του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Spiro Agnew.
Ήταν μια εξαιρετικά σημαντική επίσκεψη. Όχι επειδή ερχόταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ.Ούτε επειδή ήταν ελληνικής καταγωγής.
Η επίσκεψη του Agnew στην Ελλάδα, αποτελούσε την επισφράγιση των καλών σχέσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση του προέδρου Nixon και την κυβέρνηση των συνταγματαρχών.
Οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες έμπαιναν σε μια νέα περίοδο. Μια περίοδο όπου οι μεν ΗΠΑ θα ξαναείχαν ένα πειθήνιο σύμμαχο και οί συνταγματάρχες ένα μεγάλο υποστηρικτή.
Οι συζητήσεις ανάμεσα στον επικεφαλής της δικτατορικής κυβέρνησης, Γεώργιο Παπαδόπουλο, και τον Spiro Agnew. υπήρξαν πολλές και μάλλον πολύωρες.Τα θέματα που έπρεπε να συμφωνήσουν δεν ήσαν μεν πολλά, ήσαν όμως σημαντικά.
Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονταν να αποκτήσουν μια βάση για τις μονάδες του 6ου Στόλου στην περιοχή.
Πιο συγκεκριμένα ήθελαν ένα λιμάνι, με επισκευαστικές δυνατότητες, για το DESRON 12 και ένα αεροπλανοφόρο.
Η Napoli έπεφτε κάπως μακριά από τα αγκυροβόλια του Πιάτι Εσκάντρα στις παρυφές του Αιγαίου. Όσο για την Τουρκία, τα λιμάνια της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο υστερούσαν σε υποδομή και αδυνατούσαν να προσφέρουν την ελάχιστη τεχνική και επισκευαστική υποστήριξη.
Δύο F-4E της Π.Α. πετούν σε σχηματισμό με δύο F-104S της Ιταλικής Αεροπορίας.
Από την πλευρά της Ελλάδας, το ζητούμενο ήταν πέρα από την "αναγνώριση" του καθεστώτος η προμήθεια πολεμικού υλικού. Την εποχή εκείνη η Αεροπορία είχε αρχίσει μια "έρευνα αγοράς" για νέο μαχητικό.
Αυτά που "κυκλοφορούσαν" διεθνώς ήσαν μόνο δύο: Το γαλλικό Mirage F.1 της Dassault και το αμερικανικό F-4E της McDonnell.
Οι Γάλλοι, προκειμένου να κερδίσουν την παραγγελία, είχαν κάνει μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα προσφορά. Πρότειναν, ούτε λίγο ούτε πολύ, συμμετοχή της Ελλάδας κατά 20% στο πρόγραμμα του Mirage F.1!
Αυτό για εκείνη την εποχή ήταν κάτι το μοναδικό αφού τότε δεν είχαν "εφευρεθεί" τα αντισταθμιστικά ωφελήματα κλπ.
Σίγουρα η προσφορά αυτή αποτελούσε μια μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα να αναπτύξει αεροπορική βιομηχανία.
Υπήρχαν όμως και κάποια μειονεκτήματα
.Τότε ακόμα το Mirage F.1 ήταν ουσιαστικά "στα χαρτιά". Δεν είχε καν παραγγελθεί από την Armée de l' Air. Ακόμα και με την προσφορά της συμμετοχής, το ποσό που έπρεπε να εκταμιευτεί από τον κρατικό προϋπολογισμό ήταν σημαντικό. Τέλος, η Γαλλία δεν πρόσφερε και σοβαρά πολιτικά ανταλλάγματα στην απομονωμένη δικτατορική κυβέρνηση της Ελλάδας.
Αντίθετα, το F-4 Phantom μπορεί τυπικά να ήταν ακριβότερο, όμως θα χρειαζόταν πολύ μικρότερο ποσό να εκταμιευθεί καθώς το μεγαλύτερο μέρος θα αποπλήρωνοταν μέσω FMS. Αποτελούσε ήδη ένα θρύλο που είχε αποδείξει στη μάχη τις εξαιρετικές ικανότητες του.
Αυτό όμως που έκλινε αποφασιστικά υπέρ του ήταν το ότι με αυτήν την παραγγελία η Ελλάδα, και συνεπώς το καθεστώς των συνταγματαρχών, εμφανιζόταν ως ένα από τα "χαϊδεμένα παιδιά" των ΗΠΑ.
Αυτά που "κυκλοφορούσαν" διεθνώς ήσαν μόνο δύο: Το γαλλικό Mirage F.1 της Dassault και το αμερικανικό F-4E της McDonnell.
Οι Γάλλοι, προκειμένου να κερδίσουν την παραγγελία, είχαν κάνει μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα προσφορά. Πρότειναν, ούτε λίγο ούτε πολύ, συμμετοχή της Ελλάδας κατά 20% στο πρόγραμμα του Mirage F.1!
Αυτό για εκείνη την εποχή ήταν κάτι το μοναδικό αφού τότε δεν είχαν "εφευρεθεί" τα αντισταθμιστικά ωφελήματα κλπ.
Σίγουρα η προσφορά αυτή αποτελούσε μια μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα να αναπτύξει αεροπορική βιομηχανία.
Υπήρχαν όμως και κάποια μειονεκτήματα
.Τότε ακόμα το Mirage F.1 ήταν ουσιαστικά "στα χαρτιά". Δεν είχε καν παραγγελθεί από την Armée de l' Air. Ακόμα και με την προσφορά της συμμετοχής, το ποσό που έπρεπε να εκταμιευτεί από τον κρατικό προϋπολογισμό ήταν σημαντικό. Τέλος, η Γαλλία δεν πρόσφερε και σοβαρά πολιτικά ανταλλάγματα στην απομονωμένη δικτατορική κυβέρνηση της Ελλάδας.
Αντίθετα, το F-4 Phantom μπορεί τυπικά να ήταν ακριβότερο, όμως θα χρειαζόταν πολύ μικρότερο ποσό να εκταμιευθεί καθώς το μεγαλύτερο μέρος θα αποπλήρωνοταν μέσω FMS. Αποτελούσε ήδη ένα θρύλο που είχε αποδείξει στη μάχη τις εξαιρετικές ικανότητες του.
Αυτό όμως που έκλινε αποφασιστικά υπέρ του ήταν το ότι με αυτήν την παραγγελία η Ελλάδα, και συνεπώς το καθεστώς των συνταγματαρχών, εμφανιζόταν ως ένα από τα "χαϊδεμένα παιδιά" των ΗΠΑ.
Ένα απο τα F-4E (68440), που πήραν μέρος στις εκδηλώσεις για τα 50 χρόνια απο την Απόβαση της Νορμανδίας το 1994.
Η Ελλάδα έσπαγε το φράγμα της απομόνωσης κι έμπαινε στο club των εκλεκτών της υπερδύναμης, αυτών που είχαν το προνόμιο να παίρνουν προηγμένα οπλικά συστήματα.Φυσικά ο Agnew ζήτησε το καθεστώς να δώσει κάποια δείγματα φιλελευθεροποίησης προκειμένου να σταματήσουν οί πιέσεις μελών του Κογκρέσου προς τον πρόεδρο Nixon.
Και βεβαίως οι υποσχέσεις δόθηκαν χωρίς κανένα δισταγμό, αφού έτσι κι αλλιώς, δεν επρόκειτο ποτέ να υλοποιηθούν.
Τυπικά η απόφαση για την προμήθεια των Phantom από την Ελληνική Αεροπορία, ελήφθη στις 13 Φεβρουαρίου του 1972.
Ήταν η πρώτη απόφαση της 3ης συνεδρίασης του ΑΣΕΑ. Λέμε τυπικά, επειδή είναι μάλλον απίθανο εκείνη την ημέρα να συνεδρίασε το ΑΣΕΑ. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Η 13η Φεβρουαρίου εκείνη τη χρονιά έπεφτε Κυριακή!
Η απόφαση για την προμήθεια, των F-4E μπορεί να ήταν σημαντική οπωσδήποτε όμως δεν ήταν εξαιρετικώς επείγουσα.
Επομένως, η συνεδρίαση φαίνεται να ήταν πλασματική και οι υπογραφές θα πρέπει να μπήκαν εκ των υστέρων και "δια περιφοράς". Tώρα, γιατί μπήκε αυτή η ημερομηνία, αυτό είναι, και μάλλον θα παραμείνει άγνωστο.
Η σύμβαση για την προμήθεια των F-4E Phantom υπογράφτηκε τον επόμενο μήνα, στις 29 Μαρτίου 1972, στη Washington. Ήταν μια διακρατική συμφιωνία μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας. Ως συμβαλλόμενοι αναγράφονταν η United States Air Force, ο πωλητής, και η Πολεμική Αεροπορία, ο αγοραστής. Για την πρώτη υπέγραψε ο General John Ryan, τότε Chief of Staff of the US Air Force, όπως ήταν ο πλήρης τίτλος του.
Και βεβαίως οι υποσχέσεις δόθηκαν χωρίς κανένα δισταγμό, αφού έτσι κι αλλιώς, δεν επρόκειτο ποτέ να υλοποιηθούν.
Τυπικά η απόφαση για την προμήθεια των Phantom από την Ελληνική Αεροπορία, ελήφθη στις 13 Φεβρουαρίου του 1972.
Ήταν η πρώτη απόφαση της 3ης συνεδρίασης του ΑΣΕΑ. Λέμε τυπικά, επειδή είναι μάλλον απίθανο εκείνη την ημέρα να συνεδρίασε το ΑΣΕΑ. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Η 13η Φεβρουαρίου εκείνη τη χρονιά έπεφτε Κυριακή!
Η απόφαση για την προμήθεια, των F-4E μπορεί να ήταν σημαντική οπωσδήποτε όμως δεν ήταν εξαιρετικώς επείγουσα.
Επομένως, η συνεδρίαση φαίνεται να ήταν πλασματική και οι υπογραφές θα πρέπει να μπήκαν εκ των υστέρων και "δια περιφοράς". Tώρα, γιατί μπήκε αυτή η ημερομηνία, αυτό είναι, και μάλλον θα παραμείνει άγνωστο.
Η σύμβαση για την προμήθεια των F-4E Phantom υπογράφτηκε τον επόμενο μήνα, στις 29 Μαρτίου 1972, στη Washington. Ήταν μια διακρατική συμφιωνία μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας. Ως συμβαλλόμενοι αναγράφονταν η United States Air Force, ο πωλητής, και η Πολεμική Αεροπορία, ο αγοραστής. Για την πρώτη υπέγραψε ο General John Ryan, τότε Chief of Staff of the US Air Force, όπως ήταν ο πλήρης τίτλος του.
Κατ' αντιστοιχία, για την Αεροπορία θα έπρεπε να υπογράψει ο Αντιπτέραρχος Δημήτριος Κωστάκος, ο τότε ΑΑ.
Επειδή όμως αυτός δεν ταξίδεψε ως την Washington, άγνωστο για ποιο λόγο, αντ' αυτού υπέγραψε ένας αξιωματικός του Στρατού, ο Ταξίαρχος Φλώρος Αστρινίδης, ΑΚΕΔ στην εκεί Ελληνική Πρεσβεία.
Το συνολικό κόστος της σύμβασης έφτανε τα $ 160,000,000 ή 4.8 δισεκατομμύρια δραχμές της εποχής.
Από αυτά τα $ 25,000,000 (750,000.000 Δρχ) καλύπτονταν από εθνικούς πόρους, δηλαδή τον προϋπολογισμό και τα υπόλοιπα μέσω των κονδυλίων FMS. Αυτός είναι και ο λόγος που η σύμβαση ήταν ανάμεσα στις δύο αεροπορίες. Η διαδικασία σε γενικές γραμμές είχε ως εξής: Η USAF αγόραζε από την McDonnell Douglas τα αεροσκάφη, τα οποία αφού δοκίμαζε και παραλάμβανε επισήμως, τα μεταβίβαζε στην Ελληνική Αεροπορία.
Στο κόστος που προαναφέρθηκε συμπεριλαμβάνονταν οι κινητήρες, ένα μέρος του επίγειου εξοπλισμού εξυπηρέτησης των αεροσκαφών και κάποια από τα ανταλλακτικά. Αυτά τα δύο τελευταία θα προέρχονταν από τα αποθέματα της USAF.
Επειδή όμως αυτός δεν ταξίδεψε ως την Washington, άγνωστο για ποιο λόγο, αντ' αυτού υπέγραψε ένας αξιωματικός του Στρατού, ο Ταξίαρχος Φλώρος Αστρινίδης, ΑΚΕΔ στην εκεί Ελληνική Πρεσβεία.
Το συνολικό κόστος της σύμβασης έφτανε τα $ 160,000,000 ή 4.8 δισεκατομμύρια δραχμές της εποχής.
Από αυτά τα $ 25,000,000 (750,000.000 Δρχ) καλύπτονταν από εθνικούς πόρους, δηλαδή τον προϋπολογισμό και τα υπόλοιπα μέσω των κονδυλίων FMS. Αυτός είναι και ο λόγος που η σύμβαση ήταν ανάμεσα στις δύο αεροπορίες. Η διαδικασία σε γενικές γραμμές είχε ως εξής: Η USAF αγόραζε από την McDonnell Douglas τα αεροσκάφη, τα οποία αφού δοκίμαζε και παραλάμβανε επισήμως, τα μεταβίβαζε στην Ελληνική Αεροπορία.
Στο κόστος που προαναφέρθηκε συμπεριλαμβάνονταν οι κινητήρες, ένα μέρος του επίγειου εξοπλισμού εξυπηρέτησης των αεροσκαφών και κάποια από τα ανταλλακτικά. Αυτά τα δύο τελευταία θα προέρχονταν από τα αποθέματα της USAF.
