Ι. Προ μηνών, μόλις, απ' εδώ τονίζονταν ότι: …«… Κατ' εξοχήν έναντι των ικανών και εντίμων δικαστών οφείλεται σαφής λογοδοσία για το σημείο όπου ευρίσκεται η επισήμως διακηρυχθείσα ανάγκη κάθαρσης του δικαστικού σώματος. Ο κ. Δ. Νικόπουλος αναλαμβάνων το 2007 τα προεδρικά του καθήκοντα, δήλωσε ότι θα ελεγχθεί το σύστημα, ότι θα εξοβελισθούν οι επίορκοι και οι ανεπαρκείς. Άρα εντεύθεν το ασφαλές δεδομένο είναι ανάγκη κάθαρσης στην δικαιοσύνη. Περαιτέρω όμως δημόσιος απολογισμός εμπεριστατωμένος και σαφής δεν έχει γνωσθεί. Κατ' αποτέλεσμα: Ανεπιτρέπτως, πλέον, έναντι του συνόλου των δικαστών - επί δικαίων και αδίκων - πλανάται η υποψία αυτού που έδωσε λαβή στον κ. Νικόπουλο να διακηρύξει ό,τι άνω. Και χειρότερα: Ψιθυρίζεται ότι οι ανεπαρκείς παρέμειναν και συνεχίζουν να εκπέμπουν τις συνέπειες της μετριότητάς τους. Οι επίορκοι, πάλι, επικαλούμενοι την φασαρία αύξησαν τις αθέμιτες αξιώσεις τους .. .»…
ΙΙ. Ατυχώς, "πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις" την 28.9.10 διαβάσαμε στην πρώτη σελίδα της "Καθημερινής" ότι …«… νέο … παραδικαστικό κύκλωμα … ερευνούν οι Αρχές »…
Από συνδικαλιστικούς κύκλους ανακοινώθηκε ότι δεν έχει αποδειχθεί (εισέτι) παράνομη δράση δικαστών εν ενεργεία. Οι δηλώσεις είναι ατυχείς. Λαβή στην έρευνα δεν έδωσαν αιτιάσεις εμπαθούς ιδιώτη, αλλ' αναφορά έγκυρης Τράπεζας, κατά τεκμήριο ψύχραιμης. Αν, πράγματι, στην εκτελεστική διαδικασία διαπιστούνται (κατά συρροήν) αδικαιολόγητες αποφάσεις το πράγμα είναι σαφές. Κατ' εξοχήν, όμως, το χειρότερο έγκειται στο ότι η κοινή γνώμη - ατυχώς ως σημειώθηκε - είναι έτοιμη προς αποδοχή ειδήσεων διάβρωσης (και) της Δικαιοσύνης.
ΙΙΙ. Η ισότης των πολιτών έναντι του νόμου δεν είναι ρηματική διακήρυξη. Είναι πράξη. Είναι, δηλαδή, η ομοιόμορφη και ορθή (ανθρωπίνως) εφαρμογή του δικαίου έναντι πάντων. Το σπουδαίο έργο ανήκει, βέβαια, στα δικαστήρια. Αλλ' αυτά έχουν πλημμυρίσει. Έχουν υποκύψει στον όγκο. Η πνευματική εργασία υποβαθμίζεται σε αχθοφορία. Δεν πραγματοποιείται, άρα, η ισότητα των πολιτών έναντι του νόμου. Δεν απονέμεται δίκαιο ίσο και ορθό.
Πολλαπλές διαδικαστικές ρυθμίσεις, προς επιτάχυνση των δικών την τελευταία εικοσιπενταετία, απέτυχαν - όλες - παταγωδώς. Ο όγκος έχει αποδειχθεί οδοστρωτήρας (!). Ισοπεδώνει και εξισώνει τα πάντα προς τα κάτω.
IV . Η απομένουσα λύση είναι, μονόδρομος. Απαιτείται ραγδαία αύξηση του κόστους της "δίκης", υπό την αυτονόητη εξαίρεση των πτωχών. Έτσι, αποκλειστικώς, με την μείωση του όγκου θ΄αναδειχθεί η ποιότητα. Το δικαστικό έργο θ' αναβαθμισθεί σε πνευματικό. Θα προσαρμοσθεί η δικαιοδοτική μας λειτουργία στους ρυθμούς της κοινωνίας. Θ' αποτιμηθεί η προσφορά της, αντιστοίχως, προς τα λοιπά κοινωνικά μεγέθη, ώστε (και) ν' αμειφθεί αναλόγως. Η αύξηση του αριθμού των δικαστών δεν είναι λύση. Ο δικαστής, ως κριτής των ανθρωπίνων, είναι - φύσει - προσωπικότης υπερέχουσα: Αρχών του πνεύματος που οφείλει να διαθέτει χρόνο φιλοσοφών και σκεπτόμενος, ώστε να κρίνει δεόντως. Με την άμβλυνση των κριτηρίων επιλογής θα διορισθούν πολλοί. Μοιραίως, έτσι, στις τάξεις των αρχόντων θα συνεχίσουν να επωάζονται και επίορκοι και ανεπαρκείς.
V . Είναι στοιχειώδες ότι οι θεσμοί παραμορφούμενοι εκδικούνται. Η μελετώμενη νομοθέτηση εξάλειψης του αξιοποίνου των απατεώνων, κλεπτών, υπεξαιρετών, κ.ο.κ. επί τη καταβολή των οφειλομένων αστικώς αποδεικνύει πλήρη άγνοια της ουσίας του ποινικού δικαίου. Ότι, δηλαδή, σ' έγκλημα δεν ανάγεται η οιαδήποτε αστική οφειλή. Αλλ' ανάγεται αποκλειστικώς η συμπεριφορά εκείνη που αντιστρατεύεται (και κακοποιεί) τους όρους προαγωγής της κοινωνικής ζωής. Άρα το έγκλημα προσβάλει - προεχόντως - το κοινωνικό σύνολο. Δευτερευόντως (και μόνο) το ωρισμένο υποκείμενο καθ' ου προξένησε ζημία, η εγκληματική πράξη. Συνεπώς, δογματικά είναι ανακόλουθο το δευτερεύον να καταργεί το πρωτεύον. Και το πρωτεύον είναι η κοινωνική συνοχή.
Αλλ' οι επίδοξοι νομοθέτες στερούνται και λογικής. Με τα μελετώμενα μέτρα θα γεμίσει η κοινωνία, ακόμη περισσότερο, από εγκληματίες. Παρέχεται μαθηματικώς πλήρες κίνητρο για μεγαλύτερο τζίρο των εγκληματιών, ώστε τμήμα αυτού του (τζίρου) να φυλάσσεται (ως ασφαλιστικό απόθεμα - ! -) προς κάλυψη εκείνων των περιπτώσεων όπου η αντίστοιχη (εγκληματική) δράση θ' αποκαλύπτεται. Η νομοθετική εισήγηση είναι τραγέλαφος. Είναι άξια μόνον για καρπαζιές.
VI . Χρειάζονται πολλά για ν' ανακάμψει η Ελλάς. Πρώτο μέλημα είναι ο εξοβελισμός των ανοήτων.
του Γ.Κ. Στεφανάκη
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ", 19/10/2010)
ΙΙ. Ατυχώς, "πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις" την 28.9.10 διαβάσαμε στην πρώτη σελίδα της "Καθημερινής" ότι …«… νέο … παραδικαστικό κύκλωμα … ερευνούν οι Αρχές »…
Από συνδικαλιστικούς κύκλους ανακοινώθηκε ότι δεν έχει αποδειχθεί (εισέτι) παράνομη δράση δικαστών εν ενεργεία. Οι δηλώσεις είναι ατυχείς. Λαβή στην έρευνα δεν έδωσαν αιτιάσεις εμπαθούς ιδιώτη, αλλ' αναφορά έγκυρης Τράπεζας, κατά τεκμήριο ψύχραιμης. Αν, πράγματι, στην εκτελεστική διαδικασία διαπιστούνται (κατά συρροήν) αδικαιολόγητες αποφάσεις το πράγμα είναι σαφές. Κατ' εξοχήν, όμως, το χειρότερο έγκειται στο ότι η κοινή γνώμη - ατυχώς ως σημειώθηκε - είναι έτοιμη προς αποδοχή ειδήσεων διάβρωσης (και) της Δικαιοσύνης.
ΙΙΙ. Η ισότης των πολιτών έναντι του νόμου δεν είναι ρηματική διακήρυξη. Είναι πράξη. Είναι, δηλαδή, η ομοιόμορφη και ορθή (ανθρωπίνως) εφαρμογή του δικαίου έναντι πάντων. Το σπουδαίο έργο ανήκει, βέβαια, στα δικαστήρια. Αλλ' αυτά έχουν πλημμυρίσει. Έχουν υποκύψει στον όγκο. Η πνευματική εργασία υποβαθμίζεται σε αχθοφορία. Δεν πραγματοποιείται, άρα, η ισότητα των πολιτών έναντι του νόμου. Δεν απονέμεται δίκαιο ίσο και ορθό.
Πολλαπλές διαδικαστικές ρυθμίσεις, προς επιτάχυνση των δικών την τελευταία εικοσιπενταετία, απέτυχαν - όλες - παταγωδώς. Ο όγκος έχει αποδειχθεί οδοστρωτήρας (!). Ισοπεδώνει και εξισώνει τα πάντα προς τα κάτω.
IV . Η απομένουσα λύση είναι, μονόδρομος. Απαιτείται ραγδαία αύξηση του κόστους της "δίκης", υπό την αυτονόητη εξαίρεση των πτωχών. Έτσι, αποκλειστικώς, με την μείωση του όγκου θ΄αναδειχθεί η ποιότητα. Το δικαστικό έργο θ' αναβαθμισθεί σε πνευματικό. Θα προσαρμοσθεί η δικαιοδοτική μας λειτουργία στους ρυθμούς της κοινωνίας. Θ' αποτιμηθεί η προσφορά της, αντιστοίχως, προς τα λοιπά κοινωνικά μεγέθη, ώστε (και) ν' αμειφθεί αναλόγως. Η αύξηση του αριθμού των δικαστών δεν είναι λύση. Ο δικαστής, ως κριτής των ανθρωπίνων, είναι - φύσει - προσωπικότης υπερέχουσα: Αρχών του πνεύματος που οφείλει να διαθέτει χρόνο φιλοσοφών και σκεπτόμενος, ώστε να κρίνει δεόντως. Με την άμβλυνση των κριτηρίων επιλογής θα διορισθούν πολλοί. Μοιραίως, έτσι, στις τάξεις των αρχόντων θα συνεχίσουν να επωάζονται και επίορκοι και ανεπαρκείς.
V . Είναι στοιχειώδες ότι οι θεσμοί παραμορφούμενοι εκδικούνται. Η μελετώμενη νομοθέτηση εξάλειψης του αξιοποίνου των απατεώνων, κλεπτών, υπεξαιρετών, κ.ο.κ. επί τη καταβολή των οφειλομένων αστικώς αποδεικνύει πλήρη άγνοια της ουσίας του ποινικού δικαίου. Ότι, δηλαδή, σ' έγκλημα δεν ανάγεται η οιαδήποτε αστική οφειλή. Αλλ' ανάγεται αποκλειστικώς η συμπεριφορά εκείνη που αντιστρατεύεται (και κακοποιεί) τους όρους προαγωγής της κοινωνικής ζωής. Άρα το έγκλημα προσβάλει - προεχόντως - το κοινωνικό σύνολο. Δευτερευόντως (και μόνο) το ωρισμένο υποκείμενο καθ' ου προξένησε ζημία, η εγκληματική πράξη. Συνεπώς, δογματικά είναι ανακόλουθο το δευτερεύον να καταργεί το πρωτεύον. Και το πρωτεύον είναι η κοινωνική συνοχή.
Αλλ' οι επίδοξοι νομοθέτες στερούνται και λογικής. Με τα μελετώμενα μέτρα θα γεμίσει η κοινωνία, ακόμη περισσότερο, από εγκληματίες. Παρέχεται μαθηματικώς πλήρες κίνητρο για μεγαλύτερο τζίρο των εγκληματιών, ώστε τμήμα αυτού του (τζίρου) να φυλάσσεται (ως ασφαλιστικό απόθεμα - ! -) προς κάλυψη εκείνων των περιπτώσεων όπου η αντίστοιχη (εγκληματική) δράση θ' αποκαλύπτεται. Η νομοθετική εισήγηση είναι τραγέλαφος. Είναι άξια μόνον για καρπαζιές.
VI . Χρειάζονται πολλά για ν' ανακάμψει η Ελλάς. Πρώτο μέλημα είναι ο εξοβελισμός των ανοήτων.
του Γ.Κ. Στεφανάκη
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ", 19/10/2010)
