Η πολιτική σήμερα μας προσφέρει το καταπληκτικό θέαμα μιας δεξιάς που δεν μπορεί να αυτοδιακηρυχθεί δεξιά χωρίς να κατηγορηθεί για"φασισμό" και μιάς αριστεράς που μπορεί, οποιαδήποτε στιγμή να αυτοαποκαλείται "σοσιαλιστική, κομμουνιστική, μαρξιστική",ισχυριζόμενη ότι τα δόγματα της δεν έχουν καμία σχέση με τον Λένιν,τον Στάλιν, τον Μάο ή τον Πολ Ποτ.
Αλλά αν οι οπαδοί των διαφόρων παραλλαγών της αριστεράς δεν αισθάνονται εκτεθειμένοι από τα Δεκεμβριανα του 44 και του 2008, το αρχιπέλαγος των Γκούλαγκ και τα Killing Fields, δεν βλέπω τον λόγο γιατί η σύγχρονη δεξιά, που απωθεί κάθε ολοκληρωτικό πειρασμό, πρέπει να αισθάνεται ένοχη, ή να δικαιολογείται.
Μπροστά σ' αυτήν την αξιοθαύμαστη αναίδεια των οπαδών ενός δόγματος, στο όνομα του οποίου εσφάγησαν εκατομμύρια άνθρωποι, και στραγγίστηκαν ψυχές, στην αναίδεια των υμνητών του πατερούλη Στάλιν που "σκύβει και φυσάει την φωτιά σου ν' ανάψει" ή του "ο Στάλιν ζεί" και που παρ' όλα αυτά εμφανίζονται με ένα τριαντάφυλλο στο πέτο, ένα ρόπαλο στον ώμο, ώς υπερασπιστές της ελευθερίας, η Δεξιά ας απαντήσει με ένα μεγάλο γέλιο και ας συνεχίσει την αγωνιστική της πορεία.
Η δικτατορία της αριστεράς σκέψης και διανόησης που επέβαλε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει παραδεκτό αν δεν είναι δεμενο μαζί της πήρε τέλος. Η Αριστερά είναι οι πολλοί, ένα τσούρμο στρατολογημένο σε υπόγεια καπηλειά, εκεί που συναντώνται οι πιό αδίστακτες φιλοδοξίες και τα παρακολουθήματα τους η χθαμαλότητα, η ιταμότητα, “του πλούτου αχορταγιά και τση δόξας πείνα”. Υπό μίαν έννοια, η ποιότητα των ανθρώπων καθορίζει και την ποιότητα των φιλοδοξιών.
Η Δεξιά είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς. Στους αρίστους, στους μοναδικούς, στους ευγενείς ανθρώπους οι φιλοδοξίες, όσο και αν είναι μεγάλες, είναι πάντοτε υψηλές, όχι βέβαια, επειδή “χτυπούν” ψηλά, αλλά επειδή αναφερονται σε στόχους που δεν έχουν επίκεντρο το άτομο που τις τρέφει. Από την μία πλευρά έχουμε την φιλοδοξία της αριστεράς που σημαίνει απλά κοινωνικό ανελκυστήρα, ένα σπίτι η μία επαυλη…και απο την άλλη την φιλοδοξία της Δεξιάς, αυτή που σημαίνει ετοιμότητα θυσίας και προσφοράς.
Ο Ηράκλειτος είπε: "ο Θεός είναι η ημέρα και η νύχτα, το θέρος και ο χειμώνας, ο πόλεμος και η ειρήνη,το ψωμί και η πείνα", ο Παράκελσος δήλωσε: "'Όλα είναι μέσα σε σένα τον ίδιο και τίποτα δεν μπορεί νασου έλθει από έξω, ούτε απο πάνω". Και αυτά εγκλείουν το να αγωνισθεί κανείς ανοικτά εναντίον μίαςψευτοδημοκρατικής, τραμπούκας αριστεράς αρνήτριας των πάντων.
Η Δεξιά με καθαρές ιδέες έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αρνηθεί τις "αλήθειες" της μεταπρατικής αριστεράς και να τις αντιπαρατάξει με τις πιο δυνατές δικές της αλήθειες. Εκεί που υπάρχει θέληση υπάρχει ένας δρόμος. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Πρέπει η Δεξιά να αντιληφθεί την ανάγκη να διακηρύξει αυτό που είναι. Να αναγνωρίσει τον κυριότερο εχθρό της, τον ισοπεδωτισμό, αρνητή και μειωτή της διαφοροποιήσεως του κόσμο και το κυριότερο να παραδεχθεί ότι τίποτα δεν είναι ουδέτερο στην ύπαρξη και ότι σε κάθε θέμα πρέπει να έχει τον λόγο της.
Στην Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος αυτοδιακηρύσσεται στ' αριστερά, ή σχεδόν, το να είναι κανείς Δεξιός, είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού...Οι Δεξιοί είναι σήμερα η βαθύτερη συνείδηση μιάς πάσχουσας κοινωνίας. Είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς που δεν επιτρέπουν σε ημιμαθείς με πασσαλείματα γνωσεων να υποθηκεύουν το μέλλον της Ελλάδας.Προχωρούν ίσα μπροστά δεν στέκονται στην άκρη με ρεβεράντζες και τσιριμόνιες στην απολυταρχία των οπαδών του δόγματος του αίματος.
Οι Δεξιοί είναι φώς. Προχωρούν…Οδηγούν…
ΤΑΜΠΟΥΡΙ
Αλλά αν οι οπαδοί των διαφόρων παραλλαγών της αριστεράς δεν αισθάνονται εκτεθειμένοι από τα Δεκεμβριανα του 44 και του 2008, το αρχιπέλαγος των Γκούλαγκ και τα Killing Fields, δεν βλέπω τον λόγο γιατί η σύγχρονη δεξιά, που απωθεί κάθε ολοκληρωτικό πειρασμό, πρέπει να αισθάνεται ένοχη, ή να δικαιολογείται.
Μπροστά σ' αυτήν την αξιοθαύμαστη αναίδεια των οπαδών ενός δόγματος, στο όνομα του οποίου εσφάγησαν εκατομμύρια άνθρωποι, και στραγγίστηκαν ψυχές, στην αναίδεια των υμνητών του πατερούλη Στάλιν που "σκύβει και φυσάει την φωτιά σου ν' ανάψει" ή του "ο Στάλιν ζεί" και που παρ' όλα αυτά εμφανίζονται με ένα τριαντάφυλλο στο πέτο, ένα ρόπαλο στον ώμο, ώς υπερασπιστές της ελευθερίας, η Δεξιά ας απαντήσει με ένα μεγάλο γέλιο και ας συνεχίσει την αγωνιστική της πορεία.
Η δικτατορία της αριστεράς σκέψης και διανόησης που επέβαλε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει παραδεκτό αν δεν είναι δεμενο μαζί της πήρε τέλος. Η Αριστερά είναι οι πολλοί, ένα τσούρμο στρατολογημένο σε υπόγεια καπηλειά, εκεί που συναντώνται οι πιό αδίστακτες φιλοδοξίες και τα παρακολουθήματα τους η χθαμαλότητα, η ιταμότητα, “του πλούτου αχορταγιά και τση δόξας πείνα”. Υπό μίαν έννοια, η ποιότητα των ανθρώπων καθορίζει και την ποιότητα των φιλοδοξιών.
Η Δεξιά είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς. Στους αρίστους, στους μοναδικούς, στους ευγενείς ανθρώπους οι φιλοδοξίες, όσο και αν είναι μεγάλες, είναι πάντοτε υψηλές, όχι βέβαια, επειδή “χτυπούν” ψηλά, αλλά επειδή αναφερονται σε στόχους που δεν έχουν επίκεντρο το άτομο που τις τρέφει. Από την μία πλευρά έχουμε την φιλοδοξία της αριστεράς που σημαίνει απλά κοινωνικό ανελκυστήρα, ένα σπίτι η μία επαυλη…και απο την άλλη την φιλοδοξία της Δεξιάς, αυτή που σημαίνει ετοιμότητα θυσίας και προσφοράς.
Ο Ηράκλειτος είπε: "ο Θεός είναι η ημέρα και η νύχτα, το θέρος και ο χειμώνας, ο πόλεμος και η ειρήνη,το ψωμί και η πείνα", ο Παράκελσος δήλωσε: "'Όλα είναι μέσα σε σένα τον ίδιο και τίποτα δεν μπορεί νασου έλθει από έξω, ούτε απο πάνω". Και αυτά εγκλείουν το να αγωνισθεί κανείς ανοικτά εναντίον μίαςψευτοδημοκρατικής, τραμπούκας αριστεράς αρνήτριας των πάντων.
Η Δεξιά με καθαρές ιδέες έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αρνηθεί τις "αλήθειες" της μεταπρατικής αριστεράς και να τις αντιπαρατάξει με τις πιο δυνατές δικές της αλήθειες. Εκεί που υπάρχει θέληση υπάρχει ένας δρόμος. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Πρέπει η Δεξιά να αντιληφθεί την ανάγκη να διακηρύξει αυτό που είναι. Να αναγνωρίσει τον κυριότερο εχθρό της, τον ισοπεδωτισμό, αρνητή και μειωτή της διαφοροποιήσεως του κόσμο και το κυριότερο να παραδεχθεί ότι τίποτα δεν είναι ουδέτερο στην ύπαρξη και ότι σε κάθε θέμα πρέπει να έχει τον λόγο της.
Στην Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος αυτοδιακηρύσσεται στ' αριστερά, ή σχεδόν, το να είναι κανείς Δεξιός, είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού...Οι Δεξιοί είναι σήμερα η βαθύτερη συνείδηση μιάς πάσχουσας κοινωνίας. Είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς που δεν επιτρέπουν σε ημιμαθείς με πασσαλείματα γνωσεων να υποθηκεύουν το μέλλον της Ελλάδας.Προχωρούν ίσα μπροστά δεν στέκονται στην άκρη με ρεβεράντζες και τσιριμόνιες στην απολυταρχία των οπαδών του δόγματος του αίματος.
Οι Δεξιοί είναι φώς. Προχωρούν…Οδηγούν…
ΤΑΜΠΟΥΡΙ
