Το ότι η διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού ήταν ένα μικρό επικοινωνιακό φιάσκο έχει ειπωθεί κατά κόρον τις τελευταίες ημέρες.
Εάν αποδειχθεί και πολιτικό φιάσκο -ισοδύναμο με τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο Καραμανλής τον Σεπτέμβριο του 2008 και η οποία τον οδήγησε σε βαθιά προσωπική απαξίωση και σε κατακρήμνιση της κυβέρνησής του- αυτό θα το γνωρίζουμε το βράδυ της μεθεπόμενης Κυριακής.
Ακόμα, πάντως, και αν ορισμένοι εύπιστοι και αμήχανοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ προτιμήσουν τον Σγουρό από τον (πράσινο) Δημαρά και τον Καμίνη από τον Κακλαμάνη, επειδή θα έχουν ανταποκριθεί στο δίλημμα Παπανδρέου, το αποτέλεσμα λίγο θα αλλάξει, ενώ το πολιτικό κεφάλαιο του πρωθυπουργού θα έχει απομειωθεί αισθητά.
Κι αυτό θα το βρει μπροστά του, όταν όλοι κατανοήσουν πως η απειλή εκλογών χρησιμοποιήθηκε απλώς ως προπέτασμα για την αδυναμία του οικονομικού επιτελείου να διαχειριστεί τις απαιτήσεις του μνημονίου.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται το «κουμπί». Ο πρωθυπουργός εν γνώσει του απέκρυψε την αλήθεια. Είπε πως το 2011 θα είναι χρονιά αποκατάστασης των ανισοτήτων και των αδικιών που προκάλεσε η φοροκαταιγίδα ελέω μνημονίου. Και πως το 2012 θα είναι χρονιά ανάκαμψης και ανάπτυξης, ώστε το 2013 να εξέλθουμε από το τούνελ.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Κι ο κ. Παπανδρέου το γνωρίζει.
Το 2013 η Ελλάδα θα είναι μία χώρα με δημόσιο χρέος πάνω από 500 δισ. (150% επί του ΑΕΠ), με προφανή αδυναμία να δανειστεί από τις αγορές με σχετικά βατά επιτόκια και με διαρθρωτικές αδυναμίες που δεν θα της επιτρέπουν ακόμα να αναπτυχθεί.
Μοναδική λύση είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους των 110 δισ., κάτι που πρακτικά θα σημάνει λιτότητα πιθανώς μέχρι και το 2021! Μία άλλη διόλου απίθανη εξέλιξη, την οποία προεξοφλούν ορισμένοι ξένοι αναλυτές, είναι αυτή της χρεοκοπίας και της αναδιάρθρωσης του χρέους (Ρουμπινί στην «Καθημερινή της Κυριακής»).
Ολα αυτά ο κ. Παπανδρέου τα αποκρύπτει.
Βοηθούμενος, βεβαίως, από ένα σύμπλεγμα μιντιακής διαπλοκής (ας προσέξει κανείς τους τίτλους των συμπολιτευόμενων εφημερίδων την επομένη της διακαναλικής και θα καταλάβει) δημιουργεί πλάνες που, όμως, έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης και, κυρίως, θα επιστρέψουν με δριμύτητα εναντίον του. Και αυτό είναι κρίμα. Διότι η χώρα -δυστυχώς αλλά έτσι είναι- δεν διαθέτει εναλλακτική πολιτική λύση. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Υ.Γ. Ο κ. Παπανδρέου πέρασε το εκβιαστικό δίλημμα στους πολίτες. Το ερώτημα είναι κατά πόσο οι πολίτες -μεταξύ των οποίων και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ- θα δεχθούν να το εισπράξουν. Εάν δεχθούν, δηλαδή, ότι η αδυναμία αυτής της κυβέρνησης να οδηγήσει τη χώρα σε ανάκαμψη θα οφείλεται στην αποτυχία κάποιου Σγουρού και το Βατερλό κάποιου Καμίνη. Είναι δύσκολο, όμως, να βρεθούν τόσοι αφελείς και εύπιστοι την ίδια ώρα στο ίδιο μέρος -πάνω από την κάλπη, δηλαδή.
Χωρίς, φυσικά, να λογαριάσει αρκετά κορυφαία κυβερνητικά στελέχη και πολλούς βουλευτές που νιώθουν ολοένα και πιο άβολα από την ασκούμενη πολιτική. Κάποιοι εξ αυτών καραδοκούν. Κι ίσως σ’ αυτό να κρύβεται μία άλλη διάσταση του εκβιαστικού (εκλογικού) διλήμματος του πρωθυπουργού.
Εάν αποδειχθεί και πολιτικό φιάσκο -ισοδύναμο με τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο Καραμανλής τον Σεπτέμβριο του 2008 και η οποία τον οδήγησε σε βαθιά προσωπική απαξίωση και σε κατακρήμνιση της κυβέρνησής του- αυτό θα το γνωρίζουμε το βράδυ της μεθεπόμενης Κυριακής.
Ακόμα, πάντως, και αν ορισμένοι εύπιστοι και αμήχανοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ προτιμήσουν τον Σγουρό από τον (πράσινο) Δημαρά και τον Καμίνη από τον Κακλαμάνη, επειδή θα έχουν ανταποκριθεί στο δίλημμα Παπανδρέου, το αποτέλεσμα λίγο θα αλλάξει, ενώ το πολιτικό κεφάλαιο του πρωθυπουργού θα έχει απομειωθεί αισθητά.
Κι αυτό θα το βρει μπροστά του, όταν όλοι κατανοήσουν πως η απειλή εκλογών χρησιμοποιήθηκε απλώς ως προπέτασμα για την αδυναμία του οικονομικού επιτελείου να διαχειριστεί τις απαιτήσεις του μνημονίου.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται το «κουμπί». Ο πρωθυπουργός εν γνώσει του απέκρυψε την αλήθεια. Είπε πως το 2011 θα είναι χρονιά αποκατάστασης των ανισοτήτων και των αδικιών που προκάλεσε η φοροκαταιγίδα ελέω μνημονίου. Και πως το 2012 θα είναι χρονιά ανάκαμψης και ανάπτυξης, ώστε το 2013 να εξέλθουμε από το τούνελ.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Κι ο κ. Παπανδρέου το γνωρίζει.
Το 2013 η Ελλάδα θα είναι μία χώρα με δημόσιο χρέος πάνω από 500 δισ. (150% επί του ΑΕΠ), με προφανή αδυναμία να δανειστεί από τις αγορές με σχετικά βατά επιτόκια και με διαρθρωτικές αδυναμίες που δεν θα της επιτρέπουν ακόμα να αναπτυχθεί.
Μοναδική λύση είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους των 110 δισ., κάτι που πρακτικά θα σημάνει λιτότητα πιθανώς μέχρι και το 2021! Μία άλλη διόλου απίθανη εξέλιξη, την οποία προεξοφλούν ορισμένοι ξένοι αναλυτές, είναι αυτή της χρεοκοπίας και της αναδιάρθρωσης του χρέους (Ρουμπινί στην «Καθημερινή της Κυριακής»).
Ολα αυτά ο κ. Παπανδρέου τα αποκρύπτει.
Βοηθούμενος, βεβαίως, από ένα σύμπλεγμα μιντιακής διαπλοκής (ας προσέξει κανείς τους τίτλους των συμπολιτευόμενων εφημερίδων την επομένη της διακαναλικής και θα καταλάβει) δημιουργεί πλάνες που, όμως, έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης και, κυρίως, θα επιστρέψουν με δριμύτητα εναντίον του. Και αυτό είναι κρίμα. Διότι η χώρα -δυστυχώς αλλά έτσι είναι- δεν διαθέτει εναλλακτική πολιτική λύση. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Υ.Γ. Ο κ. Παπανδρέου πέρασε το εκβιαστικό δίλημμα στους πολίτες. Το ερώτημα είναι κατά πόσο οι πολίτες -μεταξύ των οποίων και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ- θα δεχθούν να το εισπράξουν. Εάν δεχθούν, δηλαδή, ότι η αδυναμία αυτής της κυβέρνησης να οδηγήσει τη χώρα σε ανάκαμψη θα οφείλεται στην αποτυχία κάποιου Σγουρού και το Βατερλό κάποιου Καμίνη. Είναι δύσκολο, όμως, να βρεθούν τόσοι αφελείς και εύπιστοι την ίδια ώρα στο ίδιο μέρος -πάνω από την κάλπη, δηλαδή.
Χωρίς, φυσικά, να λογαριάσει αρκετά κορυφαία κυβερνητικά στελέχη και πολλούς βουλευτές που νιώθουν ολοένα και πιο άβολα από την ασκούμενη πολιτική. Κάποιοι εξ αυτών καραδοκούν. Κι ίσως σ’ αυτό να κρύβεται μία άλλη διάσταση του εκβιαστικού (εκλογικού) διλήμματος του πρωθυπουργού.
