γράφει ο
ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Η αυριανή σύγκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, αποτελεί μια καλή ευκαιρία ώστε όλοι, μα όλοι, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να τοποθετηθούν ευθέως για το μέλλον και τις προοπτικές της Κεντροδεξιάς.
Θα μπορούσε αυτό να είχε γίνει νωρίτερα, σε χρόνο που δεν θα συνέπιπτε με την ίδρυση εκ μέρους της κυρίας Μπακογιάννη της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ώστε να αποφευχθούν ερμηνείες που ενδεχομένως αδικούν τις προθέσεις της ηγεσίας. Ωστόσο, αυτό δεν έγινε και ως εκ τούτου δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε.
Εκείνο όμως που πρέπει να συζητήσουμε, είναι το μέλλον και όχι το παρελθόν. Θα πρέπει συνεπώς να σταματήσει η δαιμονοποίηση της διαφωνίας σ’ ένα μεγάλο πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας, όπως είναι η Νέα Δημοκρατία, και ταυτόχρονα, να ξεκινήσει ένας ευρύς διάλογος για τη στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθηθεί προκειμένου να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος.
Για να γίνει αυτό, όλοι θα πρέπει να κατανοήσουν ότι, η ίδρυση ενός κόμματος, ακόμη και αυτό το «γαϊτανάκι» των αποχωρήσεων, δεν συνιστούν απειλή. Αντιθέτως, δίνουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στον Αντώνη Σαμαρά να αποσαφηνίσει την ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αναδεικνύοντας τον κεντρογενή και φιλελεύθερο χαρακτήρα της.
Είναι τεράστιο λάθος να πιστεύουν στη Ρηγίλλης ότι οι αποχωρήσεις αποδυναμώνουν τη θέση του κυρίου Σαμαρά. Αντιθέτως την ενδυναμώνουν, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι και ο ίδιος θα επαναχαράξει την πολιτική του, και θα δώσει ρόλο σε όλα τα ικανά στελέχη που διαθέτει το κόμμα του.
Επαναλαμβάνουμε, ότι δεν υπάρχει απειλή, και ως εκ τούτου η νευρικότητα είναι ακατανόητη. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας μπορεί κάλλιστα να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία,κάνοντας ένα καινούριο ξεκίνημα, πλαισιωμένος από όλους, και κυρίως από αυτούςπου ενισχύουν το φιλελεύθερο προφίλ της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι τα μεγάλα, πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίαςαφομοιώνουν τους κραδασμούς, αρκεί οι ηγεσίες τους να αντιδρούν με σωφροσύνη και ευρύτητα πνεύματος, ώστε να μη θεωρούνται «συνωμότες» όσοι έχουν διαφορετικές απόψεις.
ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Η αυριανή σύγκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, αποτελεί μια καλή ευκαιρία ώστε όλοι, μα όλοι, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να τοποθετηθούν ευθέως για το μέλλον και τις προοπτικές της Κεντροδεξιάς.
Θα μπορούσε αυτό να είχε γίνει νωρίτερα, σε χρόνο που δεν θα συνέπιπτε με την ίδρυση εκ μέρους της κυρίας Μπακογιάννη της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ώστε να αποφευχθούν ερμηνείες που ενδεχομένως αδικούν τις προθέσεις της ηγεσίας. Ωστόσο, αυτό δεν έγινε και ως εκ τούτου δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε.
Εκείνο όμως που πρέπει να συζητήσουμε, είναι το μέλλον και όχι το παρελθόν. Θα πρέπει συνεπώς να σταματήσει η δαιμονοποίηση της διαφωνίας σ’ ένα μεγάλο πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας, όπως είναι η Νέα Δημοκρατία, και ταυτόχρονα, να ξεκινήσει ένας ευρύς διάλογος για τη στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθηθεί προκειμένου να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος.
Για να γίνει αυτό, όλοι θα πρέπει να κατανοήσουν ότι, η ίδρυση ενός κόμματος, ακόμη και αυτό το «γαϊτανάκι» των αποχωρήσεων, δεν συνιστούν απειλή. Αντιθέτως, δίνουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στον Αντώνη Σαμαρά να αποσαφηνίσει την ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αναδεικνύοντας τον κεντρογενή και φιλελεύθερο χαρακτήρα της.
Είναι τεράστιο λάθος να πιστεύουν στη Ρηγίλλης ότι οι αποχωρήσεις αποδυναμώνουν τη θέση του κυρίου Σαμαρά. Αντιθέτως την ενδυναμώνουν, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι και ο ίδιος θα επαναχαράξει την πολιτική του, και θα δώσει ρόλο σε όλα τα ικανά στελέχη που διαθέτει το κόμμα του.
Επαναλαμβάνουμε, ότι δεν υπάρχει απειλή, και ως εκ τούτου η νευρικότητα είναι ακατανόητη. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας μπορεί κάλλιστα να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία,κάνοντας ένα καινούριο ξεκίνημα, πλαισιωμένος από όλους, και κυρίως από αυτούςπου ενισχύουν το φιλελεύθερο προφίλ της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι τα μεγάλα, πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίαςαφομοιώνουν τους κραδασμούς, αρκεί οι ηγεσίες τους να αντιδρούν με σωφροσύνη και ευρύτητα πνεύματος, ώστε να μη θεωρούνται «συνωμότες» όσοι έχουν διαφορετικές απόψεις.