Ας αρχίσουμε να γκρεμίζουμε το παρόν μας πριν ξεκινήσουμε να χτίζουμε το μέλλον μας
O ANemos Π ΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟ. ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
Αυτή η κρίση δεν είναι δική μας. Χρηματοπιστωτική, τραπεζική, οριζόντια, κάθετη, επιφανειακή, εργαλειακή ή δομική, πάντως δεν είναι δική μας. Είναι δική τους.
Είναι όλων αυτών που κατέχουν και ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, τα μέσα χρηματοδότησης, τα μέσα ενημέρωσης, τα μέσα και τα έξω.
Αυτοί την προκάλεσαν κι εμείς την πληρώνουμε.
Τα πράγματα είναι απλά: ο,τι βλέπουμε γύρω μας στηρίζεται σε δύο δυνάμεις. Το κεφάλαιο και την εργατική δύναμη.
Μέχρι στιγμής, την κρίση την προκαλεί το πρώτο και είναι αυτό που παίρνει τα όποια μέτρα για να την αντιμετωπίσει (τάχα μου!) αλλά και για να διασωθεί το ίδιο και να αβγατίσει.
Το κεφάλαιο αναπαράγεται σε υλικές και άυλες μορφές.
Το κεφάλαιο ανοίγει, κλείνει, ενώνει, διαιρεί, προσαρμόζει τις αγορές.
Το κεφάλαιο προκαλεί πολέμους και κερδίζει από αυτούς είτε είναι νικηφόροι είτε όχι.
Το κεφάλαιο παράγει κρίσεις.
Το κεφάλαιο δημιουργεί μνημόνια.
Το κεφάλαιο "κόβει" νέο χρήμα.
Το κεφάλαιο παράγει τραπεζικά προϊόντα και υποπροϊόντα.
Το κεφάλαιο αποφασίζει πότε θα "κρυφτεί" και πότε θα "φανερωθεί".
Το κεφάλαιο σχεδιάζει, δημιουργεί και προφυλάσσει τις δομές που επιθυμεί.
Το κεφάλαιο "αναδιανέμεται" για να επιστρέψει στο πολλαπλάσιο.
Το κεφάλαιο υπερ-συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και πιο λίγων.
Το κεφάλαιο κλέβει την υπεραξία της εργασίας.
Το κεφάλαιο καθορίζει τις αμοιβές, τη ζωή την ίδια, του εργατικού δυναμικού. Ολόκληρης της κοινωνίας.
Γνωστά αυτά. Κι όλα καλά (;) μέχρι εδώ και το θέμα μας τώρα δεν είναι να επικρίνουμε τις πρακτικές του κεφαλαίου. Αυτή είναι η "φύση" του κεφαλαίου, η ίδια του η ουσία.
Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η άλλη δύναμη: η εργατική. Αυτών δηλαδή που παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες σε όποιο κομμάτι της παραγωγής κι αν ανήκουν.
Και η ερώτηση (ρητορική, βεβαίως) γιατί αυτή η δύναμη δεν κάνει τ' ανάλογα;
Τι να κάνει;
Να δημιουργήσει τη δική της (δική μας) κρίση!
Οχι με τα παλιά, συνδικαλιστικά εργαλεία της στήριξης του κεφαλαίου (ιδιωτικού ή κρατικού) αλλά με ανάλογα εργαλεία με αυτά του κεφαλαίου...
Οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν π.χ.:
Να μην συμμετέχουν στους θεσμούς του κεφαλαίου και κυρίως στο τραπεζικό σύστημα αποσύροντας τα χρήματά τους από χρηματοπιστωτικό σύστημα και κάνοντας χρήση μόνο απλών ταμιευτηρίων...
Να παράγουν προϊόντα και να παρέχουν υπηρεσίες, έξω από τον κεντρικό σχεδιασμό του κεφαλαίου, σε άλλους εργαζόμενους.
Να "στραγγαλίζουν" κάθε επιχείρηση που παρασιτεί σε βάρος της κοινωνίας, δηλώνει αδύναμη να καταβάλει τις αμοιβές των εργαζομένων, αισχροκερδεί, με πλήρη απόσυρση της εργατικής δύναμης.
Κι αν αυτά φαίνονται κάπως θεωρητικά και νεφελώδη (ενώ, περιέργως, τα πιο νεφελώδη του κεφαλαίου τα κατανοούμε όλοι...) ιδού ένα παράδειγμα από τον χώρο μου, τον μόνο εργασιακό χώρο που γνωρίζω καλά, τα ΜΜΕ:
Ιδιοκτήτες εφημερίδων, καναλάρχες και σταθμάρχες έχουν εδώ και καιρό ξεκινήσει περικοπές και απολύσεις διότι "δεν βγαίνουν". Το αποτέλεσμα είναι να ευτελίζουν και να απαξιώνουν ακόμη περισσότερο το παραγόμενο προϊόν, που σε αυτή την περίπτωση, είναι η ίδια η ενημέρωση, μπαίνοντας (φαινομενικά) σε έναν φαύλο κύκλο...
Πως θα ήταν αλήθεια αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σε αυτά τα μέσα απέσυραν την εργατική τους δύναμη και τα "στραγγάλιζαν", ουσιαστικά μια ώρα γρηγορότερα, ή αν απαιτούσαν με βάση τις αρχές, τη δεοντολογία, την "τέχνη" τους να λειτουργούν όπως αυτό υπαγορεύεται από το συμφέρον της ίδιας της κοινωνίας;
Γιατί να μην "λυτρώσουν" μια επιχείρηση κάνοντάς της μια απλή ευθανασία. Βάζοντας αυτοί το λουκέτο που αργά ή γρήγορα θα έβαζε η ιδιοκτησία;
Πως θα ήταν, για παράδειγμα, αν οι εργαζόμενοι στον ΣΚΑΪ αντί να υπογράψουν την αισχρή σύμβαση μείωσης του μισθού τους κατά 10% έστελναν στην ιδιοκτησία να υπογράψει μια σύμβαση αύξησης 10% απειλώντας ότι διαφορετικά θα το κλείσουν το μαγαζί;
Οχι με απεργία. Με μόνιμη άρνηση παροχής της εργατικής μας δύναμης σε αυτούς.
Το ίδιο και στα υπόλοιπα Μέσα που "καρκινοβατούν";
"Μα!" θα πει κάποιος "έτσι θα βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας, μένοντας οικειοθελώς άνεργοι!"
Κι όμως, όσο τρομακτικό κι αν μοιάζει...
...τα πράγματα δεν είναι έτσι...
Αλλωστε...
Αν συνεχιστεί αυτή η προκαθορισμένη και υπό τον μερικό έλεγχο του κεφαλαίου, κρίση, ΟΛΟΙ θα μείνουμε άνεργοι αργά ή γρήγορα... Οι ιδιοκτήτες θα απολύουν σταδιακά και σαδιστικά...
...εάν όμως η δική μας εργατική δύναμη πάρει την πρωτοβουλία να ξεκαθαρίσει το τοπίο τότε θα μπορέσουν να ξεπηδήσουν νέα πράγματα. Νέες επιχειρήσεις με το πνεύμα της νέας εποχής. Το παιχνίδι θα φύγει από τα χέρια των παλαιών αφεντικών...
Και θα έλθει η εποχή των νέων αφεντικών;
Και γιατί αυτά θα είναι καλύτερα από τα παλιά;
Απαντήσεις σε αυτά τα δύο ερωτήματα, σε επόμενα ..."τεύχη"!
Διότι υπάρχουν απαντήσεις...
Υ.Γ.1: Αυτή τη φορά δεν θα "πεθάνουμε" μόνοι. Θα τους πάρουμε μαζί μας!
Υ.Γ.2: Αν είναι να γονατίσουμε, ας γονατίσουμε πάνω από τα ερείπια και τα πτώματά τους!
Υ.Γ.3: Μόνο εμείς μπορούμε να βγάλουμε τον καπιταλισμό από τη μιζέρια του και να τον στείλουμε στην Ιστορία.
Αυτή η κρίση δεν είναι δική μας. Χρηματοπιστωτική, τραπεζική, οριζόντια, κάθετη, επιφανειακή, εργαλειακή ή δομική, πάντως δεν είναι δική μας. Είναι δική τους.
Είναι όλων αυτών που κατέχουν και ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, τα μέσα χρηματοδότησης, τα μέσα ενημέρωσης, τα μέσα και τα έξω.
Αυτοί την προκάλεσαν κι εμείς την πληρώνουμε.
Τα πράγματα είναι απλά: ο,τι βλέπουμε γύρω μας στηρίζεται σε δύο δυνάμεις. Το κεφάλαιο και την εργατική δύναμη.
Μέχρι στιγμής, την κρίση την προκαλεί το πρώτο και είναι αυτό που παίρνει τα όποια μέτρα για να την αντιμετωπίσει (τάχα μου!) αλλά και για να διασωθεί το ίδιο και να αβγατίσει.
Το κεφάλαιο αναπαράγεται σε υλικές και άυλες μορφές.
Το κεφάλαιο ανοίγει, κλείνει, ενώνει, διαιρεί, προσαρμόζει τις αγορές.
Το κεφάλαιο προκαλεί πολέμους και κερδίζει από αυτούς είτε είναι νικηφόροι είτε όχι.
Το κεφάλαιο παράγει κρίσεις.
Το κεφάλαιο δημιουργεί μνημόνια.
Το κεφάλαιο "κόβει" νέο χρήμα.
Το κεφάλαιο παράγει τραπεζικά προϊόντα και υποπροϊόντα.
Το κεφάλαιο αποφασίζει πότε θα "κρυφτεί" και πότε θα "φανερωθεί".
Το κεφάλαιο σχεδιάζει, δημιουργεί και προφυλάσσει τις δομές που επιθυμεί.
Το κεφάλαιο "αναδιανέμεται" για να επιστρέψει στο πολλαπλάσιο.
Το κεφάλαιο υπερ-συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και πιο λίγων.
Το κεφάλαιο κλέβει την υπεραξία της εργασίας.
Το κεφάλαιο καθορίζει τις αμοιβές, τη ζωή την ίδια, του εργατικού δυναμικού. Ολόκληρης της κοινωνίας.
Γνωστά αυτά. Κι όλα καλά (;) μέχρι εδώ και το θέμα μας τώρα δεν είναι να επικρίνουμε τις πρακτικές του κεφαλαίου. Αυτή είναι η "φύση" του κεφαλαίου, η ίδια του η ουσία.
Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η άλλη δύναμη: η εργατική. Αυτών δηλαδή που παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες σε όποιο κομμάτι της παραγωγής κι αν ανήκουν.
Και η ερώτηση (ρητορική, βεβαίως) γιατί αυτή η δύναμη δεν κάνει τ' ανάλογα;
Τι να κάνει;
Να δημιουργήσει τη δική της (δική μας) κρίση!
Οχι με τα παλιά, συνδικαλιστικά εργαλεία της στήριξης του κεφαλαίου (ιδιωτικού ή κρατικού) αλλά με ανάλογα εργαλεία με αυτά του κεφαλαίου...
Οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν π.χ.:
Να μην συμμετέχουν στους θεσμούς του κεφαλαίου και κυρίως στο τραπεζικό σύστημα αποσύροντας τα χρήματά τους από χρηματοπιστωτικό σύστημα και κάνοντας χρήση μόνο απλών ταμιευτηρίων...
Να παράγουν προϊόντα και να παρέχουν υπηρεσίες, έξω από τον κεντρικό σχεδιασμό του κεφαλαίου, σε άλλους εργαζόμενους.
Να "στραγγαλίζουν" κάθε επιχείρηση που παρασιτεί σε βάρος της κοινωνίας, δηλώνει αδύναμη να καταβάλει τις αμοιβές των εργαζομένων, αισχροκερδεί, με πλήρη απόσυρση της εργατικής δύναμης.
Κι αν αυτά φαίνονται κάπως θεωρητικά και νεφελώδη (ενώ, περιέργως, τα πιο νεφελώδη του κεφαλαίου τα κατανοούμε όλοι...) ιδού ένα παράδειγμα από τον χώρο μου, τον μόνο εργασιακό χώρο που γνωρίζω καλά, τα ΜΜΕ:
Ιδιοκτήτες εφημερίδων, καναλάρχες και σταθμάρχες έχουν εδώ και καιρό ξεκινήσει περικοπές και απολύσεις διότι "δεν βγαίνουν". Το αποτέλεσμα είναι να ευτελίζουν και να απαξιώνουν ακόμη περισσότερο το παραγόμενο προϊόν, που σε αυτή την περίπτωση, είναι η ίδια η ενημέρωση, μπαίνοντας (φαινομενικά) σε έναν φαύλο κύκλο...
Πως θα ήταν αλήθεια αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σε αυτά τα μέσα απέσυραν την εργατική τους δύναμη και τα "στραγγάλιζαν", ουσιαστικά μια ώρα γρηγορότερα, ή αν απαιτούσαν με βάση τις αρχές, τη δεοντολογία, την "τέχνη" τους να λειτουργούν όπως αυτό υπαγορεύεται από το συμφέρον της ίδιας της κοινωνίας;
Γιατί να μην "λυτρώσουν" μια επιχείρηση κάνοντάς της μια απλή ευθανασία. Βάζοντας αυτοί το λουκέτο που αργά ή γρήγορα θα έβαζε η ιδιοκτησία;
Πως θα ήταν, για παράδειγμα, αν οι εργαζόμενοι στον ΣΚΑΪ αντί να υπογράψουν την αισχρή σύμβαση μείωσης του μισθού τους κατά 10% έστελναν στην ιδιοκτησία να υπογράψει μια σύμβαση αύξησης 10% απειλώντας ότι διαφορετικά θα το κλείσουν το μαγαζί;
Οχι με απεργία. Με μόνιμη άρνηση παροχής της εργατικής μας δύναμης σε αυτούς.
Το ίδιο και στα υπόλοιπα Μέσα που "καρκινοβατούν";
"Μα!" θα πει κάποιος "έτσι θα βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας, μένοντας οικειοθελώς άνεργοι!"
Κι όμως, όσο τρομακτικό κι αν μοιάζει...
...τα πράγματα δεν είναι έτσι...
Αλλωστε...
Αν συνεχιστεί αυτή η προκαθορισμένη και υπό τον μερικό έλεγχο του κεφαλαίου, κρίση, ΟΛΟΙ θα μείνουμε άνεργοι αργά ή γρήγορα... Οι ιδιοκτήτες θα απολύουν σταδιακά και σαδιστικά...
...εάν όμως η δική μας εργατική δύναμη πάρει την πρωτοβουλία να ξεκαθαρίσει το τοπίο τότε θα μπορέσουν να ξεπηδήσουν νέα πράγματα. Νέες επιχειρήσεις με το πνεύμα της νέας εποχής. Το παιχνίδι θα φύγει από τα χέρια των παλαιών αφεντικών...
Και θα έλθει η εποχή των νέων αφεντικών;
Και γιατί αυτά θα είναι καλύτερα από τα παλιά;
Απαντήσεις σε αυτά τα δύο ερωτήματα, σε επόμενα ..."τεύχη"!
Διότι υπάρχουν απαντήσεις...
Υ.Γ.1: Αυτή τη φορά δεν θα "πεθάνουμε" μόνοι. Θα τους πάρουμε μαζί μας!
Υ.Γ.2: Αν είναι να γονατίσουμε, ας γονατίσουμε πάνω από τα ερείπια και τα πτώματά τους!
Υ.Γ.3: Μόνο εμείς μπορούμε να βγάλουμε τον καπιταλισμό από τη μιζέρια του και να τον στείλουμε στην Ιστορία.
