Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη κουβαλάει πάνω της, ίσως και στα γενετήσια χαρακτηριστικά της, τον σπόρο της πολιτικής ανωμαλίας, της εκτροπής. Δεν φταίει ίσως (μόνο) η ίδια γι’ αυτό, αλλά είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει.
Είναι ακριβώς η λογική που δραματικά εκφράζει ο σκορπιός, στη γνωστή ανεκδοτολογική αφήγηση:
Στην άκρη του ποταμού κάθονται ο σκορπιός και η χελώνα και κοιτούν απέναντι. «Με περνάς στην άλλη μεριά;» λέει ο σκορπιός, στη χελώνα. «Δεν ξέρω κολύμπι». «Τι λες», του απαντά εκείνη, «χαζή είμαι; Θα με τσιμπήσεις». «Μα τι λες», ανταπαντά ο σκορπιός, «τόσο βλάκας είμαι;
Αν σε τσιμπήσω και πάθεις κάτι, θα πνιγούμε και οι δύο». «Σωστό αυτό», σκέφτεται η χελώνα. «Καλά, ανέβα» του λέει και αρχίζει να κολυμπάει. Στη μέση της διαδρομής, τσακ ο σκορπιός την τσιμπάει και αργοσβήνοντας εκείνη του λέει αδύναμα: «Είδες, καλά το σκεφτόμουν, ηλίθιε, τώρα θα πεθάνουμε και οι δύο» – και ο σκορπιός απαντάει με συστολή: «Το ξέρω, το ξέρω, αλλά τι να κάνω, είναι η φύση μου»…
Είναι η φύση της. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση προσπαθεί να την καλύψει με διάφορα λογικοφανή επιχειρήματα, όπως ότι ο τόπος έχει ανάγκη από νέα κόμματα. Ξεχνάει, βέβαια, πως το επιχείρημα αυτό «ισχύει» και χρησιμοποιείται επειδή δεν βγήκε εκείνη αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία.
Αν είχε εκλεγεί, δεν θα είχε ανάγκη ο τόπος από νέα κόμματα. Σωστά; Κι αν ο Α. Σαμαράς, που τελικά την κέρδισε πανηγυρικά, επιχειρούσε να (ξανα)φτιάξει ένα άλλο κόμμα, επειδή δεν θα άντεχε την Ντόρα αρχηγό, θα ήταν μάλλον προδότης. Και μάλιστα για δεύτερη φορά, αφού είχε προηγηθεί η Πολιτική Άνοιξη, σωστά; Αλλά δεν έγιναν έτσι τα πράγματα.
Ο Σαμαράς έγινε αρχηγός της ΝΔ, η Ντόρα έχασε αφού επικράτησε το ένστικτο των ψηφοφόρων και όχι η κραυγαλέα υποστήριξη της Ντόρας από τα συγκροτήματα. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ανάγκη της κοινωνίας για νέα κόμματα, αφού η κ. Μπακογιάννη δεν έγινε αρχηγός του κόμματος που φιλοδοξούσε.
Βεβαίως, αυτή η απλή αλήθεια και τα ίδια τα γεγονότα δεν παρατίθενται ως ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους που της παίρνουν υμνητικές συνεντεύξεις, διότι θα τσαλακώσουν το προφίλ μιας εκπροσώπου του συστήματος που φαίνεται ότι πρέπει να διατηρηθεί «στα πράγματα» όσο γίνεται περισσότερο.
Ένας δημοσιογράφος μάλιστα, συνομιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό με βουλευτή της ΝΔ, του επεσήμανε «πόσο λάθος είναι να μιλάει ο κ. Σαμαράς για αποστασία», με αφορμή τις αναχωρήσεις βουλευτών για το κόμμα της κ. Μπακογιάννη.
Μα αν είναι λάθος αυτό, επειδή προφανώς ο δημοσιογράφος υπαινίσσεται την αποχώρηση του Α. Σαμαρά και βουλευτών από τη ΝΔ, με αποτέλεσμα ο κ. Μητσοτάκης να χάσει τη δεδηλωμένη και να πάει σε εκλογές τον Οκτώβριο του 1993, πόσο μεγαλύτερο λάθος είναι να υποκινεί εκείνη σε αποστασία βουλευτές της ΝΔ προκειμένου να στήσει το δικό της κόμμα;
Είναι δυνατόν απόγονος του Κων. Μητσοτάκη, αρχιμάστορα της αποστασίας, μετρ, δασκάλου της πολιτικής ανωμαλίας να υπάρξει στην πολιτική ζωή και μάλιστα ως επικεφαλής κόμματος ακολουθώντας τις ίδιες πρακτικές που κατέστησαν το όνομα αυτό συνώνυμο της πολιτικής αθλιότητας;
Η κυρία Μπακογιάννη έχει παρακάμψει την ιστορική παραδοχή ότι ο πατέρας της εξακολούθησε να υπάρχει λόγω ανοχής της δημοκρατίας, κι ότι πρωθυπουργός έγινε χρησιμοποιώντας τη βαθιά ανάγκη των ψηφοφόρων της παραδοσιακής Δεξιάς να ξαναδούν εξουσία απαλλασσόμενοι συγχρόνως «από τον Ανδρέα».
Ποτέ δεν έτυχε έγκρισης και αγάπης ο κ. Μητσοτάκης ούτε αγαπήθηκε από τους δεξιούς ψηφοφόρους. Χρησιμοποιήθηκε. Αυτό, θέλει να το ξεχνάει η πρωτότοκη κόρη του και προχωρεί στα ίδια χνάρια, και πάλι με την ανοχή της δημοκρατίας. Ίσως να μην μπορεί να κάνει αλλιώς.
Ίσως η φύση να επικρατεί της λογικής και της ιστορίας. Κι αν συμβαίνει αυτό, έχει την απέραντη κατανόησή μας. Με την προϋπόθεση ότι θα το παραδεχτεί, όπως ο σκορπιός, και θα περιοριστεί σε μια σεμνή παρουσία στη δημόσια ζωή, αν επιμένει να αναμειγνύεται σε αυτήν.
Διότι είναι περισσότερο από βέβαιο, και ας είναι ήσυχη και η ίδια, ότι η δημόσια ζωή τα καταφέρνει και χωρίς αυτήν, όπως άλλωστε και χωρίς κανέναν από όσους αυτόκλητοι σπεύδουν να τη (δια)σώσουν.
ΓΡΑΦΕΙ Ο Παρατηρητής
Είναι ακριβώς η λογική που δραματικά εκφράζει ο σκορπιός, στη γνωστή ανεκδοτολογική αφήγηση:
Στην άκρη του ποταμού κάθονται ο σκορπιός και η χελώνα και κοιτούν απέναντι. «Με περνάς στην άλλη μεριά;» λέει ο σκορπιός, στη χελώνα. «Δεν ξέρω κολύμπι». «Τι λες», του απαντά εκείνη, «χαζή είμαι; Θα με τσιμπήσεις». «Μα τι λες», ανταπαντά ο σκορπιός, «τόσο βλάκας είμαι;
Αν σε τσιμπήσω και πάθεις κάτι, θα πνιγούμε και οι δύο». «Σωστό αυτό», σκέφτεται η χελώνα. «Καλά, ανέβα» του λέει και αρχίζει να κολυμπάει. Στη μέση της διαδρομής, τσακ ο σκορπιός την τσιμπάει και αργοσβήνοντας εκείνη του λέει αδύναμα: «Είδες, καλά το σκεφτόμουν, ηλίθιε, τώρα θα πεθάνουμε και οι δύο» – και ο σκορπιός απαντάει με συστολή: «Το ξέρω, το ξέρω, αλλά τι να κάνω, είναι η φύση μου»…
Είναι η φύση της. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση προσπαθεί να την καλύψει με διάφορα λογικοφανή επιχειρήματα, όπως ότι ο τόπος έχει ανάγκη από νέα κόμματα. Ξεχνάει, βέβαια, πως το επιχείρημα αυτό «ισχύει» και χρησιμοποιείται επειδή δεν βγήκε εκείνη αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία.
Αν είχε εκλεγεί, δεν θα είχε ανάγκη ο τόπος από νέα κόμματα. Σωστά; Κι αν ο Α. Σαμαράς, που τελικά την κέρδισε πανηγυρικά, επιχειρούσε να (ξανα)φτιάξει ένα άλλο κόμμα, επειδή δεν θα άντεχε την Ντόρα αρχηγό, θα ήταν μάλλον προδότης. Και μάλιστα για δεύτερη φορά, αφού είχε προηγηθεί η Πολιτική Άνοιξη, σωστά; Αλλά δεν έγιναν έτσι τα πράγματα.
Ο Σαμαράς έγινε αρχηγός της ΝΔ, η Ντόρα έχασε αφού επικράτησε το ένστικτο των ψηφοφόρων και όχι η κραυγαλέα υποστήριξη της Ντόρας από τα συγκροτήματα. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ανάγκη της κοινωνίας για νέα κόμματα, αφού η κ. Μπακογιάννη δεν έγινε αρχηγός του κόμματος που φιλοδοξούσε.
Βεβαίως, αυτή η απλή αλήθεια και τα ίδια τα γεγονότα δεν παρατίθενται ως ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους που της παίρνουν υμνητικές συνεντεύξεις, διότι θα τσαλακώσουν το προφίλ μιας εκπροσώπου του συστήματος που φαίνεται ότι πρέπει να διατηρηθεί «στα πράγματα» όσο γίνεται περισσότερο.
Ένας δημοσιογράφος μάλιστα, συνομιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό με βουλευτή της ΝΔ, του επεσήμανε «πόσο λάθος είναι να μιλάει ο κ. Σαμαράς για αποστασία», με αφορμή τις αναχωρήσεις βουλευτών για το κόμμα της κ. Μπακογιάννη.
Μα αν είναι λάθος αυτό, επειδή προφανώς ο δημοσιογράφος υπαινίσσεται την αποχώρηση του Α. Σαμαρά και βουλευτών από τη ΝΔ, με αποτέλεσμα ο κ. Μητσοτάκης να χάσει τη δεδηλωμένη και να πάει σε εκλογές τον Οκτώβριο του 1993, πόσο μεγαλύτερο λάθος είναι να υποκινεί εκείνη σε αποστασία βουλευτές της ΝΔ προκειμένου να στήσει το δικό της κόμμα;
Είναι δυνατόν απόγονος του Κων. Μητσοτάκη, αρχιμάστορα της αποστασίας, μετρ, δασκάλου της πολιτικής ανωμαλίας να υπάρξει στην πολιτική ζωή και μάλιστα ως επικεφαλής κόμματος ακολουθώντας τις ίδιες πρακτικές που κατέστησαν το όνομα αυτό συνώνυμο της πολιτικής αθλιότητας;
Η κυρία Μπακογιάννη έχει παρακάμψει την ιστορική παραδοχή ότι ο πατέρας της εξακολούθησε να υπάρχει λόγω ανοχής της δημοκρατίας, κι ότι πρωθυπουργός έγινε χρησιμοποιώντας τη βαθιά ανάγκη των ψηφοφόρων της παραδοσιακής Δεξιάς να ξαναδούν εξουσία απαλλασσόμενοι συγχρόνως «από τον Ανδρέα».
Ποτέ δεν έτυχε έγκρισης και αγάπης ο κ. Μητσοτάκης ούτε αγαπήθηκε από τους δεξιούς ψηφοφόρους. Χρησιμοποιήθηκε. Αυτό, θέλει να το ξεχνάει η πρωτότοκη κόρη του και προχωρεί στα ίδια χνάρια, και πάλι με την ανοχή της δημοκρατίας. Ίσως να μην μπορεί να κάνει αλλιώς.
Ίσως η φύση να επικρατεί της λογικής και της ιστορίας. Κι αν συμβαίνει αυτό, έχει την απέραντη κατανόησή μας. Με την προϋπόθεση ότι θα το παραδεχτεί, όπως ο σκορπιός, και θα περιοριστεί σε μια σεμνή παρουσία στη δημόσια ζωή, αν επιμένει να αναμειγνύεται σε αυτήν.
Διότι είναι περισσότερο από βέβαιο, και ας είναι ήσυχη και η ίδια, ότι η δημόσια ζωή τα καταφέρνει και χωρίς αυτήν, όπως άλλωστε και χωρίς κανέναν από όσους αυτόκλητοι σπεύδουν να τη (δια)σώσουν.
ΓΡΑΦΕΙ Ο Παρατηρητής
