Της
Κλαίρης Αναγνωστοπούλου,
προέδρου της
“Μακεδονικής Κίνησης Αλληλεγγύης
προς τον Κυπριακό Λαό”
Η μαζική εισβολή της Τουρκίας στην Κυπριακή Δημοκρατία το 1974 ήταν η απαρχή μιας στρατιωτικής επιθετικότητας ενάντια στο νησί που συνεχίζεται τραγικά και αδιάλειπτα για περισσότερο από τρεις δεκαετίες.
Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, στόχος της οποίας υπήρξε ο βίαιος διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων, εφαρμόστηκε βάναυσα πάνω στον κυπριακό λαό με χιλιάδες θύματα και μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ακόμη, σε αντίθεση προς κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου, στις 15 Νοεμβρίου 1983 ανακηρύχθηκε στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας ή ούτω λεγόμενη “Τουρκική Δημοκρατία της Β. Κύπρου”, αποκορύφωμα της σταθερά και απαρέγκλιτα ακολουθούμενης πολιτικής των τετελεσμένων γεγονότων που δημιούργησε η τουρκική εισβολή και μια έκδηλη έκφραση των μακροπρόθεσμων επεκτατικών σχεδίων της Τουρκίας εναντίον της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους αναγνωρίστηκε μόνο από την Τουρκία, ενώ καταδικάστηκε από τον κυπριακό λαό και τη διεθνή κοινότητα άμεσα και κατηγορηματικά, ενώ το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών διεκήρυξε ότι η πράξη αυτή ήταν “νομικά άκυρη” και απαίτησε ανάκλησή της με το ψήφισμα 541.
Κάλεσε επίσης όλα τα κράτη να μην αναγνωρίσουν οποιοδήποτε άλλο κράτος στην Κύπρο εκτός από την Κυπριακή Δημοκρατία. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διασπαστικές ενέργειες των εγκάθετων της Τουρκίας προκάλεσαν τις έντονες αντιδράσεις εκείνων των Τουρκοκυπρίων που επιθυμούν την ειρήνη και την ασφάλεια.
Η χωριστική ενέργεια της ανακήρυξης του ψευδοκράτους σκοπό έχει να διαιρέσει μόνιμα τον κυπριακό λαό και να δυσχεράνει την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα. Η πολιτική διαμελισμού της Κύπρου χρονολογείται από τη δεκαετία του 1950, όπως αποδεικνύεται από δημόσιες δηλώσεις τούρκων πολιτικών ηγετών και από χάρτες που εκδόθηκαν τότε.
Η διχοτόμηση της Κύπρου είχε απορριφθεί το 1965 από τον Γκάλο Πλάζα, ειδικό μεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών για την Κύπρο. Στην έκθεσή του προς τον γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών επιβεβαίωσε το δικαίωμα της Κύπρου να παραμείνει ανεξάρτητη και ενωμένη - αντιτάχθηκε στον φυσικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων και υπαινίχθηκε καθαρά ότι η τουρκοκυπριακή ηγεσία ακολουθούσε μια πολιτική με αποσχιστικές επιδιώξεις.
Η Τουρκία απέρριψε την έκθεση Πλάζα και προσπάθησε να εφαρμόσει τους διαιρετικούς της στόχους με τη δύναμη των όπλων το 1974. Το ότι αυτός ήταν ο τελικός σκοπός της τουρκικής πολιτικής φαίνεται ξεκάθαρα από τις ενέργειες που έθεσε σε εφαρμογή μετά την εισβολή της στην Κύπρο (με αποκορύφωση την ανακήρυξη του ψευδοκράτους).
Παρά τα επανειλημμένα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και άλλων οργανισμών, διά των οποίων καταδικάζεται η ύπαρξη του παρανόμου μορφώματος και ζητείται άρση της αποσχιστικής ενέργειας, η Τουρκία συνεχίζει και διατηρεί αυτό το παράνομο, καταδικασμένο ψευδοκράτος και επ’ αυτού επενδύει ελπίδες για οριστικοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου και επικυριαρχίας σε ολόκληρη την επικράτειά της. Σύμφωνα με τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ, η Τουρκία με την εισβολή και την κατοχή παραβιάζει το διεθνές δίκαιο στην Κύπρο, τα ανθρώπινα δικαιώματα του κυπριακού λαού, τον ίδιο τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.
Κι ενώ οι συνομιλίες μεταξύ προέδρου Χριστόφια και Έρογλου συνεχίζονται με στόχο την εξεύρεση αμοιβαίας αποδεκτής λύσης στο Κυπριακό που να στηρίζεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, στο διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, κι ενώ η ελληνοκυπριακή πλευρά προσέρχεται με κάθε καλή θέληση και πρόθεση (και παρά τις παραχωρήσεις που έχει κάνει), η τουρκική πλευρά παραμένει αδιάλλακτη και με τις ενέργειές της κάθε άλλο παρά εξυπηρετεί αυτή την προοπτική.
Τη φιλοσοφία της Τουρκίας στο Κυπριακό περιέγραψε τις προάλλες ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογάν λέγοντας: “Βασικός στόχος της πολιτικής της κυβέρνησής μας στο Κυπριακό είναι η εδραίωση της ΤΔΒΚ. Και εδραίωση του ψευδοκράτους οδηγεί σε λύση δύο κρατών”.
Το δε υπουργείο εξωτερικών της Τουρκίας διά του εκπροσώπου του προδιαγράφει τη μορφή λύσης που απαιτεί η Τουρκία ως εξής: “Η λύση θα βασίζεται στα πλαίσια δύο ξεχωριστών Δημοκρατιών”.
Οι προκλητικές δηλώσεις των τούρκων επισήμων καταδεικνύουν για ακόμη μία φορά ότι η Τουρκία δεν έχει τη βούληση για λύση του Κυπριακού, δεν σέβεται κανένα διεθνή οργανισμό ούτε τις αρχές και αξίες της ΕΕ, στην οποία φιλοδοξεί να ενταχθεί.
Μάλιστα, πριν λίγες μέρες, μέσα στην καρδιά της Ευρώπης ο τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών υποθέσεων κ. Μπαγίς μίλησε σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι μόνο.
Γεγονός που ανάγκασε τους κύπριους και ελλαδίτες ευρωβουλευτές και αρκετούς ξένους ευρωβουλευτές να αποχωρήσουν από τη μικτή διαβουλευτική επιτροπή Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μεταξύ άλλων είπε ο κ. Μπαγίς: “Στην Κύπρο, στον Βορρά υπάρχει η Τουρκική Δημοκρατία Β. Κύπρου. Στον Νότο”, πρόσθεσε, “υπάρχει καν χώρα;”.
Και οι προκλητικές του δηλώσεις είχαν συνέχεια: Βέβαια, είτε γνωρίζει ο κ. Μπαγίς είτε όχι την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτή υπάρχει και είναι αναγνωρισμένη από ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα κι από όλα τα κράτη (εκτός της Τουρκίας). Είναι κράτος-μέλος του ΟΗΕ και από το 2004 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία η Τουρκία επιδιώκει να γίνει μέλος.
Ασφαλώς οι δηλώσεις Μπαγίς δεν είναι νέες. Αφού τις ίδιες θέσεις έχουν διατυπώσει οι κ. Ερντογάν, Νταβούτογλου, Γκιουλ και η στρατιωτική τους ηγεσία. Και τίθεται το ερώτημα: Όταν στην καρδιά της Ευρώπης οι Τούρκοι διερωτώνται αν υπάρχει καν Κυπριακή Δημοκρατία, τότε ποια πρέπει να είναι η πολιτική μας στην παραπέρα ενταξιακή πορεία της Τουρκίας;
Γιατί η Κύπρος να υποστηρίζει την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ όταν η χώρα αυτή αμφισβητεί μέσα στην καρδιά της Ευρώπης την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας; Είναι φανερό ότι η Τουρκία και εντός και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα συμπεριφερθεί διαφορετικά έναντι του ευρύτερου ελληνισμού. Ούτε πρόκειται να τηρήσει τις όποιες δεσμεύσεις της.
Κι η Ευρώπη; Δεν πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της; Σε μια εποχή που τα σύνορα της Ευρώπης έχουν καταργηθεί, ο βίαιος διαχωρισμός της Κύπρου δεν αποτελεί μόνο μία παρανομία και έναν αναχρονισμό, αλλά και ένα επικίνδυνο για τη διεθνή σταθερότητα προηγούμενο. Συνιστά βάναυση πρόκληση προς την ΕΕ και παράγοντα αποσταθεροποίησης στην περιοχή μας.
Ωστόσο, 27 χρόνια μετά την ανακήρυξή του το ψευδοκράτος δεν έχει ανακληθεί. Αντίθετα, αποτελεί το άλλοθι των ευθυνών της Τουρκίας στο Κυπριακό και τον παράνομο θεσμό που εγκαθίδρυσε, προκειμένου να επιτύχει τη διχοτόμηση της Κύπρου μέσω συγκυριαρχικής, συνομοσπονδιακής λύσης.
Είναι πρόδηλο ότι η ανάκληση του ψευδοκράτους θα γίνει μόνο με την εξεύρεση λύσης, η οποία δεν θα δίνει διεθνή οντότητα στο ψευδοκράτος. Μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης που θα βασίζεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ, στο διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο.
Κλαίρης Αναγνωστοπούλου,
προέδρου της
“Μακεδονικής Κίνησης Αλληλεγγύης
προς τον Κυπριακό Λαό”
Η μαζική εισβολή της Τουρκίας στην Κυπριακή Δημοκρατία το 1974 ήταν η απαρχή μιας στρατιωτικής επιθετικότητας ενάντια στο νησί που συνεχίζεται τραγικά και αδιάλειπτα για περισσότερο από τρεις δεκαετίες.
Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, στόχος της οποίας υπήρξε ο βίαιος διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων, εφαρμόστηκε βάναυσα πάνω στον κυπριακό λαό με χιλιάδες θύματα και μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ακόμη, σε αντίθεση προς κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου, στις 15 Νοεμβρίου 1983 ανακηρύχθηκε στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας ή ούτω λεγόμενη “Τουρκική Δημοκρατία της Β. Κύπρου”, αποκορύφωμα της σταθερά και απαρέγκλιτα ακολουθούμενης πολιτικής των τετελεσμένων γεγονότων που δημιούργησε η τουρκική εισβολή και μια έκδηλη έκφραση των μακροπρόθεσμων επεκτατικών σχεδίων της Τουρκίας εναντίον της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους αναγνωρίστηκε μόνο από την Τουρκία, ενώ καταδικάστηκε από τον κυπριακό λαό και τη διεθνή κοινότητα άμεσα και κατηγορηματικά, ενώ το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών διεκήρυξε ότι η πράξη αυτή ήταν “νομικά άκυρη” και απαίτησε ανάκλησή της με το ψήφισμα 541.
Κάλεσε επίσης όλα τα κράτη να μην αναγνωρίσουν οποιοδήποτε άλλο κράτος στην Κύπρο εκτός από την Κυπριακή Δημοκρατία. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διασπαστικές ενέργειες των εγκάθετων της Τουρκίας προκάλεσαν τις έντονες αντιδράσεις εκείνων των Τουρκοκυπρίων που επιθυμούν την ειρήνη και την ασφάλεια.
Η χωριστική ενέργεια της ανακήρυξης του ψευδοκράτους σκοπό έχει να διαιρέσει μόνιμα τον κυπριακό λαό και να δυσχεράνει την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα. Η πολιτική διαμελισμού της Κύπρου χρονολογείται από τη δεκαετία του 1950, όπως αποδεικνύεται από δημόσιες δηλώσεις τούρκων πολιτικών ηγετών και από χάρτες που εκδόθηκαν τότε.
Η διχοτόμηση της Κύπρου είχε απορριφθεί το 1965 από τον Γκάλο Πλάζα, ειδικό μεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών για την Κύπρο. Στην έκθεσή του προς τον γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών επιβεβαίωσε το δικαίωμα της Κύπρου να παραμείνει ανεξάρτητη και ενωμένη - αντιτάχθηκε στον φυσικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων και υπαινίχθηκε καθαρά ότι η τουρκοκυπριακή ηγεσία ακολουθούσε μια πολιτική με αποσχιστικές επιδιώξεις.
Η Τουρκία απέρριψε την έκθεση Πλάζα και προσπάθησε να εφαρμόσει τους διαιρετικούς της στόχους με τη δύναμη των όπλων το 1974. Το ότι αυτός ήταν ο τελικός σκοπός της τουρκικής πολιτικής φαίνεται ξεκάθαρα από τις ενέργειες που έθεσε σε εφαρμογή μετά την εισβολή της στην Κύπρο (με αποκορύφωση την ανακήρυξη του ψευδοκράτους).
Παρά τα επανειλημμένα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και άλλων οργανισμών, διά των οποίων καταδικάζεται η ύπαρξη του παρανόμου μορφώματος και ζητείται άρση της αποσχιστικής ενέργειας, η Τουρκία συνεχίζει και διατηρεί αυτό το παράνομο, καταδικασμένο ψευδοκράτος και επ’ αυτού επενδύει ελπίδες για οριστικοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου και επικυριαρχίας σε ολόκληρη την επικράτειά της. Σύμφωνα με τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ, η Τουρκία με την εισβολή και την κατοχή παραβιάζει το διεθνές δίκαιο στην Κύπρο, τα ανθρώπινα δικαιώματα του κυπριακού λαού, τον ίδιο τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.
Κι ενώ οι συνομιλίες μεταξύ προέδρου Χριστόφια και Έρογλου συνεχίζονται με στόχο την εξεύρεση αμοιβαίας αποδεκτής λύσης στο Κυπριακό που να στηρίζεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, στο διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, κι ενώ η ελληνοκυπριακή πλευρά προσέρχεται με κάθε καλή θέληση και πρόθεση (και παρά τις παραχωρήσεις που έχει κάνει), η τουρκική πλευρά παραμένει αδιάλλακτη και με τις ενέργειές της κάθε άλλο παρά εξυπηρετεί αυτή την προοπτική.
Τη φιλοσοφία της Τουρκίας στο Κυπριακό περιέγραψε τις προάλλες ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογάν λέγοντας: “Βασικός στόχος της πολιτικής της κυβέρνησής μας στο Κυπριακό είναι η εδραίωση της ΤΔΒΚ. Και εδραίωση του ψευδοκράτους οδηγεί σε λύση δύο κρατών”.
Το δε υπουργείο εξωτερικών της Τουρκίας διά του εκπροσώπου του προδιαγράφει τη μορφή λύσης που απαιτεί η Τουρκία ως εξής: “Η λύση θα βασίζεται στα πλαίσια δύο ξεχωριστών Δημοκρατιών”.
Οι προκλητικές δηλώσεις των τούρκων επισήμων καταδεικνύουν για ακόμη μία φορά ότι η Τουρκία δεν έχει τη βούληση για λύση του Κυπριακού, δεν σέβεται κανένα διεθνή οργανισμό ούτε τις αρχές και αξίες της ΕΕ, στην οποία φιλοδοξεί να ενταχθεί.
Μάλιστα, πριν λίγες μέρες, μέσα στην καρδιά της Ευρώπης ο τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών υποθέσεων κ. Μπαγίς μίλησε σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι μόνο.
Γεγονός που ανάγκασε τους κύπριους και ελλαδίτες ευρωβουλευτές και αρκετούς ξένους ευρωβουλευτές να αποχωρήσουν από τη μικτή διαβουλευτική επιτροπή Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μεταξύ άλλων είπε ο κ. Μπαγίς: “Στην Κύπρο, στον Βορρά υπάρχει η Τουρκική Δημοκρατία Β. Κύπρου. Στον Νότο”, πρόσθεσε, “υπάρχει καν χώρα;”.
Και οι προκλητικές του δηλώσεις είχαν συνέχεια: Βέβαια, είτε γνωρίζει ο κ. Μπαγίς είτε όχι την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτή υπάρχει και είναι αναγνωρισμένη από ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα κι από όλα τα κράτη (εκτός της Τουρκίας). Είναι κράτος-μέλος του ΟΗΕ και από το 2004 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία η Τουρκία επιδιώκει να γίνει μέλος.
Ασφαλώς οι δηλώσεις Μπαγίς δεν είναι νέες. Αφού τις ίδιες θέσεις έχουν διατυπώσει οι κ. Ερντογάν, Νταβούτογλου, Γκιουλ και η στρατιωτική τους ηγεσία. Και τίθεται το ερώτημα: Όταν στην καρδιά της Ευρώπης οι Τούρκοι διερωτώνται αν υπάρχει καν Κυπριακή Δημοκρατία, τότε ποια πρέπει να είναι η πολιτική μας στην παραπέρα ενταξιακή πορεία της Τουρκίας;
Γιατί η Κύπρος να υποστηρίζει την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ όταν η χώρα αυτή αμφισβητεί μέσα στην καρδιά της Ευρώπης την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας; Είναι φανερό ότι η Τουρκία και εντός και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα συμπεριφερθεί διαφορετικά έναντι του ευρύτερου ελληνισμού. Ούτε πρόκειται να τηρήσει τις όποιες δεσμεύσεις της.
Κι η Ευρώπη; Δεν πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της; Σε μια εποχή που τα σύνορα της Ευρώπης έχουν καταργηθεί, ο βίαιος διαχωρισμός της Κύπρου δεν αποτελεί μόνο μία παρανομία και έναν αναχρονισμό, αλλά και ένα επικίνδυνο για τη διεθνή σταθερότητα προηγούμενο. Συνιστά βάναυση πρόκληση προς την ΕΕ και παράγοντα αποσταθεροποίησης στην περιοχή μας.
Ωστόσο, 27 χρόνια μετά την ανακήρυξή του το ψευδοκράτος δεν έχει ανακληθεί. Αντίθετα, αποτελεί το άλλοθι των ευθυνών της Τουρκίας στο Κυπριακό και τον παράνομο θεσμό που εγκαθίδρυσε, προκειμένου να επιτύχει τη διχοτόμηση της Κύπρου μέσω συγκυριαρχικής, συνομοσπονδιακής λύσης.
Είναι πρόδηλο ότι η ανάκληση του ψευδοκράτους θα γίνει μόνο με την εξεύρεση λύσης, η οποία δεν θα δίνει διεθνή οντότητα στο ψευδοκράτος. Μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης που θα βασίζεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ, στο διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο.
