Tο «ραντεβού με την Ιστορία» δεν είναι απλώς μια φράση του... Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι το όνειρο κάθε πολιτικού. Σχεδόν όλοι, ιδιαίτερα οι αρχηγοί των κομμάτων, βρίσκουν τόπο, μέρα και ώρα, σίγουροι ότι κάτι μεγάλο θα προκύψει. Τις περισσότερες φορές όμως η άτιμη η Ιστορία δεν έρχεται στο ραντεβού...
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, γιατί όχι και στην οικογένεια Μητσοτάκη, που την περασμένη Κυριακή στο Badminton έδωσε μέσω Ντόρας το δικό της ραντεβού με την Ιστορία. «Δημοκρατική Συμμαχία», «ΔΗΣΥ» για τους φίλους, «ΔΥΣΗ» (ανορθόγραφα) για τους άσπονδους φίλους, που υποστηρίζουν ότι το νέο κόμμα δεν σηματοδοτεί την ανάδειξη του άστρου της αρχηγού του αλλά τη δύση του.
Ήρθε η Ντόρα να φέρει νέο αέρα στο απαξιω μένο πολιτικό σκηνικό; Είναι φορέας ανανέωσης ή κλασική εκπρόσωπος του πολιτικού κατεστημένου; Οι ερωτήσεις με τις αυτονόητες απαντήσεις θα είχαν ίσως τη σημασία τους, αν το νεοϊδρυθέν κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη μπορούσε πράγματι να κάνει τη διαφορά, σε μια περίοδο που οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ο τόπος περνά μια συστεμική κρίση, οικονομική, κοινωνική, θεσμική και πολιτική.
Συνήθως στην πολιτική ιστορία οι καιροί γεννούν τα κόμματα, πόσο μάλλον τα κινήματα. Η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου σχήματος που ξέρεις ότι θα έχει απήχηση γεννιέται από κάτω, δεν επιβάλλεται από πάνω... Οι προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες και τα προσωπικά κίνητρα (πικρίες, πείσματα) πάντοτε υπάρχουν, αλλά παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Όταν παίζουν τον πρώτο ρόλο, αυτό φαίνεται και έχει και τις σχετικές συνέπειες.
Το κόμμα της Ντόρας είναι ένα γεγονός για τα media. Με οθόνη matrix, με μαντινάδες και ροκ, με 3.500 υπογραφές, με την Αλεξία και τον Κώστα, με πρώην βουλευτές της ΝΔ και άλλες γνωστές προσωπικότητες του «μητσοτακικού» χώρου, είναι, όπως και να το κάνουμε, ένα... hot event.
Πόσο συμμερίζεται όμως η κοινωνία αυτό το μιντιακό ενδιαφέρον; Μάλλον ελάχιστα, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι το κίνημα του Badminton έμοιαζε, ανήμερα στα Εισόδια της Θεοτόκου, περισσότερο με κίνημα του Σαββατοκύριακου, με πούλμαν και φίλους της οικογένειας από όλη την Ελλάδα, παρά με λαϊκό κίνημα που θα το βρει κανείς μπροστά του στους χώρους εργασίας που τείνουν να γίνουν χώροι ανεργίας – να ’ναι καλά το Μνημόνιο, το οποίο με αίσθημα εθνικής ευθύνης ψήφισε η αρχηγός της Δημοκρατικής Συμμαχίας.
Όταν κάνεις κόμμα –άντε, κίνημα!–, η πρώτη εβδομάδα είναι θαύμα. Θα σου γράψουν πολλά (καλά ή κακά, δεν έχει σημασία), θα σε δείξουν και θα σε ξαναδείξουν καταχειροκροτούμενη, θα δώσεις και συνεντεύξεις, θα είσαι, τέλος πάντων, πρώτο τραπέζι πίστα. Τι γίνεται όμως μετά;
Το μοναχικό αυτό σπορ έχει αποδειχτεί δύσκολο ακόμη και για ανθρώπους με αντικειμενικά πολύ γερό στομάχι. Ουδέν μικρό κόμμα σ’ αυτό τον τόπο έκανε τη διαφορά, μηδέ αυτού που έφτιαξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξαιρουμένου, ενώ είναι γνωστή η ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ ότι όποιος βγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος, την έχει δε χρησιμοποιήσει στο πρόσφατο παρελθόν και η Ντόρα για άλλους που βγήκαν από το μαντρί της ΝΔ.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη Δημοκρατική Συμμαχία τα παλιά κόμματα δείχνει ότι δεν έχουν πάθει τον πανικό που ίσως κάποιοι ανέμεναν. Η Δευτέρα, μετά το κίνημα του Badminton, δεν ξημέρωσε διαφορετική ούτε για το ΠΑΣΟΚ ούτε για τη ΝΔ.
Στην κυβέρνηση καταλαβαίνουν ότι η συμμαχία της Ντόρας δεν φτάνει για να πετύχουν τη συναίνεση, αντιθέτως μάλιστα μπορεί να έχει και δυσάρεστες συνέπειες για το ΠΑΣΟΚ που δεν... τρελαίνεται για την οικογένεια Μητσοτάκη, έστω κι αν αυτή λέει καλά λόγια για τον Γιώργο Παπανδρέου.
Στη ΝΔ έχουν περάσει και χειρότερα τελευταία για να ανησυχούν με το κόμμα της Ντόρας. Άλλωστε, όταν έχεις χωρίσει, μάλλον ανακουφίζεσαι βλέποντας το χαρτί του διαζυγίου, παρά στενοχωριέσαι...
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, γιατί όχι και στην οικογένεια Μητσοτάκη, που την περασμένη Κυριακή στο Badminton έδωσε μέσω Ντόρας το δικό της ραντεβού με την Ιστορία. «Δημοκρατική Συμμαχία», «ΔΗΣΥ» για τους φίλους, «ΔΥΣΗ» (ανορθόγραφα) για τους άσπονδους φίλους, που υποστηρίζουν ότι το νέο κόμμα δεν σηματοδοτεί την ανάδειξη του άστρου της αρχηγού του αλλά τη δύση του.
Ήρθε η Ντόρα να φέρει νέο αέρα στο απαξιω μένο πολιτικό σκηνικό; Είναι φορέας ανανέωσης ή κλασική εκπρόσωπος του πολιτικού κατεστημένου; Οι ερωτήσεις με τις αυτονόητες απαντήσεις θα είχαν ίσως τη σημασία τους, αν το νεοϊδρυθέν κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη μπορούσε πράγματι να κάνει τη διαφορά, σε μια περίοδο που οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ο τόπος περνά μια συστεμική κρίση, οικονομική, κοινωνική, θεσμική και πολιτική.
Συνήθως στην πολιτική ιστορία οι καιροί γεννούν τα κόμματα, πόσο μάλλον τα κινήματα. Η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου σχήματος που ξέρεις ότι θα έχει απήχηση γεννιέται από κάτω, δεν επιβάλλεται από πάνω... Οι προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες και τα προσωπικά κίνητρα (πικρίες, πείσματα) πάντοτε υπάρχουν, αλλά παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Όταν παίζουν τον πρώτο ρόλο, αυτό φαίνεται και έχει και τις σχετικές συνέπειες.
Το κόμμα της Ντόρας είναι ένα γεγονός για τα media. Με οθόνη matrix, με μαντινάδες και ροκ, με 3.500 υπογραφές, με την Αλεξία και τον Κώστα, με πρώην βουλευτές της ΝΔ και άλλες γνωστές προσωπικότητες του «μητσοτακικού» χώρου, είναι, όπως και να το κάνουμε, ένα... hot event.
Πόσο συμμερίζεται όμως η κοινωνία αυτό το μιντιακό ενδιαφέρον; Μάλλον ελάχιστα, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι το κίνημα του Badminton έμοιαζε, ανήμερα στα Εισόδια της Θεοτόκου, περισσότερο με κίνημα του Σαββατοκύριακου, με πούλμαν και φίλους της οικογένειας από όλη την Ελλάδα, παρά με λαϊκό κίνημα που θα το βρει κανείς μπροστά του στους χώρους εργασίας που τείνουν να γίνουν χώροι ανεργίας – να ’ναι καλά το Μνημόνιο, το οποίο με αίσθημα εθνικής ευθύνης ψήφισε η αρχηγός της Δημοκρατικής Συμμαχίας.
Όταν κάνεις κόμμα –άντε, κίνημα!–, η πρώτη εβδομάδα είναι θαύμα. Θα σου γράψουν πολλά (καλά ή κακά, δεν έχει σημασία), θα σε δείξουν και θα σε ξαναδείξουν καταχειροκροτούμενη, θα δώσεις και συνεντεύξεις, θα είσαι, τέλος πάντων, πρώτο τραπέζι πίστα. Τι γίνεται όμως μετά;
Το μοναχικό αυτό σπορ έχει αποδειχτεί δύσκολο ακόμη και για ανθρώπους με αντικειμενικά πολύ γερό στομάχι. Ουδέν μικρό κόμμα σ’ αυτό τον τόπο έκανε τη διαφορά, μηδέ αυτού που έφτιαξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξαιρουμένου, ενώ είναι γνωστή η ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ ότι όποιος βγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος, την έχει δε χρησιμοποιήσει στο πρόσφατο παρελθόν και η Ντόρα για άλλους που βγήκαν από το μαντρί της ΝΔ.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη Δημοκρατική Συμμαχία τα παλιά κόμματα δείχνει ότι δεν έχουν πάθει τον πανικό που ίσως κάποιοι ανέμεναν. Η Δευτέρα, μετά το κίνημα του Badminton, δεν ξημέρωσε διαφορετική ούτε για το ΠΑΣΟΚ ούτε για τη ΝΔ.
Στην κυβέρνηση καταλαβαίνουν ότι η συμμαχία της Ντόρας δεν φτάνει για να πετύχουν τη συναίνεση, αντιθέτως μάλιστα μπορεί να έχει και δυσάρεστες συνέπειες για το ΠΑΣΟΚ που δεν... τρελαίνεται για την οικογένεια Μητσοτάκη, έστω κι αν αυτή λέει καλά λόγια για τον Γιώργο Παπανδρέου.
Στη ΝΔ έχουν περάσει και χειρότερα τελευταία για να ανησυχούν με το κόμμα της Ντόρας. Άλλωστε, όταν έχεις χωρίσει, μάλλον ανακουφίζεσαι βλέποντας το χαρτί του διαζυγίου, παρά στενοχωριέσαι...
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"
