ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ
Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πύλη Β 11. Πτήση για Κύπρο.
Η ουρά στον έλεγχο αποσκευών μεγάλη.
Εδώ και αρκετό καιρό σε αναγκάζουν να βγάλεις και τη ζώνη. Ελπίζω να σταματήσουν εκεί.
Σε άλλα αεροδρόμια του εξωτερικού και της Ελλάδας δεν το κάνουν.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι κανονισμοί είναι αυτοί, που είναι διεθνείς, αλλά αλλού ισχύουν και αλλού όχι. Ας πούμε όμως πως δεν είναι το θέμα εκεί, αν και το θέμα είναι μεγάλο και ίσως να βρίσκεται ακριβώς εκεί. Στον εξευτελισμό δηλαδή που πρέπει να υποστούμε για να εμπεδώσουμε ποιός κάνει κουμάντο και πως πρέπει να φοβόμαστε. «Δεν έχουμε κουλτούρα ασφάλειας» θα έλεγε ένας γνωστός αμερικανοτραφής συνάδελφος.
Ναι αλήθεια είναι αυτό, αλλά μου είναι δύσκολο να δεχτώ την ορθοσκόπηση για να λέω πως έχω κουλτούρα ασφάλειας. Μπροστά μου είναι μια κοπελίτσα γύρω στα είκοσι, η οποία –ναι υπάρχουν ευτυχώς ακόμη τέτοιοι-διαμαρτύρεται γιατί η κυρία στον έλεγχο, της ζητάει να παραδώσει την κρέμα χεριών της γιατί υπερβαίνει την συσκευασία των 100 ml. Η κοπέλα εξηγεί ανοίγοντας το κουτί, πως η κρέμα είναι ελάχιστη. Και πραγματικά είναι λιγότερο από το ένα πέμπτο του κουτιού. Η ελεγκτής είναι ανένδοτη.
«Μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;» της λέω. «Βεβαίως» μου απαντά πολύ ευγενικά.
«Αφού βλέπετε πως η κρέμα είναι ελάχιστη, ούτε 30 ml, γιατί δεν λειτουργείτε με την απλή λογική»
«Γιατί δεν μπορούμε να υπολογίσουμε με το μάτι. Άλλωστε ο κανονισμός είναι σαφής. Συσκευασίες πάνω από 100 ml απαγορεύονται»
«Και αυτή η συσκευασία πόσο είναι;» τη ρωτάω
«Είναι 250 ml»
Παίρνω στο χέρι μου το κουτί της κρέμας, και με μια κίνηση βγάζω την ετικέτα όπου γράφει πόσα ml είναι. Της το δίνω ξανά και τη ρωτάω «πού ξέρετε πόσα ml είναι, δεν έχει ετικέτα;»
Η κυρία με κοιτάει αμήχανη και στο τέλος απαντά «από την εμπειρία μας»
«Και αν το σχήμα του δοχείου ήταν ακανόνιστο, ένα παπάκι ας πούμε πού θα ξέρατε;»
«Σας είπα κύριε, από την εμπειρία μπορούμε να ξέρουμε»
«Κυρία μου η εμπειρία δεν είναι κανόνας αεροδρομίου. Και αν είσαστε τόσο εκπαιδευμένοι, γιατί δεν βλέπετε από την εμπειρία σας πως η ποσότητα μέσα στο κουτί είναι μόλις λίγα ml;» τη ρώτησα
«Ο κανονισμός λέει πως είναι θέμα συσκευασίας και όχι περιεχομένου»
«Δηλαδή αν βάλουμε την κρέμα σε ένα σπιρτόκουτο θα μπορεί να περάσει;»
Με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια και προσπαθεί κάτι να πει: «Ε…ναι, ίσως , μάλλον»
Η κοπελίτσα όπως είναι πολύ λογικό για τον παραλογισμό των κανόνων, πέρασε την πύλη χωρίς την κρέμα της. Η πύλη των αεροδρομίων τελικώς είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να αποκτήσεις κουλτούρα ορθοσκόπησης.
Βιάζεσαι και αν διαμαρτυρηθείς, αν πεις αυτό που κάνετε είναι παράλογο ή παράνομο, απλώς θα χάσεις το αεροπλάνο. Το ζητούμενο είναι να περάσεις την πύλη…ελέγχου. Μετά ξέρουν αυτοί.
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ
Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πύλη Β 11. Πτήση για Κύπρο.
Η ουρά στον έλεγχο αποσκευών μεγάλη.
Εδώ και αρκετό καιρό σε αναγκάζουν να βγάλεις και τη ζώνη. Ελπίζω να σταματήσουν εκεί.
Σε άλλα αεροδρόμια του εξωτερικού και της Ελλάδας δεν το κάνουν.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι κανονισμοί είναι αυτοί, που είναι διεθνείς, αλλά αλλού ισχύουν και αλλού όχι. Ας πούμε όμως πως δεν είναι το θέμα εκεί, αν και το θέμα είναι μεγάλο και ίσως να βρίσκεται ακριβώς εκεί. Στον εξευτελισμό δηλαδή που πρέπει να υποστούμε για να εμπεδώσουμε ποιός κάνει κουμάντο και πως πρέπει να φοβόμαστε. «Δεν έχουμε κουλτούρα ασφάλειας» θα έλεγε ένας γνωστός αμερικανοτραφής συνάδελφος.
Ναι αλήθεια είναι αυτό, αλλά μου είναι δύσκολο να δεχτώ την ορθοσκόπηση για να λέω πως έχω κουλτούρα ασφάλειας. Μπροστά μου είναι μια κοπελίτσα γύρω στα είκοσι, η οποία –ναι υπάρχουν ευτυχώς ακόμη τέτοιοι-διαμαρτύρεται γιατί η κυρία στον έλεγχο, της ζητάει να παραδώσει την κρέμα χεριών της γιατί υπερβαίνει την συσκευασία των 100 ml. Η κοπέλα εξηγεί ανοίγοντας το κουτί, πως η κρέμα είναι ελάχιστη. Και πραγματικά είναι λιγότερο από το ένα πέμπτο του κουτιού. Η ελεγκτής είναι ανένδοτη.
«Μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;» της λέω. «Βεβαίως» μου απαντά πολύ ευγενικά.
«Αφού βλέπετε πως η κρέμα είναι ελάχιστη, ούτε 30 ml, γιατί δεν λειτουργείτε με την απλή λογική»
«Γιατί δεν μπορούμε να υπολογίσουμε με το μάτι. Άλλωστε ο κανονισμός είναι σαφής. Συσκευασίες πάνω από 100 ml απαγορεύονται»
«Και αυτή η συσκευασία πόσο είναι;» τη ρωτάω
«Είναι 250 ml»
Παίρνω στο χέρι μου το κουτί της κρέμας, και με μια κίνηση βγάζω την ετικέτα όπου γράφει πόσα ml είναι. Της το δίνω ξανά και τη ρωτάω «πού ξέρετε πόσα ml είναι, δεν έχει ετικέτα;»
Η κυρία με κοιτάει αμήχανη και στο τέλος απαντά «από την εμπειρία μας»
«Και αν το σχήμα του δοχείου ήταν ακανόνιστο, ένα παπάκι ας πούμε πού θα ξέρατε;»
«Σας είπα κύριε, από την εμπειρία μπορούμε να ξέρουμε»
«Κυρία μου η εμπειρία δεν είναι κανόνας αεροδρομίου. Και αν είσαστε τόσο εκπαιδευμένοι, γιατί δεν βλέπετε από την εμπειρία σας πως η ποσότητα μέσα στο κουτί είναι μόλις λίγα ml;» τη ρώτησα
«Ο κανονισμός λέει πως είναι θέμα συσκευασίας και όχι περιεχομένου»
«Δηλαδή αν βάλουμε την κρέμα σε ένα σπιρτόκουτο θα μπορεί να περάσει;»
Με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια και προσπαθεί κάτι να πει: «Ε…ναι, ίσως , μάλλον»
Η κοπελίτσα όπως είναι πολύ λογικό για τον παραλογισμό των κανόνων, πέρασε την πύλη χωρίς την κρέμα της. Η πύλη των αεροδρομίων τελικώς είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να αποκτήσεις κουλτούρα ορθοσκόπησης.
Βιάζεσαι και αν διαμαρτυρηθείς, αν πεις αυτό που κάνετε είναι παράλογο ή παράνομο, απλώς θα χάσεις το αεροπλάνο. Το ζητούμενο είναι να περάσεις την πύλη…ελέγχου. Μετά ξέρουν αυτοί.
