Γράφει ο
ΒΑΣ. Α. ΚΟΚΚΙΝΟΣ
Επίτ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου
Πτώχευση επιφέρει η παύση πληρωμών, ήτοι η αδυναμία πληρωμής των νομίμων υποχρεώσεων. Ενώ χρεοκοπία, απλή ή δολία, διαπράττεται, στις υπό του νόμου οριζόμενες περιπτώσεις. Είναι δε αδίκημα και προϋποθέτει δόλο.
Επομένως, όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας λέει, ότι μας έσωσε από την χρεοκοπία, δεν κυριολεκτεί, ούτε ακριβολογεί.
Στην ουσία, η Ελλάδα πτώχευσε εκ μόνου του λόγου, ότι έπαυσε αυθαιρέτως τις πληρωμές οφειλών της. Το δημόσιο δεν καταβάλλει διαφορές δεδουλευμένων αποδοχών λειτουργών του, επιδικασθείσες με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις. Αν και είχε υποσχεθεί την εξόφλησή τους σε δόσεις, διά κοινής αποφάσεως υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης.
Δεν επιστρέφει τον εισπραχθέντα ΦΠΑ στους δικαιούχους. Δεν εξοφλεί οφειλές του προς προμηθευτές νοσοκομείων και φαρμάκων, προς τις Ένοπλες Δυνάμεις, προς καθηγητές ΑΕΙ, για τίμημα βιβλίων τους κ.ά.
Και πώς είναι δυνατόν να μην πτωχεύσει μία χώρα, στην οποία μισθωτοί και συνταξιούχοι καταδικάζονται σε πενία, διά της μειώσεως μισθών και συντάξεων, περικοπής δώρων και επιδόματος αδείας; Και μάλιστα όταν η ανεργία αυξάνει αλματωδώς, ο δε πληθωρισμός υπερέβη το προβλεφθέν από την Κυβέρνηση και τους δανειστές μας ποσοστό κατά 2 τουλάχιστον μονάδες.
Συνέπειες τούτου είναι η μείωση της ζητήσεως, ο περιορισμός της καταναλώσεως και όλα τα άλλα φυσικά επακόλουθα του φαύλου κύκλου της υφέσεως, κορυφαία των οποίων είναι το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων και η κατά γεωμετρική πρόοδο αύξηση της ανεργίας.
Το βράδυ της προηγούμενης Δευτέρας, στην τηλεοπτική εκπομπή του Σκάι, σπάραξε καρδιές το δράμα νέων ανέργων Ελλήνων αστέγων, που κοιμούνται στα παγκάκια και σιτίζονται στα συσσίτια των δήμων και των εκκλησιών.
Οι άνθρωποι του κόμματος, που επαγγέλθηκε κοινωνική δικαιοσύνη και αναδιανομή του πλούτου, εξασφάλισαν μόνο για τον εαυτό τους την αφθονία και την χλιδή και για όλους τους άλλους τη στέρηση. Η εξαθλίωση του ελληνικού λαού συντελείται ραγδαία και τραγικά.
Αλλά η Κυβέρνηση περί άλλα διαπρέπει. Συνεχίζει την καταβολή αυξημένων αποδοχών σε κατηγορίες υπαλλήλων του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, που έχουν ισχυρά συνδικαλιστικά όργανα, διασφαλίζοντα στην Κυβέρνηση τη δυνατότητα να επιβάλει απάνθρωπα μέτρα κατά αδυνάτων χαμηλομίσθων και χαμηλοσυνταξιούχων, ορισμένοι των οποίων αγοράζουν σκυλοτροφές ως φθηνότερες, για την επιβίωσή τους.
Στο μεταξύ η Πολιτεία διατηρεί την αποζημίωση των μελών Δημοτικών και Κοινοτικών Συμβουλίων, το αξίωμα των οποίων θα έπρεπε να είναι άμισθο και τιμητικό, ώστε να το υπηρετούν οι έχοντες πείρα και διάθεση προσφοράς ιδεολόγοι και όχι οι κατά συνήθεια κυνηγοί του οφέλους, που συνήθως πλαισιώνουν τα ψηφοδέλτια των δημοτικών αρχόντων.
Τα παράλογα κυβερνητικά μέτρα διαδέχονται το ένα το άλλο. Σε σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης ορίζεται, ότι «μετάθεση δικαστικού λειτουργού δεν επιτρέπεται πριν από τη συμπλήρωση 2 ετών στον τόπο όπου τοποθετήθηκε, λόγω διορισμού, προαγωγής ή μεταθέσεως». Η διάταξη αυτή θέτει σε δυσμενέστερη θέση τους αρχαιοτέρους έναντι των νεωτέρων, οι οποίοι θα καταλαμβάνουν τις κενούμενες θέσεις εντός της διετίας
. Αυτό δημιουργεί αδικίες και οικονομικές επιβαρύνσεις σε βάρος των αρχαιοτέρων.
Ανατρέπει δε την αρχή των Ανωτάτων Δικαστικών Συμβουλίων οι μεταθέσεις να γίνονται με βάση την αρχαιότητα.
Εξ άλλου διαθρυλείται ότι επίκειται η διά τροπολογίας επιβολή υποχρεωτικής μεταθέσεως των δικαστικών λειτουργών, μετά τη συμπλήρωση 5 ετών σε ορισμένο δικαστήριο! Αδυνατούμε να πιστεύσουμε ότι θα κατατεθεί και ψηφισθεί μία τόσο παράλογη διάταξη. Για την επιτάχυνση της απονομής του δικαίου κανένα αποδοτικό μέτρο δεν επιβάλλεται.
Σε δικαστήριο των Πατρών, για παράδειγμα, αναβλήθηκε προσφάτως ποινική υπόθεση εξ εργατικού ατυχήματος για τετάρτη φορά, κατ’ αίτηση ενός των κατηγορουμένων, διότι «είχε επαγγελματικό ραντεβού στην Αθήνα και δεν ηδύνατο να παρακολουθήσει την εκδίκαση της υποθέσεώς του»! Αυτό λέγεται λειτουργία της δικαιοσύνης ή παρωδία της;
Αντιθέτως προς όσα επαγγέλλεται ο Πρωθυπουργός, οι κυβερνώντες στα επί μέρους ανακύπτοντα θέματα, διαχωρίζουν τους Έλληνες σε ημετέρους και εχθρούς.
Για τους πρώτους, που μπορεί να είναι και περιστασιακοί, επιφυλάσσουν σκανδαλώδη εύνοια.
Για όλους τους άλλους δε τη δυσμένεια και την αλαζονική μεταχείριση.
ΒΑΣ. Α. ΚΟΚΚΙΝΟΣ
Επίτ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου
Πτώχευση επιφέρει η παύση πληρωμών, ήτοι η αδυναμία πληρωμής των νομίμων υποχρεώσεων. Ενώ χρεοκοπία, απλή ή δολία, διαπράττεται, στις υπό του νόμου οριζόμενες περιπτώσεις. Είναι δε αδίκημα και προϋποθέτει δόλο.
Επομένως, όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας λέει, ότι μας έσωσε από την χρεοκοπία, δεν κυριολεκτεί, ούτε ακριβολογεί.
Στην ουσία, η Ελλάδα πτώχευσε εκ μόνου του λόγου, ότι έπαυσε αυθαιρέτως τις πληρωμές οφειλών της. Το δημόσιο δεν καταβάλλει διαφορές δεδουλευμένων αποδοχών λειτουργών του, επιδικασθείσες με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις. Αν και είχε υποσχεθεί την εξόφλησή τους σε δόσεις, διά κοινής αποφάσεως υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης.
Δεν επιστρέφει τον εισπραχθέντα ΦΠΑ στους δικαιούχους. Δεν εξοφλεί οφειλές του προς προμηθευτές νοσοκομείων και φαρμάκων, προς τις Ένοπλες Δυνάμεις, προς καθηγητές ΑΕΙ, για τίμημα βιβλίων τους κ.ά.
Και πώς είναι δυνατόν να μην πτωχεύσει μία χώρα, στην οποία μισθωτοί και συνταξιούχοι καταδικάζονται σε πενία, διά της μειώσεως μισθών και συντάξεων, περικοπής δώρων και επιδόματος αδείας; Και μάλιστα όταν η ανεργία αυξάνει αλματωδώς, ο δε πληθωρισμός υπερέβη το προβλεφθέν από την Κυβέρνηση και τους δανειστές μας ποσοστό κατά 2 τουλάχιστον μονάδες.
Συνέπειες τούτου είναι η μείωση της ζητήσεως, ο περιορισμός της καταναλώσεως και όλα τα άλλα φυσικά επακόλουθα του φαύλου κύκλου της υφέσεως, κορυφαία των οποίων είναι το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων και η κατά γεωμετρική πρόοδο αύξηση της ανεργίας.
Το βράδυ της προηγούμενης Δευτέρας, στην τηλεοπτική εκπομπή του Σκάι, σπάραξε καρδιές το δράμα νέων ανέργων Ελλήνων αστέγων, που κοιμούνται στα παγκάκια και σιτίζονται στα συσσίτια των δήμων και των εκκλησιών.
Οι άνθρωποι του κόμματος, που επαγγέλθηκε κοινωνική δικαιοσύνη και αναδιανομή του πλούτου, εξασφάλισαν μόνο για τον εαυτό τους την αφθονία και την χλιδή και για όλους τους άλλους τη στέρηση. Η εξαθλίωση του ελληνικού λαού συντελείται ραγδαία και τραγικά.
Αλλά η Κυβέρνηση περί άλλα διαπρέπει. Συνεχίζει την καταβολή αυξημένων αποδοχών σε κατηγορίες υπαλλήλων του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, που έχουν ισχυρά συνδικαλιστικά όργανα, διασφαλίζοντα στην Κυβέρνηση τη δυνατότητα να επιβάλει απάνθρωπα μέτρα κατά αδυνάτων χαμηλομίσθων και χαμηλοσυνταξιούχων, ορισμένοι των οποίων αγοράζουν σκυλοτροφές ως φθηνότερες, για την επιβίωσή τους.
Στο μεταξύ η Πολιτεία διατηρεί την αποζημίωση των μελών Δημοτικών και Κοινοτικών Συμβουλίων, το αξίωμα των οποίων θα έπρεπε να είναι άμισθο και τιμητικό, ώστε να το υπηρετούν οι έχοντες πείρα και διάθεση προσφοράς ιδεολόγοι και όχι οι κατά συνήθεια κυνηγοί του οφέλους, που συνήθως πλαισιώνουν τα ψηφοδέλτια των δημοτικών αρχόντων.
Τα παράλογα κυβερνητικά μέτρα διαδέχονται το ένα το άλλο. Σε σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης ορίζεται, ότι «μετάθεση δικαστικού λειτουργού δεν επιτρέπεται πριν από τη συμπλήρωση 2 ετών στον τόπο όπου τοποθετήθηκε, λόγω διορισμού, προαγωγής ή μεταθέσεως». Η διάταξη αυτή θέτει σε δυσμενέστερη θέση τους αρχαιοτέρους έναντι των νεωτέρων, οι οποίοι θα καταλαμβάνουν τις κενούμενες θέσεις εντός της διετίας
. Αυτό δημιουργεί αδικίες και οικονομικές επιβαρύνσεις σε βάρος των αρχαιοτέρων.
Ανατρέπει δε την αρχή των Ανωτάτων Δικαστικών Συμβουλίων οι μεταθέσεις να γίνονται με βάση την αρχαιότητα.
Εξ άλλου διαθρυλείται ότι επίκειται η διά τροπολογίας επιβολή υποχρεωτικής μεταθέσεως των δικαστικών λειτουργών, μετά τη συμπλήρωση 5 ετών σε ορισμένο δικαστήριο! Αδυνατούμε να πιστεύσουμε ότι θα κατατεθεί και ψηφισθεί μία τόσο παράλογη διάταξη. Για την επιτάχυνση της απονομής του δικαίου κανένα αποδοτικό μέτρο δεν επιβάλλεται.
Σε δικαστήριο των Πατρών, για παράδειγμα, αναβλήθηκε προσφάτως ποινική υπόθεση εξ εργατικού ατυχήματος για τετάρτη φορά, κατ’ αίτηση ενός των κατηγορουμένων, διότι «είχε επαγγελματικό ραντεβού στην Αθήνα και δεν ηδύνατο να παρακολουθήσει την εκδίκαση της υποθέσεώς του»! Αυτό λέγεται λειτουργία της δικαιοσύνης ή παρωδία της;
Αντιθέτως προς όσα επαγγέλλεται ο Πρωθυπουργός, οι κυβερνώντες στα επί μέρους ανακύπτοντα θέματα, διαχωρίζουν τους Έλληνες σε ημετέρους και εχθρούς.
Για τους πρώτους, που μπορεί να είναι και περιστασιακοί, επιφυλάσσουν σκανδαλώδη εύνοια.
Για όλους τους άλλους δε τη δυσμένεια και την αλαζονική μεταχείριση.
