«Οι έλληνες ήσαν άσωτοι στην πενία τους, θρυμματικοί στην εμμονή τους, και χαρούμενα μελαγχολικοί.
Τους βρίσκουμε να προτιμούν τη φιλόκαλη σπατάλη του σήμερα από την εξοικονόμηση του υστερόβουλου αύριο.
...Ένα συμπόσιο πλούσιο σε λόγους σε πιοτά και σε αυλητρίδες οι έλληνες δεν το αντάλλαζαν
ούτε με εννιά μήνες περισσότερους στη ζωή τους.»

Δημήτρης Λιαντίνης
Picture
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΤΣΕΧΟ ΓΙΩΡΓΟ

Μετέωρη, ανάμεσα στο ισχυρό της δίκιο και της αυτοκριτικής την πίκρα, σκέφτηκα να αποκριθώ κάπως έτσι:
Εμείς οι Έλληνες,  τις «διακοπές» τις μάθαμε από τις σκυθρωπές, βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης και της Δύσης. Πριν συναγελαστούμε με τους μελαγχολικούς λαούς ανήλιαγων χωρών, μήτε τι είναι «διακοπές» γνωρίζαμε, μήτε διακοποδάνεια...Δεν μαζεύαμε  11 μήνες ψυχαναγκασμούς για να τους αδειάσουμε τον δωδέκατο μεθώντας και ξερνώντας  στη Μεσόγειο.

Εμείς οι Έλληνες, πριν σας γνωρίσουμε, δουλεύαμε σκληρά τη μέρα μας για να χαρούμε ένα ποτήρι κρασί με 5 φίλους στο φως του φεγγαριού. Πριν ανταμώσουμε τους ρυπογόνους «παραδείσους» σας, είχαμε δίκαιο ζύγι για τη γιορτή και τη σχόλη μας. Ολοχρονίς ξορκίζαμε με ανάπαυλες μικρές τον κάματο και της ζωής τα ΠΡΕΠΕΙ.

Τον χειμωνιάτικο μόχθο τον αδειάζαμε στα διονυσιακά μας ξεφαντώματα.

Της άνοιξης τα ασπρίσματα, τα ξεσηκώματα, τον κόπο, τα ισοφαρίζαμε με τα μαγιάτικα στεφάνια στους αγρούς μας και τα σουβλιστά στις αυλές μας.
Του Θεριστή και του Αλωνάρη τον καυτό ιδρώτα τον σκουπίζαμε στα πανηγύρια του χωριού
με τα πλατάνια.
Του τρύγου, της ελιάς, της βαρυχειμωνιάς τον κάματο, παντρεύαμε με χορούς κυκλωτικούς, τραγούδια και πειράγματα, με τσίπουρο και εκλεκτά εδέσματα της γόνιμης γης μας, της νόστιμης θάλασσας...

Εμείς οι Έλληνες, , δεν κολυμπούσαμε σε πισίνες με κάγκελα, τσιμέντα και χλώρια... Κολύμπι μάθαμε σε κρούσταλλα νερά καταγάλανα... Δυο βήματα απ’ το κατώφλι του φτωχικού μας... Με το δελφίνι και τον Μαυροπετρίτη να ταξιδεύουν στη θωριά μας...

Στη μικρή, θεόπνευστη χώρα μας, , το καλοκαίρι μας ήταν πάντα μια μεγάλη φιλόξενη αγκαλιά, παυσίλυπο για τους συμπολίτες σας...

Εμείς οι Έλληνες, , τον καιρό εκείνο της τίμιας προκοπής, του μικρού νοικοκυριού  και της δωρικής αρχοντιάς, μια χούφτα τσακιστές ελιές δεν τις αλλάζαμε για δυο νταλίκες  απ’ τα τοξικά σας λουκάνικα.

Όλα αυτά, όμως, τότε... πριν σας γνωρίσουμε...
Τότε που η δραχμή έπιανε τόπο και έβρισκε κουμπαρά...

Καλά κάνετε και μας μαστιγώνετε για την όποια χαρά μας απόμεινε... Γιατί το πέτρινο σπιτάκι στην πλαγιά που ατενίζει το πέλαγος, τον ελαιώνα με τις ξερολιθιές, τον παλιό νερόμυλο με το περιβολάκι... σας τα πουλήσαμε για ένα φτηνό εισιτήριο προς τον βάρβαρο κόσμο σας.

Ελένη A. Παπαδοπούλου



Leave a Reply.

    free counters
    Picture
    ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΔΙΑΡΚΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
    Picture
    ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ-ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
    Picture
    ΗΡΘΑΜΕ ΚΑΙ ΕΔΩ
    Picture
    Picture
    Picture

    ΚΛΥΣΜΑ
    σ’ έναν τρελό κόσμο η απλή, καθημερινή λογική δεν επαρκεί – αλλά η αληθινή νοημοσύνη δε στηρίχτηκε ποτέ στη λογική όσο στη διαίσθηση και τη φαντασία.

    Picture
    Picture
    Picture
    Picture
    Picture
    Picture

    Archives

    July 2012
    June 2012
    May 2012
    April 2012
    January 2012
    December 2011
    November 2011
    October 2011
    September 2011
    August 2011
    July 2011
    June 2011
    May 2011
    April 2011
    March 2011
    February 2011
    December 2010
    November 2010
    October 2010