Για όσους δεν γνωρίζουν, η κα Κυπραίου ήταν η πρώτη παρουσιάστρια της ελληνικής τηλεόρασης. Η κύρια ιδιότητα της είναι δημοσιογράφος, ενώ στο παρελθόν υπήρξε συγγραφέας, ηθοποιός, ζωγράφος, μουσικός και τα τελευταία χρονια αγρότισσα


ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
Εάλω η πόλις 29 ΜΑΙΟΥ 1453 -- Η ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 
ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ.
ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΗΤΑΝ ΟΙ......ΕΒΡΑΙΟΙ!!

Λόγω ημέρας πολλοί θα γράψουν – και καλώς – για τα γεγονότα της Αλώσεως (29 Μαΐου 1453 μ.Χ.). Και βέβαια όλοι θα θυμηθούμε, για μια ακόμη φορά, την αποφράδα εκείνη ημέρα, όταν οι ορδές των Μογγόλων Τούρκων εισέβαλαν στην Βασιλεύουσα, με ό,τι φρικτό επακολούθησε εις βάρος του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Ο γράφων, όμως, θα επιχειρήσει, στην συνέχεια, να εμφανίσει μια άλλη πτυχή της Ιστορίας. Θα αναφερθεί σε έναν άλλο παράγοντα που συνήργησε τα μέγιστα για την φθορά και εν συνεχεία την διάλυσι και κατάκτησι της Αυτοκρατορίας από τον Ασιάτη Μογγόλο.

Και το όνομα αυτού; Αλλά ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά: Το σύνθημα, λοιπόν, της στροφής της Ιστορίας, τότε, το έδωσε η εμφάνισις των Σελτζούκων Τούρκων στα σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με την Αρμενία, περί τα τέλη του 12ου αιώνος, σε συνδυασμό με την εμφάνισι των Σταυροφόρων, λίγους μήνες αργότερα. Της λέπρας των Σταυροφόρων που κάθε άλλο παρά αυτά που λέγονται και γράφονται γι’ αυτούς εξυπηρέτησαν. Αλλά για την λέπρα «Σταυροφόροι» και «Σταυροφορίες» θα μιλήσουμε άλλη φορά, με λεπτομέρειες.

Η Μικρά Ασία ήταν, ανέκαθεν, ο κορμός και ο πνεύμονας της Αυτοκρατορίας. Από εκεί αντλούσε στρατεύματα, φόρους, μέταλλα, ξυλεία, τρόφιμα. Η πρώτη εισβολή των Τούρκων έφερε την εγκατάστασί τους στο ανατολικό μέρος της και απέδειξε την αδυναμία των Βυζαντινών να τους εκδιώξουν. Αυτό ήταν το σημάδι της παρακμής, που – εν τινί τρόπω – προέλεγε το τέλος της ένδοξης χιλιετηρίδος. Ο προσυλητισμός τους δε στην Μωαμεθανική θρησκεία έδιδε ακόμη μεγαλύτερη ώθησι στην φυσική ακμή ενός Μογγολικού λαού νομάδων ιππέων. Λογικά τουλάχιστον…

Επειδή, όμως, η πτώσις της Αυτοκρατορίας δεν εγένετο με τον «επιθυμητό» ρυθμό, ανέλαβαν να βοηθήσουν από της θέσεως ισχύος που, με κόπο και υπομονή, είχαν σιγά – σιγά επανεύρει στο εμπόριο και στον «τραπεζικό» τομέα, που είχαν μονοπωλήσει στην Δύσι οι Εβραίοι!…

Το εμπόριο με την Ανατολή ήταν, την εποχή εκείνη η μόνη πηγή πλούτου της Δύσεως. Και το εμπόριο ευρίσκετο στα χέρια των Βενετών και των Γενουητών. Αλλά τα κεφάλαια ήσαν Εβραϊκά.

Ήδη κατά το διάστημα του 8ου και του 9ου αιώνος οι εβραϊκές παροικίες, με το μονοπώλιο (…που τους είχε παραχωρηθεί από την Ρώμη) στην τοκογλυφία είχαν κατορθώσει να συγκεντρώσουν τα πρώτα κεφάλαια, παίζοντας με τις αχόρταγες ανάγκες των τοπικών φεουδαρχών, πριγκίπων και ηγεμόνων οι οποίοι απορροφημένοι στους συνεχείς πολέμους με τους γείτονες ή ακόμη και από τις «ανάγκες» απολαύσεων ήσαν συνεχώς σε αναζήτησι χρημάτων τα οποία, βεβαίως, δεν μπορούσαν να τους δώσουν οι εξαθλιωμένοι χωρικοί τους.

Με αρχή την παροιμιώδη πια αλληλεγγύη μεταξύ τους, οι πρώτοι δανειστές – τραπεζίτες Εβραίοι είχαν κάνει την εμφάνισή τους στην Βόρειο Ιταλία, όπου ήταν και επικεντρωμένο το εμπόριο με την Ανατολή. Τα μονοπώλια, τότε της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ιδίως στο μετάξι και τα «αποικιακά» κλπ., ήταν το αντικείμενο της ζηλοφθονίας του Δυτικού εμπορίου.

Οι Σταυροφορίες (…που άρχισαν το 1100 μ.Χ.) επρόκειτο να δώσουν την κατάλληλη ευκαιρία για να κτυπηθή η Αυτοκρατορία και από Δύσι και από Ανατολή. Αρκούσε να κατηγορηθεί το Βυζάντιο ότι εκμεταλλεύεται την γεωγραφική θέσι του και μονοπωλεί το εμπόριο για να δείξουν πολύ… καταδεκτικότητα και αντίληψι οι στόλοι της Βενετίας και της Γένοβας στις Εβραϊκές υποδείξεις!!! Και το έργο ήταν εύκολο…

Πρώτο μέλημα των Κεφαλαιούχων Σιωνιστών της εποχής ήταν να πείσουν τους Βενετούς και τους Νορμανδούς για το επικερδές της υποθέσεως. Οι πόλεμοι που επηκολούθησαν με τις επιδρομές των Νορμανδών είχαν ως αποτέλεσμα την εξασθένησι του Βυζαντίου την στιγμή που όλες οι δυνάμεις του έπρεπε να είναι διαθέσιμες κατά της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ δηλαδή των Τούρκων.

Η συνεχής εξασθένησις του Βυζαντίου διευκόλυνε τα σχέδια των Εβραίων: Με αντάλλαγμα τον δανεισμό κεφαλαίων στο εξηντλημένο Βυζάντιο (κεφαλαίων σιωνιστικών τονίζεται!…) έγινε, στην αρχή, η εγκατάστασις των Βενετών των Γενουητών και ΦΥΣΙΚΑ των Εβραίων στην Κωνσταντινούπολι!…

Οπου, σε λίγο, είχαν μονοπωλήσει το εναπομένον εμπόριο, ενισχύοντας τον φαύλο κύκλο της ελλείψεως χρημάτων και του συνεχούς δανεισμού (σ.σ.: Μήπως σας θυμίζει τούτο κάτι από τα επισυμβαίνοντα σήμερα με το Δ.Ν.Τ. και την Ελλάδα, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές Χώρες;) με αντάλλαγμα, στην αρχή προνόμια και τέλος την παραχώρησι εδαφών. Κι έτσι, βαθμιαίως, τα πλούτη και οι θησαυροί της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας περιήλθαν στα χέρια των Εβραίων.

Σημειωτέον: Οι Τούρκοι όταν εισέβαλαν στην Κωνσταντινούπολι την βρήκαν με άδεια ταμεία. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ούτε η Εβραϊκή συνοικία επειράχθη, ούτε καμμία εβραϊκή περιουσία. Διότι ο Σιωνισμός είχε ήδη έλθει σε συμφωνίες με τους Τούρκους.

Επί τούτου ειδικής μνείας χρήζει και το γεγονός ότι οι Εβραίοι της εποχής – είναι πασίγνωστο αυτό – όχι μόνον συνηργάσθησαν με τους Τούρκουςαλλά και συνέπραξαν σε θηριωδίες των Τούρκων. Γνωστό τι συνέβη στον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄ κατά την άλωσι, από Εβραίους παρακαλώ. Αυτοί τον έσερναν ζώντα μέσα στην Κωνσταντινούπολι.

Ιδιαιτέρας μνείας, επίσης, πρέπει να τύχει το γεγονός ότι ολόκληρος ο ανεφοδιασμός του στρατού του Μωάμεθ του Β΄ του Εκπορθητού έγινε ΑΠΟ ΕΒΡΑΙΟΥΣ εμπόρους της Θεσσαλονίκης και της Ανδριανουπόλεως.

Όπως και η περίπτωσις του (δήθεν) Ούγγρου μηχανικού που κατεσκεύασε την περιβόητη «μπομπάρδα», το κανόνι – πρωτοφανές τότε – που γκρέμισε το απόρθητο τείχος της Βασιλεύουσας. Αποδεδειγμένως ήτο ΕΒΡΑΙΟΣ. Κι αν πρέπει να καταδείξει κάποιος τον υπαίτιο για τα μαρτύρια που τραβήξαμε εμείς οι Ελληνες στα 400 χρόνια της σκλαβιάς, ασφαλώς και πρέπει να χρεώσει ένα τμήμα τους στο Εβραϊκό στοιχείο. Οποιος έχει ακόμη αντιρρήσεις ας αναλογισθεί την τραγική περίπτωσι του Κοσμά του Αιτωλού!..

Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος
ΕΛ.ΩΡΑ(2010)

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
Ελένη Κυπραίου: Δεν εάλω η πόλις! Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΛΩΝΕΤΑΙ!!
Εάλω η πόλις 29 ΜΑΙΟΥ 1453 -- Η ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 
ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ.

Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑΣ
(Παράδοσις πανελλήνιος)

Τὴν ἡμέρα ποὺ πάρθηκε ἡ Πόλη, ἔβαλαν σ’ ἕνα καράβι τὴν ἅγια
Τράπεζα τῆς Ἁγια - Σοφιᾶς, νὰ τὴν πάη στὴ Φραγκιά, γιὰ νὰ μὴν
πέση στὰ χέρια τῶν Τούρκων. ᾽Εκεῖ ὅμως στὴ θάλασσα τοῦ Μαρμαρᾶ
ἄνοιξε τὸ καράβι καὶ ἡ ἅγια Τράπεζα ἐβούλιαξε στὸν πάτο. Στὸ μέρος
ἐκεῖνο ἡ θάλασσα εἶναι λάδι, ὅση θαλασσοταραχὴ καὶ κύματα κι
ἂν εἶναι γύρω. Καὶ τὸ γνωρίζουν τὸ μέρος αὐτὸ ἀπὸ τὴ γαλήνη, ποὺ
εἶναι πάντα ἐκεῖ, καὶ ἀπὸ τὴν εὐωδία ποὺ βγαίνει. Πολλοὶ μάλιστα
ἀξιώθηκαν καὶ νὰ τὴν ἰδοῦν στὰ βάθη τῆς θάλασσας.

"Πάλι με χρόνους και καιρούς"
Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Ποντου για την Άλωση της Πόλης.
Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Άγια Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα.
Τότε πήγε ένα παλλικάρι, γιός μιας χήρας, και διάβασε το άσχημο μαντάτο "Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία".
Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε
"Κι αν η Πόλη έπεσε, κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι".

Πάρθεν η Ρωμανία
Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην
ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,
επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί' τον κάστρον.
Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον,
εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,
Ατό κανείς κι ανέγνωσεν,
ουδ' ο μητροπολίτης έναν παιδίν,
καλόν παιδίν,
έρχεται κι αναγνώθει.
Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει,
σίτε κρούει την καρδίαν.
"Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!"
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς,
κλαίγνε τα μοναστήρια
κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον
κλαίει, δερνοκοπιέται,
-Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι
-Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία 'πάρθεν.
-Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.
(Δημοτικό τραγούδι του Πόντου).

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ"
Οι περισσότεροι τοπικοί θρύλοι για την άλωση της Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σε ένα σημείο:
όλοι δείχνουν ότι ο χρόνος σταμάτησε με την κατάληψη της ιερής πόλης της Ορθοδοξίας από τους άπιστους Τούρκους και ότι η τάξη στον κόσμο θα επανέλθει με την ανακατάληψη της Βασιλεύουσας από τους Έλληνες.
Έτσι, και στην Ήπειρο υπάρχει μιααντίστοιχη λαϊκή δοξασία.
Συγκεκριμένα, ένα πουλί φέρνει την αναγγελία της πτώσης της Πόλης σε μια ομάδα βοσκών που εκείνη τη στιγμή ποτίζουν τα κοπάδια τους σε ένα ποτάμι,
Ο θρύλος λέει ότι στο άκουσμα της φοβερής είδησης τα νερά του ποταμίου σταμάτησαν να κυλάνε, αφού και το φυσικό στοιχείο θεώρησε ότι η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν κάτι το ανήκουστο.
Το ποτάμι θα συνεχίσει και πάλι να κυλάει, μόλις απελευθερωθεί η Πόλη, συνεχίζει ο λαϊκός θρύλος...

ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ
Κάποιος καλόγερος είχε ψαρέψει σε ένα ποτάμι ψάρια και τα τηγάνιζε κοντά στην όχθη του ποταμού.
Τη στιγμή εκείνη ακούστηκε από ένα πουλί το μήνυμα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στους Τούρκους.
Ο καλόγερος σάστισε και αμέσως τα μισοτηγανισμένα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι και ξαναβρέθηκαν στο ποτάμι.
Εκεί ζουν αιώνια μέχρι τη στιγμή της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, οπότε και θα ξαναβγούν για να συνεχιστεί το τηγάνισμα τους.

0I ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ
Έ ναν από τους πύργους των τειχών της Πόλης τον υπεράσπιζαν τρία αδέρφια, άρχοντες Κρητικοί που πολεμούσαν με το μέρος των Βενετών (η Κρήτη τότε ήταν κάτω από την κυριαρχία των Βενετών).
Μετά την πτώση της πόλης τα τρία αδέρφια και οι άντρες τους εξακολουθούσαν να πολεμούν και παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες τους οι Τούρκοι δεν είχαν κατορθώσει να καταλάβουν τον πύργο.
Για το περιστατικό αυτό ενημερώθηκε ο Σουλτάνος και εντυπωσιάστηκε από την παλικαριά τους.
Αποφάσισε, λοιπόν, να τους επιτρέψει να φύγουν με ασφάλεια από τον πύργο και να πάρουν ένα καράβι με τους άντρες τους και να γυρίσουν στην Κρήτη. Πραγματικά η πρόταση του έγινε δεκτή με τη σκέψη ότι έπρεπε να μείνουν ζωντανοί για να πολεμήσουν να ξαναπάρουν τη Βασιλεύουσα πίσω από τους απίστους.
Έτσι οι Κρητικοί επιβιβάστηκαν στο πλοίο τους και ξεκίνησαν για το νησί τους.
Το πλοίο δεν έφτασε ποτέ στην Κρήτη και ο θρύλος λέει ότι περιπλανιούνται αιώνια στο πέλαγος μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινήσει η μάχη για την ανακατάληψη της Πόλης από τους Έλληνες.
Τότε το πλοίο των Κρητικών θα τους ξαναφέρει στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουν και αυτοί μέρος στη μάχη και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και το ελληνικό έθνος να ξανακερδίσει την Πόλη.

0Ι ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΝ
όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη ξεκίνησαν να καταστρέφουν τις εκκλησίες και τα μοναστήρια.
Στην Αγία Σοφιά είχε καταφύγει πολύ λαός, κυρίως γυναικόπαιδα, για να αποφύγουν τον θάνατο.
Όμως η παρουσία τους εκεί δεν τους έσωσε, καθώς φανατισμένοι από τους δερβίσηδες μωαμεθανοί μπήκαν στην εκκλησία και άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως όποιον έβρισκαν μπροστά τους.
Ο σωρός των πτωμάτων έφτασε τα δέκα μέτρα.
Όταν μάλιστα ο Σουλτάνος Μωάμεθ προσπάθησε να μπει στο ναό το άλογο του σκόνταψε πάνω στα πτώματα, Με την οπλή του το άλογο άφησε ένα σημάδι στην κορυφή ενός στύλου, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα.
Τις πιο πολλές εικόνες και τοιχογραφίες της Αγία Σοφιάς τις κατέστρεψαν οι Τούρκοι.
Όταν, όμως, οι άπιστοι εισβολείς έφτασαν στον εξώστη - γυναικωνίτη και ένας τσαούσης (Τούρκος αξιωματικός) προσπάθησε με έναν πέλεκυ να καταστρέψει μια τοιχογραφία της Παναγίας που κρατά στα χέρια της τον Ιησού μωρό, έγινε το θαύμα !
Τη στιγμή που ο Τούρκος προσπάθησε να καταφέρει το πρώτο χτύπημα στην τοιχογραφία κεραυνοβολήθηκε κι έπεσε νεκρός.
Τη θέση του πήρε ένας άλλος Τούρκος, αλλά την ίδια στιγμή κι εκείνος είχε την ίδια τύχη.
Οι υπόλοιποι βάρβαροι πανικοβλήθηκαν απ' το πρωτόγνωρο γι΄ αυτούς θαύμα και γεμάτοι τρόμο, αλλά και σεβασμό εγκατέλειψαν την ανόσια προσπάθεια τους.
Η συγκεκριμένη τοιχογραφία σώζεται μέχρι σήμερα στον δεξιό εξώστη της Αγία Σοφιάς.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
όταν οι Τούρκοι μπήκαν στη Βασιλική Εκκλησία, ένας ιερέας τελούσε τη Θεία Λειτουργία. Βλέποντας τους άπιστους να μπαίνουν, δε σκεπτόταν παρά πώς να σώσει από τη βεβήλωση τον ιερό άρτο και το πολύτιμο Αίμα του Χριστού.
Ανέβηκε, λοιπόν, βιαστικός στον Άμβωνα, κρατώντας τ' Άγιο Δισκοπότηρο κι εξαφανίστηκε σε μια μικρή πόρτα.
Την έκλεισε πίσω του, μα δυστυχώς οι Τούρκοι τον είχαν δει κι έτρεξαν να τον προφτάσουν. Όταν όμως έφθασαν στο σημείο που θα έπρεπε να βρίσκεται η πόρτα, ξαφνιάστηκαν γιατί δεν είδαν παρά μόνο μια γυμνή, λεία επιφάνεια χωρίς το παραμικρό σημάδι ανοίγματος.
Αγριεμένοι, προσπάθησαν να γκρεμίσουν τον τοίχο, αλλά έσπασαν τα όπλα τους, χωρίς να καταφέρουν τίποτε! -Ας φέρουν τους χτίστες του στρατού μας, αποφάσισε ο Σουλτάνος. Έτσι θα δούμε τι είναι πίσω απ' αυτόν τον τοίχο. Οι χτίστες ήρθαν με τα εργαλεία τους κι άρχισαν να χτυπούν τον τοίχο.
Παρ' όλες τους τις προσπάθειες όμως, δεν μπόρεσαν ούτε να τον τρυπήσουν κι ομολόγησαν πως σίγουρα υπήρχε κάποιο τεχνικό μέσο, που τους ήταν άγνωστο. -Είστε ανίκανοι, φώναξε καταθυμωμένος ο Σουλτάνος και θα τιμωρηθείτε!
Να φέρουν βυζαντινούς χτίστες!
Τότε έφεραν βιαστικά όσους μπόρεσαν και απειλώντας τους με θάνατο, τους πρόσταζαν να ρίξουν αυτόν τον τοίχο!
Μα, ούτε κι αυτοί δεν τα κατάφεραν! Γιατί, το θέλημα του Θεού, πιο δυνατό από κάθε ανθρώπινη δύναμη, κρατούσε αυτές τις πέτρες δεμένες γερά, για να προστατεύει τον ιερέα.
Όλους αυτούς τους αιώνες, ο ιερέας αγρυπνεί, σφίγγοντας το δισκοπότηρο, που προστάτευσε από τους άπιστους!
Μα, όταν θα ξαναπάρουμε την Πόλη, η πόρτα θα ξανανοίξει μόνη της, ο ιερέας θα βγει, θα ξαναμπεί στο ιερό και θα συνεχίσει τα λόγια της λειτουργίας, από κει ακριβώς που είχε σταματήσει!


ΤΑ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑΣ

Την ώρα που ακούονται έξω από την Αγία Σοφία φωνές «οι Τούρκοι! - οι Τούρκοι!», ο πρωτόπαπας βγαίνει από την στοά της εξομολογήσεως.

Αποβραδίς κοινώνησε τον Αυτοκράτορα κι ως το πρωί εξομολογούσε.


Όπως βγήκε ψηλός, ηλιοκαμένος, μ' άσπρα γένια και φρύδια παχιά, νόμιζες πως ένας άγιος ξεκόλλησε από τον τοίχο. Και για μια στιγμή, όταν είδε το πλήθος γονατιστό να τρέμει, κιτρίνισε σαν το φλουρί, σαν να τον κτύπησε βόλι. Κοντοστάθηκε, σφόγγισε τα δάκρυα και προχώρησε στην εκκλησία. Ο ναός, ο άμβωνας, ο σωλέας και τα περιστύλια ήταν γεμάτα κόσμο. Τα φώτα, οι πολυέλαιοι, οι κανδήλες ήταν αναμμένα...

Για τελευταία φορά έλαμπε στην Ανατολή το μεγαλείο της Χριστιανοσύνης.

Έλαμπε η θαυμάσια αρχιτεκτονική του Ανθέμιου και Ισιδώρου.


Έλαμπε ο αφάνταστος πλούτος, που εσκόρπισεν ο Ιουστινιανός, για να νικήσει τον Σολομώντα.

Κι από μακριά έφταναν του τρόμου οι φωνές:

«Οι Τούρκοι! Οι Τούρκοι!»...

Οι πολυέλαιοι από κρύσταλλα ασημοδεμένα, τα πελώρια μανουάλια, σαν γίγαντες φωτοβόλοι, οι ποικιλόχρωμες κολόνες, τα χρυσά μωσαϊκά, όλα έλαμπαν για τελευταία φορά.


Και ψηλά οι ελαφρύτατες γραμμές, γεμάτες ευγένεια, γεμάτες χάρη, αγκάλιαζαν, σαν σχέδιο ενάερης κολόνας, τον πελώριο τρούλο.


Ω! όπως ήταν ο τρούλος θαυμάσιος στους γύρους, νόμιζες πως ζητούσε να πλανέψει σ' έναν άλλο κόσμο τους χριστιανούς την ώρα της θυσίας!

Ο πρωτόπαπας έκαμε τρεις σταυρούς και μπήκε στο ιερό.

Επάνω στην Αγία Τράπεζα, σα να ήταν κρεμαστός ουράνιος θόλος, το Κιβώτιο.

Στήριζε τα τέσσερα χρυσά του πόδια στις τέσσερις γωνίες και απ' εμπρός πρόβαλε ένα ωραίο τόξο.


Ένας σταυρός χρύσιζε στην κορυφή του και μέσα από τον θόλο του κατέβαινε άσπρο περιστέρι, η Περιστερά του Αγίου Πνεύματος.

Ο πρωτόπαπας βγάζει από τα σπλάχνα της Περιστεράς τα Δισκοπότηρα, τα σκέπασε με μεταξωτό, που λέγεται Αέρας, τα πήρε κι έφυγε.


«Μη δότε τα Άγια τοις κυσίν», σκέφτηκε...

Σαν αρχαίο ελληνικό αγγείο, όλο από χρυσάφι, λίγο κοντό, με δυο όμορφα χερούλια και με πλευρές καμπύλες, τέτοιο ήταν το Ιερόν Ποτήριον. Το στόμα του τριγύριζε διπλή γραμμή σε ρυθμό μαιάντρου.


Και στην πρόσοψη είχε το Χριστό σε κολυμπήθρα, από παράσταση αρχαία.

Ο ιερός Δίσκος ήταν από χρυσάφια καλοδουλεμένο.

Στο κέντρο ο Μυστικός Δείπνος του Κυρίου.

Και γύρω πολύτιμα πετράδια.


Ο πρωτόπαπας έριξε μια ματιά στη θάλασσα, ανασκουμπώθηκε κι έσπρωξε με τέτοια δύναμη το καραβάκι, που γλίστρησε ως τον γιαλό.


Μπήκε μέσα, άνοιξε πανί και κράτησε το τιμόνι γραμμή για την Βιθυνική παραλία.


Ο αντίλαλος της Πόλης εξακολουθούσε...

«Οι Τούρκοι! Οι Τούρκοι!... ».


Μια τρικυμία σηκώθηκε τρανή.

Το καραβάκι σαν τσόφλι χοροπηδούσε στα κύματα επάνω.

Στην Πόλη φλόγες και καπνοί παντού.


Στ' αυτιά ο αέρας έφερνε μια άγρια αντήχηση από τρόμο, από δαρμούς, από παρακάλια, από ξεψυχημό, από βογκητά θανάτου...

Ω! Πόλη, με τα βασιλικά σου, με τους ιπποδρόμους σου, με τις ακαδημίες των τεχνών σου!


Χριστιανοσύνη που εδίδαξες στον κόσμο την αλήθεια.


Χιλιόχρονη ιστορία του πολιτισμού που σβήνεις.


Εργάτες του νου που γενήκατε φυγάδες και δούλοι.

Ανθρώπινα έργα, που ζηλέψατε αθανασία και γενήκατε ερείπια.

Μεγαλεία περασμένα.

Αρματα νίκης που περνούσατε την Χρυσόπορτα. Βασιλείς με τις χρυσές κορόνες.

Γεννήσεις και θάνατοι σβησμένοι για την πρόοδο.

Μνημεία, που μέσα στην καταστροφή εμείνατε χωρίς μορφή, χωρίς όνομα.

Άπειρες μέρες εκμηδενισμένες.

Να! παίρνει τη σκόνης σας ένας ανθρώπινος ανεμοστρόβιλος και την σκορπίζει στους τέσσερις ανέμους!

Η Δύση του ηλίου χρωμάτισε τον ουρανό κόκκινο, σαν αίμα. Σημάδι της φρίκης.

Ο άνεμος εξακολουθούσε να φυσά κι ο ανεμοστρόβιλος σάρωνε την Προποντίδα.

Σκοτείνιασε.

Το σκοτάδι σκέπασε τον ουρανό, την Πόλη.

Κι από τη θάλασσα μακριά ανέβαινε αιμοσταγμένος του φεγγαριού ο δίσκος.

Κόκκινος, σαν τα μάτια του φονιά.


Ολόρθος στο καράβι ο πρωτόπαπας κάρφωσε στον ουρανό τα μάτια του και είδε - ω φρίκη! - το φονικό φεγγάρι να στέκεται ακίνητο στον τρούλο της Αγίας Σοφίας.


Και είδε να μαυρίζει, να μαυρίζει ο μισός δίσκος.


Αρχαία προφητεία έλεγε: «θα είναι πανσέληνος. Έκλειψη θα γίνει. Και η Πόλη θα πέσει!»...

Ο πρωτόπαπας περιχύθηκε με κρύο ιδρώτα.


Έβλεπε μια τον σταυρό στον τρούλο της Αγίας Σοφίας και μια το μισοφέγγαρο.


Το καραβάκι χοροπηδούσε στα κύματα της θάλασσας.

Χίλια κομμάτια έγινε το μικρό πανί του.


Κι ο αέρας βούιζε σα θρήνος στο κατάρτι του.

Ο πρωτόπαπας έβαλε τις τελευταίες του προσπάθειες.

Στο στήθος του κρατούσε σφιχτά τα Δισκοπότηρα.


Κι ενώ θωρούσε πέρα την Αγία Σοφία, δε βλέπει το σταυρό...


Βλέπει μισοφέγγαρο...


Αμέσως άνοιξαν τα μεσουράνια.


Ένα φως γλυκύτατο απλώθηκε. Άγγελος Κυρίου φάνηκε κι άρπαξε τα Δισκοπότηρα.

Μην ήταν θαύμα;

Η θάλασσα άνοιξε στόμια και κατάπιε τον πρωτόπαπα.

Γαλήνη!


Το τρομερό στοιχείο ησύχασε.

Και σαν να ήταν Φώτα κι άγιασε την θάλασσα σταυρός...




Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.
Ο λαοφιλέστερος θρύλος έχει να κάνει με το τελευταίο αυτοκράτορα που μαρμάρωσε μέσα στο ναό της Αγίας Σοφίας.

Η παράδοση πέρασε από στόμα σε στόμα αμέσως μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης.

Όταν η Πόλη πέρασε στα χέρια των Τούρκων, ο λαός δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ένα τέτοιο κτίσμα έχει περιέλθει σε μουσουλμανικά χέρια.

Διέδωσαν λοιπόν ότι ο βασιλιάς κρύφτηκε πίσω από μία κολόνα του ναού της Αγίας Σοφίας, χάθηκε μέσα στους διαδρόμους και παρέμεινε κρυμμένος εκεί.

Οι ώρες αναμονής τον "μαρμάρωσαν".


Είναι γεγονός ότι κανείς δεν βρήκε το πτώμα του τελευταίου υπερασπιστή, του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου. Χάθηκε και πίστεψαν ότι Άγγελος Κυρίου το έκρυψε και το μαρμάρωσε.

Κάποτε θα έρθει η ώρα που πνοή Θεού θα του δώσει δύναμη και ζωή ξανά και όλα θα ξαναγίνουν από την αρχή.

Η Πόλη θα είναι και πάλι ελεύθερη.

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ(ΧΡΟΝΗΣ ΑΗΔΟΝΙΔΗΣ)

ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΗΛΙΑ - ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
Από το 1071,  που οι Σελτσούκοι κέρδισαν τη μάχη του Μαντζικέρτ της Μικράς Ασίας και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας δημιούργησε, με το αλάθητο ένστικτο ενός λαού που έβλεπε την επερχόμενη συμφορά, το μύθο της Κόκκινης Μηλιάς.

Σύμφωνα με το μύθο, οι Τούρκοι αφού θα πολιορκούσαν με κάθε μέσο την Κωνσταντινούπολη, θα νικούσαν την άμυνα των υπερασπιστών της και θα άρχιζαν να την κυριεύουν

Τη στιγμή ακριβώς εκείνη με θεϊκή παρέμβαση οι κατακτητές θα ετρέπονταν σε φυγή και θα καταδιώκονταν μέχρι το Μονοδένδρι, δηλαδή την Κόκκινη Μηλιά.

Αργότερα, όταν έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, χάθηκε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.

Πολλοί έλεγαν πως πέθανε στη μάχη κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού και ο σουλτάνος έβαλε να ψάξουν στους σωρούς των πτωμάτων χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το πτώμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου δε βρέθηκε ποτέ και ετάφη ένα ακέφαλο πτώμα, που θεωρήθηκε πως ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, επειδή στα πόδια του είχε πέδιλα με ζωγραφισμένους χρυσούς αετούς που ήταν συνήθεια αυτοκρατορική.

Όλα αυτά δημιούργησαν το μύθο του μαρμαρωμένου Βασιλιά, σύμφωνα με τον οποίο ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν σκοτώθηκε στην μάχη αλλά μαρμαρώθηκε και βρίσκεται στην Κλειστή Πύλη της Αγίας Σοφίας μέχρι τη μέρα που άγγελος Κυρίου θα τον ζωντανέψει και θα του παραδώσει το σπαθί του ώστε να εκδιώξει τους κατακτητές Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά.

Ακόμα και σήμερα, αγαπητό μου παιδί, πολλοί λένε πως σαν πλησιάσουν στην Κλειστή Πύλη της Αγιάς Σοφιάς ακούνε ψαλμωδίες και ύμνους για τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Οι μύθοι αυτοί που άντεξαν στο χρόνο και μεταδίδονται, εδώ και αιώνες, από γενεά σε γενεά, χώρεσαν μέσα στους λιτούς στίχους του Εθνικού Ποιητή της Ελλάδας, του Κωστή Παλαμά, στη «Φλογέρα του Βασιλιά»:


«Μαρμαρωμένος Βασιλιάς και θα ξυπνώ

απ' το μνήμα το μυστικό και το άβρετο που θα με κλιή,

θα βγαίνω και τη χτιστή Χρυσόπορτα

ξεχτίζοντας θα τρέχω

και καλιφάδων νικητής

και τσάρων κυνηγάρης

πέρα στην Κόκκινη Μηλιά,

θα παίρνω την ανάσα».



ΠΗΓΕΣ
ΝΙΚ.ΠΟΛΙΤΗΣ
ΕΚΠ.ΜΑΝΕΣΗ
ΖΩΗΦΟΡΟΣ
EΔΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΤΟ ΚΛΥΣΜΑ
Λ.ΚΟΥΜΑΚΗΣ:ΤΟ ΘΑΥΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
Ελένη Κυπραίου: Δεν εάλω η πόλις! Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΛΩΝΕΤΑΙ!!
ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΗΤΑΝ ΟΙ......ΕΒΡΑΙΟΙ!!
Εάλω η πόλις 29 ΜΑΙΟΥ 1453 -- Η ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 

 Η Άλωση της Πόλης Στις 28 Μαΐου, ο Μωάμεθ αποφάσισε τη γενική και τελική επίθεση εναντίον της πόλης. Ο Κωνσταντίνος, μετά την τέλεση της θείας λειτουργίας στον ναό της Αγίας Σοφίας, ενθάρρυνε τη φρουρά που θα έδινε τον αγώνα για την απόκρουση τής μεγάλης επίθεσης.

Πράγματι, η πρώτη επίθεση αποκρούστηκε, αλλά η αναπλήρωση των απωλειών τής φρουράς ήταν δύσκολη. Ο τραυματισμός του Γενουάτη Ιουστινιάνη υπήρξε σοβαρό πλήγμα.

Τέλος και ενώ ο Κωνσταντίνος αγωνιζόταν με στο πλευρό των στρατιωτών του ως απλός στρατιώτης, οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη το πρωί της 29ης Μαΐου του 1453. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στον αλλόθρησκο κατακτητή και έγινε πηγή θρύλων και παραδόσεων στη μνήμη τού λαού.

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας τού Βυζαντίου, ο οποίος με το φρόνημα και την αυτοθυσία του, σημάδεψε χαρακτηριστικά το γεγονός τής πτώσης. Ο αυλικός του Γεώργιος Φραντζής διηγείται με απλότητα τον θάνατο τού τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα:   

«Ὀ βασιλεύς οὖν ἀπαγορεύσας ἐαυτόν, ἰστάμενος βαστάζων σπάθην και ἀσπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον “οὐκ έστί τις τῶν χριστιανῶν τοῦ λαβεῖν τήν κεφαλήν μου ἀπ΄ ἐμοῦ;” ἦν γάρ μονώτατος ἀπολειφθείς. τότε είς τῶν Τούρκων δούς αὐτῷ κατά πρόσωπον καί πλήξας, καί αὐτός τῷ Τούρκῳ ἐτέραν ἐχαρίσατο’ τῶν ὁπισθεν δ΄ἐτέρος καιρίαν δούς πληγήν, ἔπεσε κατά γῆς’ οὐ γάρ ῄδεισαν ὃτι ὁ βασιλεύς ἐστιν, ἀλλ΄ ὡs κοινόν στρατιώτην τοῦτον θανατώσαντες ἀφῆκαν.»    

Σύμφωνα με την περιγραφή του Φραντζή, οι κατακτητές, μετά το τέλος του αγώνα, αναζήτησαν το σώμα του αυτοκράτορα:

«πλείονας κεφάλας τῶν άναιρεθέντων ἔπλυναν, εἰ τύχοι καί τήν βασιλικήν γνωρίσωσι, καί οὐκ ἡδυνήθησαν γνωρίσαι αὐτήν, εἰ μή τό τεθνεώς πτῶμα τοῦ Βασιλέως εὐρόντες ὄ ἐγνώρισαν ἐκ τῶν βασιλικῶν περικνημίδων, ή και πεδίλων ένθα, χρυσοί ἀετοί ἦσαν γεγραμμένοι, ὡs ἔθος ὑπῆρχε τοῖς βασιλεύσι».    

Η αναγνώριση του νεκρού αυτοκράτορα συνοδεύθηκε από την εντολή τού σουλτάνου Μωάμεθ Β’ να ταφεί με τις αρμόζουσες βασιλικές τιμές, χωρίς όμως να ανακοινωθεί και ο τόπος της ταφής. Οι μυστικοί πόθοι τού λαού συνέδεσαν τον θρύλο τού μαρμαρωμένου βασιλιά, με την ελπίδα για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση τής αυτοκρατορίας.

Ο θρύλος λέει ότι τη στιγμή που ο βασιλιάς περικυκλώθηκε από τους Τούρκους, ένας άγγελος του Κυρίου τον άρπαξε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά, αφού πρώτα τον μαρμάρωσε.[3]

Στη σπηλιά αυτή περιμένει για αιώνες ο “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς” να ξαναέρθει την κατάλληλη στιγμή, “το πλήρωμα του χρόνου”, και ο άγγελος Κυρίου θα του ξαναδώσει τη ζωή και το σπαθί του για να διώξει τους Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη. Άλλοι θρύλοι και προφητείες αναφέρουν ότι θα τους κυνηγήσει μέχρι την “Κόκκινη Μηλιά” και στη μάχη που θα γίνει οι Τούρκοι θα νικηθούν και “θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα τους”.

Ο θρύλος προσθέτει, ακόμα, ότι οι Τούρκοι ψάχνουν συνεχώς να ανακαλύψουν τη σπηλιά, όπου βρίσκεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς για να χτίσουν την είσοδό της, ώστε να μην μπορεί να ξαναβγεί από εκεί. Όμως, οι προσπάθειες τους είναι συνεχώς άκαρπες, αφού ο άγγελος προστατεύει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και περιμένει την εντολή του Θεού για να τον ξυπνήσει.

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ κοινώνησε Θεία Ευχαριστία από τα χέρια του ενωτικού Πατριάρχη Ισιδώρου(1452-53) λίγες μόνο ώρες πριν από τον θάνατό του. Θεωρείται Άγιος από τους Ελληνόρυθμους Καθολικούς.

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
Ελένη Κυπραίου: Δεν εάλω η πόλις! Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΛΩΝΕΤΑΙ!!
ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ.
ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΗΤΑΝ ΟΙ......ΕΒΡΑΙΟΙ!!

ΓΡΑΦΕΙ Ο
Χαράλαμπος Μεντεσίδης
Αντιστράτηγος ε.α.

Αυτοί λοιπόν οι πάπυροι αναφέρονται σε επιστολές ενός Ρωμαίου συγκλητικού (αποσυρμένου πλέον από την πολιτική ), προς ένα νεότερό του, ο οποίος διορίστηκε διοικητής στην περιοχή της Αχαϊας και του δίνει συμβουλές για τον χαρακτήρα του Έλληνα, ώστε να τον βοηθήσει όσο μπορεί στο έργο του. Παρακάτω παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα τα οποία έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον για μας και διατηρούν την επικαιρότητά τους ακόμα και σήμερα αν και έχουν περάσει από τότε περισσότερα από 2000 χρόνια :

«Καταλάβαμε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας ξένους λαούς, αναλάβαμε μίαν ευθύνη για την ευημερία τους. Τούτη η συνείδηση της ευθύνης διακρίνει τους βαρβάρους κατακτητές από τους κοσμοκράτορες. Μόνο ο Αλέξανδρος πριν από μας είχε τη συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για τη δόξα της Ρώμης πέθανε νέος, γιατί αλλιώς θα ήταν οι Έλληνες σήμερα οι άρχοντες του κόσμου».

«Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από μας και συνεπώς από όλα τα έθνη του κόσμου.

Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα.

Αδέσμευτο, αυθαίρετο και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το εγώ των ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με τη σκέψη τους. Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα.

Το ίδιο εγώ που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων.

Και ήρθανε οι καιροί όπου  ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες. Και εμείς τους συναντήσαμε, καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γι’ αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή, που κάποτε καταντάει άδικη».

«Η μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί το νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια. Απορείς πως η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών έχει τόση λίγη πίστη στο νόμο. Σπάνια οι Έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι». Πείθονται μόνο στα ρήματα τα δικά τους και ή αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο, ανάλογα με τα κέφια της στιγμής ή, όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους ή τη βία ή το δόλο».

«Ο Έλληνας έχει πιο αδύνατη μνήμη από μας και γι’ αυτό έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν κάπως τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις .

Θές να σαγηνέψης την Εκκλησία του Δήμου σε μια πόλη ελληνική;

Πές τους: “Σας υπόσχομαι αλλαγή”. Πές τους: “Θα θεσπίσω νέους νόμους”. Αυτό αρκεί, με αυτό χορταίνει  η ανυπομονησία του , το αψίκορο πάθος του».

«Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν πάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής των περίπτωσης, ακόμα και όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο.

Ο έλληνας ζητεί από το νόμο δικαιοσύνη για τη δική του προσωπική περίπτωση. Αν τύχει και ο νόμος, δίκαιος στην ολότητά του, δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις, όπως η δική του, δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτεί.

Και εν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το ολοκήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων, πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη, το διακήρυξε και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Αλλά δεν τα ακούει αυτά ο Έλληνας !  Δε δέχεται να θυσιάσει τη δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σ’ ένα νόμο σκόπιμο και το δίκαιο στη γενικότητα του».

«Ποτέ ο άρχων δεν πρέπει να περιφρονεί τον αρχόμενο, όσο άξιος και αν είναι αυτός, και όσο ανάξιοι οι αρχόμενοι. Πρέπει να σκύβει, να μελετά και να γνωρίζει το λαό του. Προ παντός όταν έχει να κάνει με τους δυσκολότερους Έλληνες. Γι’ αυτό μη με βαρεθείς, που θέλω να σου τους δείξω από πολλές πλευρές και που τις πολλές τούτες πλευρές πάω να τις αναγάγω σε μια πρώτη ρίζα».

« Δε σου έκανε κιόλας εντύπωση, καλέ μου Νάβιε, η αδιαφορία του Έλληνα για το συμπολίτη του; Όχι πως δε θα του δανείσει μια χύτρα να μαγειρέψει, όχι πως αν τύχει μία αρρώστια δε θα τον γιατροπορέψει, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα, για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του, σε τέτοιες περιπτώσεις βοηθάει ο Έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον. Βοηθάει πρόθυμα και τον ξένο, με την ιδέα μάλιστα, που χάρη στους μεγάλους στωϊκούς πάντα τον κατέχει , μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να δίνει στον ασθενέστερο, στον αβοήθητο, είναι κι αυτό ένας τρόπος υπεροχής».

«Λέγοντας πως ο Έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του, κάτι άλλο θέλω να πω. Αλλά μου πέφτει δύσκολο να στο εξηγήσω. Θ’ αρχίσω με παραδείγματα, που, αν προσέξεις, ανάλογα θα δεις κι εσύ ο ίδιος πολλά με τα μάτια σου. Ακόμη υπάρχουνε ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασέ τους, καθώς είναι χρέος σου, και πές μου αν άκουσες κανέναν απ’ αυτούς ποτέ να επαινεί τον ομότεχνό του.

Δε χάνει τον καιρό του σε επαίνους των άλλων ο Έλληνας. Δεν χαίρεται τον έπαινο. Χαίρεται όμως τον ψόγο και γι’ αυτόν βρίσκει πάντα καιρό. Για την κατανόηση την αληθινή, αυτή που βγαίνει από τη συμπάθεια γι’ αυτό που κατανοείς, δε θέλει τίποτε να θυσιάσει.

Το κίνητρο της δικαιοσύνης δεν τον κινεί για να επαινέσει ό,τι αξίζει τον έπαινο. Όχι που δε θα ήθελε να είναι δίκαιος, αλλά δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Αλλού κοιτάζει, θαυμάζει ό,τι είναι ο δικός του κόσμος, κάθε άλλον τον υποτιμά. Όταν ένας πολίτης άξιος δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του, λέει ο Έλληνας : Αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιότερός του, τι πειράζει αν αυτός δεν αναγνωρίζεται; Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον Έλληνα τη δυνατότητα να είναι δίκαιος.

Το 1969 η εφημερίδα  « Κόσμος» της Ουάσιγκτον έκανε έναν διαγωνισμό μεταξύ των 1500000 αναγνωστών της με θέμα τον χαρακτηρισμό ενός εκάστου λαού.

Από την 15μελή επιτροπή βραβεύθηκε η εργασία ενός Δικαστού, ονόματι Μ.ΤΣΕΛΥ, ο οποίος  για τον χαρακτήρα του Έλληνα γράφει :

«Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου Ιστορίας, ο Έλλην παρουσιάζεται ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων, καίτοι από απόψεως διανοητικής κατέχει πάντοτε τα πρωτεία.

Ο Έλλην είναι ευφυέστατος  και δραστήριος, αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά και πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αλλά και πολεμιστής.

Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσμένος εκ της αίγλης τον αφήκε να γίνει στόχος οβίδων, ανέδειξε τον Σωκράτη δια να τον δηλητηριάσει, εθαύμασε τον Θεμιστοκλή δια να τον αποπέμψει.

Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον εκδιώξει.

Έκτισε το Βυζάντιο δια να το εκτουρκεύσει και έφερε το 1821 δια να το διακυβεύσει.

Εδημιούργησε το 1909 δια να το λησμονήσει.

Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ’ ολίγον να την κηδεύσει.

Κόπτεται δια μίαν στιγμήν δια την αλήθειαν των άλλων, μισεί όμως τους υπηρετούντας αυτήν.

Παράδοξον πλάσμα, ατίθασον, περίεργον, ασταθές, ημίκαλον, αβεβαίων διαθέσεων, εγωπαθής και σοφώτερος όλων. Αυτός είναι οικτίρατέ τον, θαυμάστε τον αν θέλετε, ταξινομήστε τον αν μπορείτε».

Αψηφώντας τη συνεχή καταρρακτώδη βροχή, μεγάλη αντιπροσωπεία μελών της Χρυσής Αυγής , προσήλθαν  στα όρη του Σουλίου για να τιμήσουν τους ήρωες του ελληνισμού στις ετήσιες εκδηλώσεις σε ανάμνηση της θυσίας των Σουλιωτών υπέρ της ελευθερίας.

O εκπρόσωπος του κινήματος, Βουλευτής Επικρατείας Χρήστος Παππάς, κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο των ηρώων,την ωρα που την ατμόσφαιρα δονούσε η ιαχή ''ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΙΜΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ''.

Την ώρα της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου τα μέλη της Χρυσής Αυγής παρατάχθηκαν σε τριάδες και έψαλαν τον Εθνικό Ύμνο,παρασύροντας και όλους τους παρευρισκόμενους.

Κατά την ώρα της αποχώρησης πολλοί  έσπευσαν να δώσουν το χέρι στα παιδιά της
ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και σίγουρα το φιλικό χτύπημα στον ώμο ήταν το ωραιότερο δώρο που θα μπορούσαν να πάρουν οι ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ από τον απλό κόσμο.

Παράνομο νηπιαγωγείο λειτουργεί στο χωριό Λύκειο του ν. Ροδόπης.

Είναι μάλιστα τόσο προκλητικοί εκείνοι που το λειτουργούν, ώστε το έστησαν ακριβώς δίπλα στο μειονοτικό δημοτικό σχολείο (και στο τζαμί).

Δίπλα δηλαδή στο νόμιμο σχολείο, φτιάχνουν (σαν κράτος εν κράτει) και το δικό τους παράνομο νηπιαγωγείο. Τι έχει μέσα στο νηπιαγωγείο;

Όπως μας αποκάλυψαν γονείς που έστειλαν το παιδί τους, μία μεγάλη τουρκική σημαία! «Καλά, σε ποια χώρα ζούμε και υπάρχει η τουρκική σημαία;» ήταν το ...αφελές ερώτημα των γονέων.

Το παράνομο νηπιαγωγείο υποθέτουμε ότι παίρνει ρεύμα από τη ΔΕΗ, μπορεί και σταθερό τηλέφωνο από τον ΟΤΕ!

Ποιοι εργάζονται εκεί;

Είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ;

Ποιος είναι ο εργοδότης τους;

Πού βρίσκει τα λεφτά και τους πληρώνει;

Εμφανίζονται φορολογικά στοιχεία;

Τηρούνται οι όροι υγιεινής και ασφαλείας;

Αν συμβεί κάποιο ατύχημα ποιος θα φέρει την ευθύνη έναντι του νόμου;

Είναι η ίδια ιστορία με όλα τα παράνομα θρησκευτικά παρασχολεία (Κουράν κουρσού) και φυσικά με τις ψευτομουφτείες στη Θράκη.
zagalisa

Απο τώρα και στο εξής οι κάτοικοι της περιοχής που βρίσκονται κοντά στον τσιγγάνικο καταυλισμό του Καρακόνερου, θα καλούν στα τηλέφωνα της Χρυσής Αυγής στη Ρόδο και θα βρίσκούν λύση με τα πλαστικά που καίγονται στη περιοχή!

Σύμφωνα με πληροφορίες τις τελευταίες ημέρες, για μια φορά ακόμη, κάποιοι έβαλαν φωτιά και έκαιγαν πλαστικά.

Επειδή οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής έχουν βαρεθεί να καλούν την Αστυνομία και την Πυροσβεστική, αυτή τη φορά πήραν πιο δραστικά μέτρα.

Τηλεφώνησαν στα γραφεία της Χρυσής Αυγής και ζήτησαν παρέμβαση...

Όπως αναφέρουν πηγές στο VERENA πήγαν μέλη του κόμματος στο καταυλισμό και όχι μόνο τους έβαλαν να σβήσουν τη φωτιά αλλά και να μαζέψουν τα αποκαΐδια!!!!

Η ανυπαρξία του κράτους δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις και μετά κάποιοι διερωτώνται το πως και το γιατί...
VERENA.GR

ΤΟ ΚΛΥΣΜΑ ΛΕΕΙ:
Όσο ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΓΑΤΑΚΙΑ ψάχνουν να βρούν αν το κούρεμα του Μιχαλολιάκου το είχε και ο τρίτος ξάδερφος του μπατσανάκη της θείας της Εύας Μπράουν,αν ο Γερμενής είναι κολλητός του Καλλιγούλα,αν ο Παναγιώταρος είναι τελικά ο Μπάμπης ο Σουγιάς ή αποτελεί αστικό μύθο κι αν ο Κασιδιάρης είναι έμπορος οπλικών συστημάτων λόγω της φωτογραφίας με την χειροβομβίδα (ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!)η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
χτίζει σκαλοπάτι-σκαλοπάτι την σχέση εμπιστοσύνης με τους Ελληνες πολίτες.

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ σε πείσμα των διάφορων θολοκουλτουριάρηδων( δεξιών και αριστερών δεν έχει σημασία )αποτελεί πλέον το μοναδικό αποκούμπι του ΈΛΛΗΝΑ πολίτη.

Ο κόσμος πλέον έχει καταλάβει πως μπορεί να στηριχθεί στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ γιατί δεν πρόκειται να προδοθεί ούτε να απογοητευθεί.

                                       ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΒΡΩΜΙΣΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ.

Συνεχίζουμε να σπάμε την βρώμικη συνωμοσία της σιωπής των καθεστωτικών ΜΜΕ με την παρουσία μας στον δρόμο.

Παρόλο που οι Έλληνες Εθνικιστές κέρδισαν στις τελευταίες εκλογές με το σπαθί τους την στήριξη του 7% του ελληνικού λαού, τα τουρκοκάναλα της διαπλοκής μετά το πρώτο τσουνάμι λάσπης που εξαπέλυσαν κατά του Εθνικιστικού Λαϊκού Κινήματος, το οποίο τελικά τους επεστράφη, συνεχίζουν την γνωστή μέθοδο της "σιγής ασυρμάτου" για όλες τις προεκλογικές δράσεις και της προγραμματικές θέσεις της Χρυσής Αυγής.

Οι Έλληνες Εθνικιστές από την άλλη συνεχίζουμε να πράττουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα, να συμπαραστεκόμαστε στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό και να έχουμε προσωπική επαφή με τους συμπατριώτες μας.
 
Σήμερα το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη δράση από δεκάδες στελέχη της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές της Αθήνας με επικεφαλής τον βουλευτή Ηλία Παναγιώταρο. Μοιράστηκαν εκατοντάδες εφημερίδες και φυλλάδια με τις θέσεις μας, ενώ ο κόσμος που μας συναντούσε μας χειροκροτούσε και μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε ακόμα πιο δυναμικά τον Αγώνα για την επανάκτηση της πατρίδας από τους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους.

Η δράση με πεζοπόρο και μηχανοκίνητο τμήμα ξεκίνησε από τα γραφεία της Κεντρικής Διοίκησης στον σταθμό Λαρίσης και ακολούθησε την πορεία πλατεία Βικτωρίας - Φωκίωνος Νέγρη - πλατεία Κυψέλης - πλατεία Κύπρου - Άγιος Παντελεήμονας κι επιστροφή στα γραφεία.

Στην πλατεία Κυψέλης παρεμποδίστηκε αναίτια η προεκλογική δράση από τις Αστυνομικές Αρχές, αλλά τελικά η πορεία παρά την καθυστέρηση ολοκληρώθηκε κανονικά.
υγρό πυρ