Tο «ραντεβού με την Ιστορία» δεν είναι απλώς μια φράση του...    Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι το όνειρο κάθε πολιτικού. Σχεδόν όλοι, ιδιαίτερα οι αρχηγοί των κομμάτων, βρίσκουν τόπο, μέρα και ώρα, σίγουροι ότι κάτι μεγάλο θα προκύψει. Τις περισσότερες φορές όμως η άτιμη η Ιστορία δεν έρχεται στο ραντεβού...

Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, γιατί όχι και στην οικογένεια Μητσοτάκη, που την περασμένη Κυριακή στο Badminton έδωσε μέσω Ντόρας το δικό της ραντεβού με την Ιστορία. «Δημοκρατική Συμμαχία», «ΔΗΣΥ» για τους φίλους, «ΔΥΣΗ» (ανορθόγραφα) για τους άσπονδους φίλους, που υποστηρίζουν ότι το νέο κόμμα δεν σηματοδοτεί την ανάδειξη του άστρου της αρχηγού του αλλά τη δύση του.

Ήρθε η Ντόρα να φέρει νέο αέρα στο απαξιωμένο πολιτικό σκηνικό; Είναι φορέας ανανέωσης ή κλασική εκπρόσωπος του πολιτικού κατεστημένου; Οι ερωτήσεις με τις αυτονόητες απαντήσεις θα είχαν ίσως τη σημασία τους, αν το νεοϊδρυθέν κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη μπορούσε πράγματι να κάνει τη διαφορά, σε μια περίοδο που οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ο τόπος περνά μια συστεμική κρίση, οικονομική, κοινωνική, θεσμική και πολιτική.

Συνήθως στην πολιτική ιστορία οι καιροί γεννούν τα κόμματα, πόσο μάλλον τα κινήματα. Η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου σχήματος που ξέρεις ότι θα έχει απήχηση γεννιέται από κάτω, δεν επιβάλλεται από πάνω... Οι προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες και τα προσωπικά κίνητρα (πικρίες, πείσματα) πάντοτε υπάρχουν, αλλά παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Όταν παίζουν τον πρώτο ρόλο, αυτό φαίνεται και έχει και τις σχετικές συνέπειες.

Το κόμμα της Ντόρας είναι ένα γεγονός για τα media. Με οθόνη matrix, με μαντινάδες και ροκ, με 3.500 υπογραφές, με την Αλεξία και τον Κώστα, με πρώην βουλευτές της ΝΔ και άλλες γνωστές προσωπικότητες του «μητσοτακικού» χώρου, είναι, όπως και να το κάνουμε, ένα... hot event.

Πόσο συμμερίζεται όμως η κοινωνία αυτό το μιντιακό ενδιαφέρον; Μάλλον ελάχιστα, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι το κίνημα του Badminton έμοιαζε, ανήμερα στα Εισόδια της Θεοτόκου, περισσότερο με κίνημα του Σαββατοκύριακου, με πούλμαν και φίλους της οικογένειας από όλη την Ελλάδα, παρά με λαϊκό κίνημα που θα το βρει κανείς μπροστά του στους χώρους εργασίας που τείνουν να γίνουν χώροι ανεργίας – να ’ναι καλά το Μνημόνιο, το οποίο με αίσθημα εθνικής ευθύνης ψήφισε η αρχηγός της Δημοκρατικής Συμμαχίας.

Όταν κάνεις κόμμα –άντε, κίνημα!–, η πρώτη εβδομάδα είναι θαύμα. Θα σου γράψουν πολλά (καλά ή κακά, δεν έχει σημασία), θα σε δείξουν και θα σε ξαναδείξουν καταχειροκροτούμενη, θα δώσεις και συνεντεύξεις, θα είσαι, τέλος πάντων, πρώτο τραπέζι πίστα. Τι γίνεται όμως μετά;

Το μοναχικό αυτό σπορ έχει αποδειχτεί δύσκολο ακόμη και για ανθρώπους με αντικειμενικά πολύ γερό στομάχι. Ουδέν μικρό κόμμα σ’ αυτό τον τόπο έκανε τη διαφορά, μηδέ αυτού που έφτιαξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξαιρουμένου, ενώ είναι γνωστή η ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ ότι όποιος βγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος, την έχει δε χρησιμοποιήσει στο πρόσφατο παρελθόν και η Ντόρα για άλλους που βγήκαν από το μαντρί της ΝΔ.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη Δημοκρατική Συμμαχία τα παλιά κόμματα δείχνει ότι δεν έχουν πάθει τον πανικό που ίσως κάποιοι ανέμεναν. Η Δευτέρα, μετά το κίνημα του Badminton, δεν ξημέρωσε διαφορετική ούτε για το ΠΑΣΟΚ ούτε για τη ΝΔ.

Στην κυβέρνηση καταλαβαίνουν ότι η συμμαχία της Ντόρας δεν φτάνει για να πετύχουν τη συναίνεση, αντιθέτως μάλιστα μπορεί να έχει και δυσάρεστες συνέπειες για το ΠΑΣΟΚ που δεν... τρελαίνεται για την οικογένεια Μητσοτάκη, έστω κι αν αυτή λέει καλά λόγια για τον Γιώργο Παπανδρέου.

Στη ΝΔ έχουν περάσει και χειρότερα τελευταία για να ανησυχούν με το κόμμα της Ντόρας. Άλλωστε, όταν έχεις χωρίσει, μάλλον ανακουφίζεσαι βλέποντας το χαρτί του διαζυγίου, παρά στενοχωριέσαι... 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"

Διογκώνεται συνεχώς το φαινόμενο της κατατρομοκράτησης των ελλήνων πολιτών λόγω της εγκληματικής δραστηριότητας που αναπτύσσουν οι λαθρομετανάστες αλλά και οι Βούλγαροι οικονομικοί μετανάστες, που έχουν μετακινηθεί στα νότια του νομού Ξάνθης.

Πακιστανοί, Αλβανοί και Βούλγαροι αγροτικοί εργάτες έχουν εγκατασταθεί και ζούνε τα τελευταία χρόνια (νόμιμα ή παράνομα) σε παραλιακά χωριά και έχουν δημιουργήσει δυνατούς «πυρήνες» εργατικού δυναμικού φθάνοντας στο σημείο να καθορίζουν οι ίδιοι τις αμοιβές τους (λόγω έλλειψης εργατών).

Οι τοπικές κοινωνίες δέχτηκαν την έλευση αυτών των ανθρώπων, αλλά δεν γνώριζαν πως στην ουσία η είσοδός τους σήμαινε την εισαγωγή ενός νέου τρόπου ζωής τους. Έτσι λοιπόν, δεν άργησε να εμφανισθεί το «φαινόμενο» των κλοπών τόσο στα χωράφια (από όπου ξαφνικά εξαφανιζόταν μέρος της παραγωγής), όσο και στα σπίτια των κατοίκων των χωριών.

Σε πολλές περιπτώσεις οι κλοπές σε σπίτια γινόντουσαν ενώ οι κάτοικοι βρισκόντουσαν μέσα σε αυτά, αλλά με την μέθοδο της απασχόλησης (ομαδική εργασία, άρα διαπιστώνουμε οργανωμένες ομάδες – συμμορίες) άδειαζαν τα σπίτια των θυμάτων τους… Τα θύματα αυτά, μάλιστα, τις περισσότερες φορές ήταν χήρες γυναίκες προχωρημένης ηλικίας που έμεναν μόνες και πιθανότατα είχαν στοχευθεί ως… θύματα.

Οι κάτοικοι δύο χωριών, της Ποταμιάς και της Νέας Κεσσάνης, διαπιστώνοντας πως το θράσος των κλεφτών άρχισε να ξεπερνάει τα όρια, αποφάσισαν να προσλάβουν εταιρεία προστασίας (security) προκειμένου να περιπολεί στα χωριά και να ελέγχει την «κίνηση» των αλλοδαπών που κυκλοφορούν σε μικρές ομάδες.

Στην λύση αυτή κατέφυγαν, όπως μας ανέφερε ένας κάτοικος, για να μην προχωρήσουν σε άλλες λύσεις, που δεν συμπεριλαμβάνονται στα νόμιμα πλαίσια…

Σε περίπτωση που κάποιοι απορούν γιατί δεν παρεμβαίνει η Αστυνομία, ας ζητήσουν την απάντηση στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, το οποίο προφανώς δεν προστατεύει τους Έλληνες πολίτες, αλλά -αντίθετα- τους θυματοποιεί στην ό,ποια εγκληματική πράξη αποφασίσουν να κάνουν εις βάρος τους οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου που εισέρχονται στην χώρα μας και απολαμβάνουν τον «ανθρωπισμό» των κυβερνώντων…

Κωνσταντίνος

Οι κλεφτοκοτάδες της ιστορίας είναι τα ποικίλα και πολύχρωμα εκείνα μορμολύκεια τα οποία, επιχειρούν, σε κάθε κατάσταση, να τραβήξουν τσάμπα την αφρόκρεμα της ιστορίας.

Το «είδος» αναπτύχθηκε επιδημικά μετά την πτώση της χούντας. Γεμίσαμε τότε κλεφτοκοτάδες της αντίστασης κατά της χούντας…

Σήμερα το «είδος» αναπαράγεται, με «αντικαθεστωτική» μορφή μέσα στα ΜΜΕ.
Πολλοί πλέον το παίζουν «αντικαθεστωτικοί αγωνιστές» με παραπολιτική φιλολογία και ποικίλα κουτσομπολιά κατά της κυβέρνησης των ανδρεικέλων.

Ανάγουν τη μονομερή και παραπολιτική φιλολογία (μόνο αυτά) κατά της κατοχικής κυβέρνησης σε θαρραλέα αντικαθεστωτική δημοσιογραφία.

Στηλιτεύουν τις μεγάλες και κραγμένες «πόρνες» των ΜΜΕ και ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ δίνουν στον εαυτό τους και στο στενό τους κύκλο την ιδιότητα του «θαρραλέου αγωνιστή κατά του καθεστώτος».

Γνωστή η συνταγή κάθε κλεφτοκοτά:
Καυτηριάζουμε τα ακραία συμπτώματα της σήψης για να κλέψουμε» τη δόξα του αντικαθεστωτικού, αφήνοντας έτσι δόλια στο σκοτάδι και στο απυρόβλητο, τα θεμέλια του καθεστώτος και των κομματικών κεφαλών του.

Ένα τέτοιος, λοιπόν, κλεφτοκοτάς (έχει κατακλέψει και ξένα κείμενα βάζοντας τη δική του υπογραφή) και αντικυβερνητικός τής «παραπολιτικής δημοσιογραφίας», καυτηρίασε προσφάτως, τα «καθεστωτικά ΜΜΕ» και τους «δημοσιογραφικούς λακέδες» διαφημίζοντας τον εαυτό του, το στενό του κύκλο και κάποια ιστολόγια που ψαρεύουν σε θολά νερά…

Παρασιώπησε συνειδητά το πλήθος των αγωνιστικά αυθεντικών ιστολογίων…

Αντίσταση για τον κλεφτοκοκτά αυτόν κάνουν πέντε- έξι ονόματα και δύο- τρία ιστολόγια.

Φαίνεται ότι ο άνθρωπος φοράει τεράστιες παρωπίδες και δεν διακρίνει τίποτα πέρα από τη μύτη του, τους «φίλους» του και τα «είδωλά» του: Τα «αριστερά» άλλοθι των καθεστωτικών Συγκροτημάτων…

Δεν θα ασχοληθούμε με τον κλεφτοκοτά αυτόν περισσότερο. Αν χρειαστεί θα αποκαλύψουμε και την ιστορία του και τις διαπλοκές του και κλεψιές κειμένων που έχει κάνει…

Απλώς θα θέσουμε κάποια σοβαρότατα πολιτικά ζητήματα για να δείξουμε το πόσο αντικαθεστωτικοί είναι κάποιοι που το παίζουν εχθροί του καθεστώτος και της Νέας Τάξης.

Ζήτημα 1ον

Το στρατηγικό «εργαλείο» της Νέας Τάξης και του καθεστώτος για την άλωση της ελληνικής κοινωνίας είναι το λαθρομεταναστευτικό: Η οργανωμένη και μαζική εισαγωγή αλλοδαπών εποίκων.

Η αλλοδαπή αυτή κατοχή της ελληνικής κοινωνίας, ευλογημένη από όλα τα κόμματα του καθεστώτος, έχει τινάξει στο αέρα κάθε εθνικό και κοινωνικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας και την απειλεί με ολοκληρωτικό αφανισμό.

Τι γράψανε γι’ αυτήν την πληγή όλων των συμφορών μας οι «γενναίοι» των δημοσιογράφων που το παίζουν εχθροί του καθεστώτος;

Απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Και όταν κάποιοι πήγαν να γράψουν κάτι τάχθηκαν ΥΠΕΡ του νόμου της Ιθαγένειας και της νομιμοποίησης των «λαθραίων», ευθυγραμμιζόμενοι τυφλά με τη γραμμή της εφημερίδας τους…

ΟΙ «γενναίοι της υποταγής» στις στρατηγικές του καθεστώτος το παίζουν ή διαφημίζονται σαν «θαρραλέοι» κατά του καθεστώτος….

Ζήτημα 2ον

Το καθεστώς και οι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί του έχουν κηρύξει, εδώ και πολλά χρόνια, έναν ανηλεή, πολυεδρικό και πολύμορφο πόλεμο, άγριο πόλεμο, εναντίον της Ορθοδοξίας.

ΕΝΑΝΤΙΟΝ, δηλαδή του ΜΟΝΟΥ συλλογικού ιστού που δεν έχει διαλυθεί και αποτελεί ισχυρό ανάχωμα στη Νέα Τάξη και μετερίζι αγώνα.

Αυτοί οι «γενναίοι» καυτηρίασαν ποτέ αυτόν τον άγριο πόλεμο κατά της Ορθοδοξίας;

ΣΤΗΡΙΞΑΝ ΠΟΤΕ την Ορθοδοξία, αυτό το κύτταρο ΣΥΝΟΧΗΣ της ελληνικής κοινωνίας;

ΠΟΤΕ!!!

Αντίθετα, συχνά συμμετείχαν στις επιθέσεις κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας και στη διακωμώδηση των Ορθοδόξων συμβόλων και παραδόσεων…

Και σε αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα ήταν «γενναίοι». «Γενναίοι της υποταγής» στις στρατηγικές του καθεστώτος…

Ζήτημα 3ον

Καλλικράτης: Ούτε γι’ αυτό το «όχημα» του καθεστώτος με στόχο τη διάλυση της Ελλάδας, τον τεμαχισμό της σε «καντόνια» και την ιδιωτικοποίησή τους μίλησαν ποτέ οι «γενναίοι κατά του καθεστώτος».

Μείνανε στείρα, απλώς και μόνο, σε μια αντικυβερνητική προπαγάνδα κακής και «πρόχειρης» «εφαρμογής» και «διαχείρισης» του Καλλικράτη.

Την καθεστωτική ουσία, το στρατήγημα της Νέας Τάξης, το πετάξανε στον κάλαθο των αχρήστων…

Ζήτημα 4ον

Τρομοκρατία. Σε αυτό το σκέλος της μεγάλης απάτης όχι μόνο σιωπούν σκανδαλωδώς, αυτοί οι «γενναίοι», αλλά ευθυγραμμίζονται πλήρως με την καθεστωτική μυθολογία.
Να μη θυμίσουμε το τι γράφανε και για τα «Δεκεμβριανά»…

Ζήτημα 5ον

Αλήθεια ανέδειξαν ποτέ την απάτη του διακοσμητικού ντεκόρ του κοινοβουλίου και τον άθλιο ρόλο των κομμάτων του καθεστώτος;

Πάντα αγωνιζόντουσαν να καταψηφίσουμε τους μεν και να ψηφίσουμε τους δε: Δηλαδή πάντα μέσα στον ίδιο καθεστωτικό φαύλο κύκλο της απάτης.

Για λαϊκά κινήματα και την οργάνωσή τους ΠΟΤΕ δεν γράψανε ούτε γραμμή, αυτοί οι «γενναίοι» της καθεστωτικής υποταγής που ουρλιάζουν δήθεν αντικαθεστωτικά: Μόνο αντικυβερνητικά…

Ανέδειξαν ποτέ τα καθεστωτικά θεμέλια των συμφορών μας: Την ΕΕ και το Ευρώ;

Παραπολιτικές μόνο παρλαπίπες και γενικολογίες….

Ζήτημα 6ον

Τι θέση, επίσης, πήραν, πάνω στην πρόσφατη ιμπεριαλιστική επιταγή που προωθεί το ελληνικό καθεστώς, σύσσωμο: Τα ασύδοτα δικαιώματα των Μουσουλμάνων, των «λαθραίων» και την ανέγερση Τζαμιών σε ιστορικούς χώρους;

Το καταπίνουν και αυτό το μέγα ζήτημα του διχασμού και της καλλιέργειας του μουσουλμανικού φανατισμού ή εμμέσως πλην σαφώς τάσσονται με το καθεστώς και τους μύθους του: «τα ανθρώπινα δικαιώματα»!!!

Ζήτημα 7ον

Αφήσαμε στο τέλος την Κάρτα του Πολίτη, γιατί εδώ απαστράπτει η υποκρισία όλων αυτών των «γενναίων της υποταγής» που το παίζουν εχθροί του καθεστώτος.

Αλήθεια δεν έχουν να γράψουν τίποτα όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι» των ΜΜΕ, όλοι αυτοί που σκούζουν δήθεν εναντίον του καθεστώτος (μόνον εναντίον της κυβέρνησης των ανδρεικέλων, στην πραγματικότητα) για το εφιαλτικό αυτό, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ, ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ φακέλωμα των Ελλήνων πολιτών;

ΕΔΩ προωθείται από το καθεστώς ο εφιάλτης του Όργουελ, ένα σύστημα τρόμου και ζόφου, ένα σύστημα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ, (φυσικής, οικονομικής, πολιτικής, πνευματικής και «ψυχικής» αστυνόμευσης) και αυτοί οι «εχθροί» του καθεστώτος δεν βγάζουν άχνα…

Τόσο μεγάλοι εχθροί είναι!!!

Εκτοξεύουμε κάποιες ρουκέτες εναντίον της κυβέρνησης σε ζητήματα «διαχείρισης» και το παίζουμε αντικαθεστωτικοί…

Παρέχουμε το «αντικαθεστωτικό» άλλοθι και το παίζουμε «αγωνιστές»…

Δεν ρισκάρουμε ΤΙΠΟΤΑ, σε μια εποχή που κατασκευάζουν το φέρετρο της ελληνικής κοινωνίας, και το παίζουμε «θαρραλέοι»…

ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΟΚΟΤΑΔΕΣ…
ΡΕΣΑΛΤΟ

Το ετήσιο μνημόσυνο του αδικοχαμένου λιμενικού Σωτήρη Τατσάκη, ο οποίος τραυματίστηκε θανάσιμα, κατά την εκτέλεση του καθήκοντος την 06/12/2009, τελέστηκε την  Κυριακή το πρωί στο χωριό του εκλιπόντος Φασκομηλιά Θεσπρωτίας όπου παραβρέθηκαν ο Γενικός Γραμματέας Ασφάλειας Ναυσιπλοΐας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη κ. Χριστόπουλος Αθανάσιος, εκπροσωπώντας την Πολιτική Ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, καθώς και ο Β΄ Υπαρχηγός του Λιμενικού Σώματος Αντιναύαρχος Σούλης Κωνσταντίνος εκπροσωπώντας την Στρατιωτική Ηγεσία του Λ.Σ. καθώς και εκπρόσωποι της αρχών του τόπου,

Στη συνέχεια ακολούθησαν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του αδικοχαμένου λιμενικού στον χώρο του Κεντρικού Λιμεναρχείου Ηγουμενίτσας, παρουσία όλων των αρχών και των φορέων, φίλων και συναδέλφων όπως και της οικογένειας του.

Ακόμα κατά την επίσκεψη του εκεί, ο Γ.Γ.Α.Ν. μετέφερε στη στη σύζυγο του ΗΡΩΑ ΤΑΤΣΑΚΗ  μήνυμα του  Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, για επίσπευση της διαδικασίας κατάταξής της προς φοίτηση στη Σχολή Δοκίμων Λιμενοφυλάκων.

Το υλικό των σελίδων που ακολουθούν έχει παρθεί απο το βιβλίο
  των Ηλία Νταλούμη και Μέγα Τσώνου
"F-4, TO McDONNELL DOUGLAS F-4E KAI
RF-4E PHANTOM II ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ"


Τη Δευτέρα 16 Οκτωβρίου του 1971 ολόκληρη η αστυνομική δύναμη της περιοχής της πρωτεύουσας ήταν σε επιφυλακή.
Αιτία, η άφιξη  εκείνη την ημέρα, του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Spiro Agnew.

Ήταν μια  εξαιρετικά σημαντική επίσκεψη. Όχι επειδή ερχόταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ.Ούτε επειδή ήταν ελληνικής καταγωγής.

Η επίσκεψη του Agnew στην Ελλάδα, αποτελούσε την επισφράγιση των καλών σχέσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση του προέδρου Nixon και την κυβέρνηση των συνταγματαρχών.

Οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες έμπαιναν σε μια νέα περίοδο. Μια περίοδο όπου οι μεν ΗΠΑ θα ξαναείχαν ένα πειθήνιο σύμμαχο και οί συνταγματάρχες ένα μεγάλο υποστηρικτή.

Οι συζητήσεις ανάμεσα στον επικεφαλής της  δικτατορικής κυβέρνησης, Γεώργιο Παπαδόπουλο, και τον Spiro Agnew. υπήρξαν πολλές και μάλλον πολύωρες.Τα θέματα που έπρεπε να συμφωνήσουν δεν ήσαν μεν πολλά, ήσαν όμως σημαντικά.
Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονταν να αποκτήσουν μια βάση για τις μονάδες του 6ου Στόλου στην περιοχή.

Πιο συγκεκριμένα ήθελαν ένα λιμάνι, με επισκευαστικές δυνατότητες, για το DESRON 12 και ένα αεροπλανοφόρο.
Η Napoli έπεφτε κάπως μακριά από τα  αγκυροβόλια του Πιάτι Εσκάντρα στις παρυφές του Αιγαίου. Όσο για την Τουρκία, τα λιμάνια της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο υστερούσαν σε υποδομή και αδυνατούσαν να προσφέρουν την ελάχιστη τεχνική και επισκευαστική υποστήριξη.

Η Λέσχη Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων (Λ.ΕΦ.Ε.Δ) Αττικής ολοκλήρωσε με μεγάλη επιτυχία την ετήσια Αμφίβια Άσκηση / εκπαίδευση της «ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ 2010» κατά την χρονική περίοδο 19-21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2010 σε παράκτια περιοχή της Αττικής.

Η άσκηση είχε ημερήσιο και νυχτερινό σκέλος.

Τα αντικείμενα εκπαίδευσης που διδάχθηκαν τα εξής :
Κολύμβηση μάχης,
Τακτικές αμφίβιων επιχειρήσεων,
Τακτικές περιπόλων,
Α βοήθειες πεδίου μάχης,
Αμφίβια επιχείρηση με χρήση φουσκωτών λέμβων από περίπολα κρούσης, και
προσβολή στόχου.

ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ:
Ενώ το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα στη ΣΤ' Δημοτικού εξυμνεί τις «προοδευτικές» προσπάθειες των Οθωμανών να ενισχύσουν την εκπάιδευση των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία -και ξεχνάει το κρυφό σχολειό- το αντίστοιχο εγχειρίδιο της γείτονος διδάσκει στους Τούρκους μαθητές ότι:

-Σελίδα19: «Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή».

-Σελίδα 21: «Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη». (!!!)

-Σελί δα 65: «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία είναι δυνατόν να διατηρηθεί με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία».

-Σελίδα 110: «Η Τουρκία καθόρισε τα χωρικά της ύδατα στα 6 μίλια το 1930. Έτσι η Χίος, η Μυτιλήνη και η Σάμος βρίσκονται μέσα στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας.Το δικαίωμα κυριαρχίας μιας χώρας στα δικά της χωρικά ύδατα της επιτρέπει να ασκεί τα ίδια δικαιώματα στα νησιά που βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα».

Αυτά και άλλα πολλά αλιεύει κάποιος από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του βιβλίου Ιστορίας (έκδοση 1996) το οποίο διδάσκεται σήμερα συστηματικά στις μεγαλύτερες τάξεις του τουρκικού σχολείου οκταετούς υποχρεωτικής φοίτησης
.
Το συγκεκριμένο σύγγραμμα που τιτλοφορείται τα «Τα δίκαια της Τουρκίας στο Αιγαίο» (EgeDenizinde TurkHaklari) και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη γείτονα το 1955! με την υπογραφή του Τούρκου καθηγητή Ιστορίας Μεχμέτ Σακά.

Βάση των αυθαίρετων ιστορικών θεωριών τις οποίες σήμερα διδάσκονται στις ιστορικές ακαδημίες και στις στρατιωτικές σχολές της Τουρκίας,όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου-μεταξύ αυτών και ο ελληνικός- ήταν τουρκικής προέλευσης! Φτάνουν στον παραλογισμό να θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες, Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο.

Σύμφωνα με αυτές τις απίστευτες θεωρίες, οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένα μικρό παρακλάδι του «μεγάλου τουρκικού λαού»,του «μοναδικού που είχε τη δύναμη να δημιουργεί μεγάλα κράτη και πολιτισμούς»!

Ακόμη πιο προχωρήμενη είναι η εργασία του Σελαχατίν Σαλιζίκ (Turk Yunaniliskilerivefiliki eteria) όπου περιλαμβάνονται αλλόκοτοι ισχυρισμοί όπως ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήρθε από την Ασία και δεν είχε κανένα πρωτότυπο στοιχείο, ότι οι Τούρκοι ήρθαν στο Αιγαίο το...2480 π.Χ. και ότι ο Δημόκριτος,Ηρόδοτος,Ιπποκράτης,Πυθαγόρας και Όμηρος ήταν όλοι τους τουρκικής καταγωγής.

Η εργασία του εγκρίθηκε απ' το τουρκικό υπουργείο Παιδείας και διδάσκεται στα τουρκικά σχολεία. .. Εφημερίδα ΤΟ ΘΕΜΑ - Νίκος Χειλαδάκης
anti-aisthitika

Το πρώτο ζωντανό διαδικτυακό παιχνίδι είναι πλέον πραγματικότητα. Η «Leo Burnett» σχεδίασε για λογα-
ριασμό της ΟΠΑΠ Α.Ε. ένα πρωτοποριακό τηλεπαιχνίδι στο Facebook, το «Mathe Click», το οποίο θα κάνει πρε-
μιέρα αυτή την Τετάρτη στις 8 το βράδυ.

Παρουσιαστής δεν θα είναι άλλος από τον μοναδικό Γιώργο Μητσικώστα.

Η διαφορετικότητα του παιχνιδιού είναι ότι λόγω της διαδικτυακής του χρήσης σε κάθε παιχνίδι μπορούν να
παίζουν ζωντανά μέχρι 300 άτομα, ενώ μπορούν να το παρακολουθούν όσοι και όσες θέλουν.

Για να συμμετάσχει κανείς πρέπει κάνει «like» στη σελίδα Mathe Click και να δηλώσει συμμετοχή.

Μισή ώρα προτού αρχίσει το παιχνίδι όσοι παίκτες έχουν δηλώσει συμμετοχή κάνουν check in για να επιβεβαιώσουν την παρουσία τους.

Το παιχνίδι βασίζεται σε ερωτήσεις επιλογής. Ο πιο γρήγορος ανακηρύσσεται και νικητής του παιχνιδιού.

Γράφει ο Στράτος Γ. Σιμόπουλος,
επιχειρηματίας, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής
και αναπληρωτής γραμματέας
Παραγωγικών Τομέων της ΝΔ

Με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην Προεδρία της ΝΔ, θα επιχειρήσω να καταγράψω σε αδρές γραμμές τη μέχρι σήμερα πορεία της και να ιχνηλατήσω το μέλλον της.

Μετά λοιπόν από μια διακυβέρνηση η οποία οδηγεί σε συντριπτική ήττα, τα κόμματα εξουσίας περνούν μια φάση που ό,τι και να πουν η κοινωνία δεν το ακούει και ό,τι και να πράττουν η κοινωνία δεν το βλέπει και κυρίως δεν το καταλαβαίνει.

Είναι η περίοδος κατά την οποία οι ισορροπίες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και ο πολιτικός λόγος δεν είναι ενιαίος.

Είναι η εποχή που το νέο, έχοντας δίπλα του το παλαιό, αναγκάζεται να ισορροπεί ανάμεσα στην αυτοκριτική και τη διακριτική στήριξη. Είναι τα χρόνια που απολογείται για όσα δεν έγιναν ή έγιναν, είτε συμμετείχε στη δημιουργία τους είτε όχι.

Είναι η περίοδος η πλέον κατάλληλη για εσωτερική ανασυγκρότηση και σταδιακή δημιουργία μιας συνεκτικής περί τον Πρόεδρο ομάδος, η οποία κινούμενη μέσα σε συνθήκες συνύπαρξης, προσπαθεί αφενός να κρατήσει μόνο ό,τι είναι χρήσιμο από το παρελθόν και αφετέρου, να αποτρέψει τη γήρανση του κομματικού μηχανισμού, που νομοτελειακά θα έρθει, αν το παρελθόν διατηρήσει ακέραιες τις δυνάμεις του.

Μία παρόμοια κατάσταση βίωσε επί έναν χρόνο περίπου η ΝΔ, κατάσταση η οποία είχε  και οξεία χαρακτηριστικά ως αποτέλεσμα της άμεσης αναπαραγωγής από τα μεγάλα ΜΜΕ όλων των μικρών ή μεγάλων εστιών εσωκομματικής αναταραχής στη ΝΔ.

Το διάστημα αυτό τελείωσε, κατά τη διάρκεια της τελευταίας ΔΕΘ και όπως απεδείχθη από το πολύ επιτυχημένο αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, η ΝΔ ενδυναμωμένη έχει μπει στη δεύτερη φάση της αντιπολιτευτικής περιόδου, με την κοινωνία να ακούει και μάλιστα με προσοχή και να αρχίζει να πείθεται.

Είναι η φάση της απαίτησης για επεξεργασία και προβολή θέσεων και της ανάδειξης πολλών νέων προσώπων που ως φορείς φρέσκων ιδεών και απόψεων, χωρίς εξαρτήσεις από το κυβερνητικό παρελθόν, καλούνται να πάρουν επάνω τους και το επικοινωνιακό βάρος της αύξησης της επιρροής του κόμματος η οποία θα έρθει σταδιακά όταν οι πολίτες στην τρίτη φάση θα ακούν και θα πείθονται ευκολότερα.

Κοντά σ’ αυτούς θα βρεθούν και όσα πρόσωπα αναδείχθησαν στην κυβερνητική περίοδο, χωρίς όμως η συμβολή τους στη διαμόρφωση της πολιτικής της περιόδου εκείνης να θεωρείται από την κοινωνία κρίσιμη.

Πιστεύω μάλιστα, ότι η πρόσφατη εμφάνιση ενός ακόμα κόμματος το οποίο έχει στον πυρήνα της δημιουργίας του, αφενός την ανάγκη στήριξης της Κυβέρνησης και αφετέρου και σε αντιδιαστολή, την προσπάθεια αποδυνάμωσης της ΝΔ, θα τη βοηθήσει να απαλλαγεί από πρόσωπα που παραμένοντας «εντός των τειχών της», θα διαστρέβλωναν την ουσία της πολιτικής της πρότασης και θα θόλωναν την εικόνα της.

Τέλος, η τέταρτη φάση που μεταφράζει όλη την προηγούμενη δυναμική σε πρόθεση ψήφου για τις εθνικές εκλογές, απαιτεί την εμφάνιση ηγετικής ομάδος, όχι μόνο με θέσεις, αλλά και με προτάσεις για ένα μεγάλο φάσμα θεμάτων, υπό τη μορφή επεξεργασμένων νομοσχεδίων, προερχόμενων από διαβούλευση και βαθειά μελέτη, μέσω επιτροπών αποτελουμένων από πολιτικούς και τεχνοκράτες.

Κανένα κόμμα έως σήμερα στην Ελλάδα δεν τόλμησε να κάνει βέβαια κάτι ανάλογο, φοβούμενο τις αντιδράσεις, διότι με μία παρόμοια  πρακτική σίγουρα «κάποιους θα αφήσεις και με κάποιους θα πορευθείς» και σύμφωνα με τους όρους της παλαιάς πολιτικής καλύτερα είναι  να κρύβεσαι πίσω από γενικόλογες αναφορές παρά να είσαι σαφής και ξεκάθαρος.

Οι καιροί όμως άλλαξαν, οι πολίτες απαιτούν νέα νοοτροπία και νέα πολιτική συμπεριφορά, κάτι που απέδειξε άλλωστε και το μεγάλο ποσοστό της αποχής στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

  Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (27/11/2010)

Της
Κλαίρης Αναγνωστοπούλου,
προέδρου της
“Μακεδονικής Κίνησης Αλληλεγγύης
προς τον Κυπριακό Λαό”

Η μαζική εισβολή της Τουρκίας στην Κυπριακή Δημοκρατία το 1974 ήταν η απαρχή μιας στρατιωτικής επιθετικότητας ενάντια στο νησί που συνεχίζεται τραγικά και αδιάλειπτα για περισσότερο από τρεις δεκαετίες.

Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, στόχος της οποίας υπήρξε ο βίαιος διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων, εφαρμόστηκε βάναυσα πάνω στον κυπριακό λαό με χιλιάδες θύματα και μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ακόμη, σε αντίθεση προς κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου, στις 15 Νοεμβρίου 1983 ανακηρύχθηκε στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας ή ούτω λεγόμενη “Τουρκική Δημοκρατία της Β. Κύπρου”, αποκορύφωμα της σταθερά και απαρέγκλιτα ακολουθούμενης πολιτικής των τετελεσμένων γεγονότων που δημιούργησε η τουρκική εισβολή και μια έκδηλη έκφραση των μακροπρόθεσμων επεκτατικών σχεδίων της Τουρκίας εναντίον της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους αναγνωρίστηκε μόνο από την Τουρκία, ενώ καταδικάστηκε από τον κυπριακό λαό και τη διεθνή κοινότητα άμεσα και κατηγορηματικά, ενώ το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών διεκήρυξε ότι η πράξη αυτή ήταν “νομικά άκυρη” και απαίτησε ανάκλησή της με το ψήφισμα 541.

Κάλεσε επίσης όλα τα κράτη να μην αναγνωρίσουν οποιοδήποτε άλλο κράτος στην Κύπρο εκτός από την Κυπριακή Δημοκρατία. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διασπαστικές ενέργειες των εγκάθετων της Τουρκίας προκάλεσαν τις έντονες αντιδράσεις εκείνων των Τουρκοκυπρίων που επιθυμούν την ειρήνη και την ασφάλεια.

Η χωριστική ενέργεια της ανακήρυξης του ψευδοκράτους σκοπό έχει να διαιρέσει μόνιμα τον κυπριακό λαό και να δυσχεράνει την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα. Η πολιτική διαμελισμού της Κύπρου χρονολογείται από τη δεκαετία του 1950, όπως αποδεικνύεται από δημόσιες δηλώσεις τούρκων πολιτικών ηγετών και από χάρτες που εκδόθηκαν τότε.

Η διχοτόμηση της Κύπρου είχε απορριφθεί το 1965 από τον Γκάλο Πλάζα, ειδικό μεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών για την Κύπρο. Στην έκθεσή του προς τον γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών επιβεβαίωσε το δικαίωμα της Κύπρου να παραμείνει ανεξάρτητη και ενωμένη - αντιτάχθηκε στον φυσικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων και υπαινίχθηκε καθαρά ότι η τουρκοκυπριακή ηγεσία ακολουθούσε μια πολιτική με αποσχιστικές επιδιώξεις.

Η Τουρκία απέρριψε την έκθεση Πλάζα και προσπάθησε να εφαρμόσει τους διαιρετικούς της στόχους με τη δύναμη των όπλων το 1974. Το ότι αυτός ήταν ο τελικός σκοπός της τουρκικής πολιτικής φαίνεται ξεκάθαρα από τις ενέργειες που έθεσε σε εφαρμογή μετά την εισβολή της στην Κύπρο (με αποκορύφωση την ανακήρυξη του ψευδοκράτους).

Παρά τα επανειλημμένα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και άλλων οργανισμών, διά των οποίων καταδικάζεται η ύπαρξη του παρανόμου μορφώματος και ζητείται άρση της αποσχιστικής ενέργειας, η Τουρκία συνεχίζει και διατηρεί αυτό το παράνομο, καταδικασμένο ψευδοκράτος και επ’ αυτού επενδύει ελπίδες για οριστικοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου και επικυριαρχίας σε ολόκληρη την επικράτειά της. Σύμφωνα με τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ, η Τουρκία με την εισβολή και την κατοχή παραβιάζει το διεθνές δίκαιο στην Κύπρο, τα ανθρώπινα δικαιώματα του κυπριακού λαού, τον ίδιο τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.

Κι ενώ οι συνομιλίες μεταξύ προέδρου Χριστόφια και Έρογλου συνεχίζονται με στόχο την εξεύρεση αμοιβαίας αποδεκτής λύσης στο Κυπριακό που να στηρίζεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, στο διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, κι ενώ η ελληνοκυπριακή πλευρά προσέρχεται με κάθε καλή θέληση και πρόθεση (και παρά τις παραχωρήσεις που έχει κάνει), η τουρκική πλευρά παραμένει αδιάλλακτη και με τις ενέργειές της κάθε άλλο παρά εξυπηρετεί αυτή την προοπτική.

Τη φιλοσοφία της Τουρκίας στο Κυπριακό περιέγραψε τις προάλλες ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογάν λέγοντας: “Βασικός στόχος της πολιτικής της κυβέρνησής μας στο Κυπριακό είναι η εδραίωση της ΤΔΒΚ. Και εδραίωση του ψευδοκράτους οδηγεί σε λύση δύο κρατών”.

Το δε υπουργείο εξωτερικών της Τουρκίας διά του εκπροσώπου του προδιαγράφει τη μορφή λύσης που απαιτεί η Τουρκία ως εξής: “Η λύση θα βασίζεται στα πλαίσια δύο ξεχωριστών Δημοκρατιών”.

Οι προκλητικές δηλώσεις των τούρκων επισήμων καταδεικνύουν για ακόμη μία φορά ότι η Τουρκία δεν έχει τη βούληση για λύση του Κυπριακού, δεν σέβεται κανένα διεθνή οργανισμό ούτε τις αρχές και αξίες της ΕΕ, στην οποία φιλοδοξεί να ενταχθεί.

Μάλιστα, πριν λίγες μέρες, μέσα στην καρδιά της Ευρώπης ο τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών υποθέσεων κ. Μπαγίς μίλησε σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι μόνο.

Γεγονός που ανάγκασε τους κύπριους και ελλαδίτες ευρωβουλευτές και αρκετούς ξένους ευρωβουλευτές να αποχωρήσουν από τη μικτή διαβουλευτική επιτροπή Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μεταξύ άλλων είπε ο κ. Μπαγίς: “Στην Κύπρο, στον Βορρά υπάρχει η Τουρκική Δημοκρατία Β. Κύπρου. Στον Νότο”, πρόσθεσε, “υπάρχει καν χώρα;”.

Και οι προκλητικές του δηλώσεις είχαν συνέχεια: Βέβαια, είτε γνωρίζει ο κ. Μπαγίς είτε όχι την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτή υπάρχει και είναι αναγνωρισμένη από ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα κι από όλα τα κράτη (εκτός της Τουρκίας). Είναι κράτος-μέλος του ΟΗΕ και από το 2004 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία η Τουρκία επιδιώκει να γίνει μέλος.

Ασφαλώς οι δηλώσεις Μπαγίς δεν είναι νέες. Αφού τις ίδιες θέσεις έχουν διατυπώσει οι κ. Ερντογάν, Νταβούτογλου, Γκιουλ και η στρατιωτική τους ηγεσία. Και τίθεται το ερώτημα: Όταν στην καρδιά της Ευρώπης οι Τούρκοι διερωτώνται αν υπάρχει καν Κυπριακή Δημοκρατία, τότε ποια πρέπει να είναι η πολιτική μας στην παραπέρα ενταξιακή πορεία της Τουρκίας;

Γιατί η Κύπρος να υποστηρίζει την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ όταν η χώρα αυτή αμφισβητεί μέσα στην καρδιά της Ευρώπης την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας; Είναι φανερό ότι η Τουρκία και εντός και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα συμπεριφερθεί διαφορετικά έναντι του ευρύτερου ελληνισμού. Ούτε πρόκειται να τηρήσει τις όποιες δεσμεύσεις της.

Κι η Ευρώπη; Δεν πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της; Σε μια εποχή που τα σύνορα της Ευρώπης έχουν καταργηθεί, ο βίαιος διαχωρισμός της Κύπρου δεν αποτελεί μόνο μία παρανομία και έναν αναχρονισμό, αλλά και ένα επικίνδυνο για τη διεθνή σταθερότητα προηγούμενο. Συνιστά βάναυση πρόκληση προς την ΕΕ και παράγοντα αποσταθεροποίησης στην περιοχή μας.

Ωστόσο, 27 χρόνια μετά την ανακήρυξή του το ψευδοκράτος δεν έχει ανακληθεί. Αντίθετα, αποτελεί το άλλοθι των ευθυνών της Τουρκίας στο Κυπριακό και τον παράνομο θεσμό που εγκαθίδρυσε, προκειμένου να επιτύχει τη διχοτόμηση της Κύπρου μέσω συγκυριαρχικής, συνομοσπονδιακής λύσης.

Είναι πρόδηλο ότι η ανάκληση του ψευδοκράτους θα γίνει μόνο με την εξεύρεση λύσης, η οποία δεν θα δίνει διεθνή οντότητα στο ψευδοκράτος. Μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης που θα βασίζεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ, στο διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο.