27 Απριλίου 1941. Πρωί της Κυριακής του Θωμά. Η Αθήνα ξυπνά τρομαγμένη από τη γερμανική μπότα και τα τεθωρακισμένα που εισέβαλαν στη χώρα μας. Τα κλειστά παράθυρα και οι έρημοι δρόμοι ήταν η υποδοχή των Ελλήνων.
Μια τελευταία παρηγοριά ήταν η ηρωική φωνή του Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου, εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών:
«Εδώ ελεύθεραι ακόμη Αθήναι… Έλληνες οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών. Αδέλφια κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου. Το πνεύμα των συνεχιζόντων ακόμη ηρώων της Στρατιάς του 40-41…. O εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημην πόλιν με τα κατάκλειστα παράθυρα… Ακολουθεί ο Εθνικός Ύμνος και η τελευταία ελεύθερη εκπομπή. Προσοχή. Προσοχή. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι Ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες μην τον ακούτε…».
Αυτά τα λόγια τα άκουσε και ο κατακτητής. Ένοιωσε και κατάλαβε το νόημά τους γιατί πολύ γρήγορα αντιμετώπισε τον άοπλο λαό που αρνιόταν να δεχθεί τη σκλαβιά που του υπέβαλαν και πρόβαλε την αντίστασή του συνεχίζοντας το πνεύμα του μετώπου.
Ξεκίνησε μόνος χωρίς αρχηγούς. Από την πρώτη στιγμή δεν έσκυψε το κεφάλι. Περιφρόνησε τους κατακτητές με τη δύναμη του δίκαιου που ήθελαν να του στερήσουν οι σιδηρόφρακτοι.
Τους αντιμετωπίσαμε με τα όπλα και τα τιμήσαμε. Θα τους αντιμετωπίσουμε σήμερα με το πάθος για την ελευθερία. Αυτά τα ψυχικά αποθέματά μας είναι ανεξάντλητα και δεν φοβόμαστε να μην μείνει η τελευταία σφαίρα στη θαλάμη του όπλου.
Από τις αστείρευτες δεξαμενές της φυλής στήθηκαν τα τείχη της ελληνικής άρνησης και αντίστασης. Η βουλιμία των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων, αυτή η απάνθρωπη τριμερής ορχήστρα της εγκληματικής παρτιτούρας τους, δεν μπόρεσε να πνίξει το αίσθημα του λαού.
ΤΣΙ-ΕΣΕ, ΕΣ-ΕΣ, Γκεστάπο, Ανακριτικό Μέρλιν, Κομμένο Άρτας, Φυλακές Αβέρωφ, Καλλιθέας, Μπλόκο Κοκκινιάς, Καισαριανή, Δράμα, Καλάβρυτα, Δοξάτο, Άνω και Κάτω Κορδελιό, Κρήτη είναι τα στίγματα του πολιτισμού των κατακτητών μας, μαύρες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας.
Οι «νικητές» γιόρτασαν και παρήλασαν στους άδειους δρόμους της Αθήνας. Η σβάστικα υψώθηκε στην Ακρόπολη. Και όταν ο Τίμος Μωραϊτίνης, δημοσιογράφος και λογοτέχνης, την είδε, έγραψε:
Διονύσης Αρβανιτάκης
Μια τελευταία παρηγοριά ήταν η ηρωική φωνή του Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου, εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών:
«Εδώ ελεύθεραι ακόμη Αθήναι… Έλληνες οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών. Αδέλφια κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου. Το πνεύμα των συνεχιζόντων ακόμη ηρώων της Στρατιάς του 40-41…. O εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημην πόλιν με τα κατάκλειστα παράθυρα… Ακολουθεί ο Εθνικός Ύμνος και η τελευταία ελεύθερη εκπομπή. Προσοχή. Προσοχή. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι Ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες μην τον ακούτε…».
Αυτά τα λόγια τα άκουσε και ο κατακτητής. Ένοιωσε και κατάλαβε το νόημά τους γιατί πολύ γρήγορα αντιμετώπισε τον άοπλο λαό που αρνιόταν να δεχθεί τη σκλαβιά που του υπέβαλαν και πρόβαλε την αντίστασή του συνεχίζοντας το πνεύμα του μετώπου.
Ξεκίνησε μόνος χωρίς αρχηγούς. Από την πρώτη στιγμή δεν έσκυψε το κεφάλι. Περιφρόνησε τους κατακτητές με τη δύναμη του δίκαιου που ήθελαν να του στερήσουν οι σιδηρόφρακτοι.
Τους αντιμετωπίσαμε με τα όπλα και τα τιμήσαμε. Θα τους αντιμετωπίσουμε σήμερα με το πάθος για την ελευθερία. Αυτά τα ψυχικά αποθέματά μας είναι ανεξάντλητα και δεν φοβόμαστε να μην μείνει η τελευταία σφαίρα στη θαλάμη του όπλου.
Από τις αστείρευτες δεξαμενές της φυλής στήθηκαν τα τείχη της ελληνικής άρνησης και αντίστασης. Η βουλιμία των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων, αυτή η απάνθρωπη τριμερής ορχήστρα της εγκληματικής παρτιτούρας τους, δεν μπόρεσε να πνίξει το αίσθημα του λαού.
ΤΣΙ-ΕΣΕ, ΕΣ-ΕΣ, Γκεστάπο, Ανακριτικό Μέρλιν, Κομμένο Άρτας, Φυλακές Αβέρωφ, Καλλιθέας, Μπλόκο Κοκκινιάς, Καισαριανή, Δράμα, Καλάβρυτα, Δοξάτο, Άνω και Κάτω Κορδελιό, Κρήτη είναι τα στίγματα του πολιτισμού των κατακτητών μας, μαύρες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας.
Οι «νικητές» γιόρτασαν και παρήλασαν στους άδειους δρόμους της Αθήνας. Η σβάστικα υψώθηκε στην Ακρόπολη. Και όταν ο Τίμος Μωραϊτίνης, δημοσιογράφος και λογοτέχνης, την είδε, έγραψε:
Διονύσης Αρβανιτάκης
«Ο γκιώνης στην Ακρόπολη μοιρολογεί και κλαίει
Μα μια φωνή από τα μάρμαρα περήφανα του λέει:
Μην κλαίς πικρέ τραγουδιστή και δεν θα γίνω σκλάβα.
Όσες σκλαβιές κι αν γνώρισα όσους εχθρούς κι αν είδα,
έγερνα σκλάβα από βραδίς, μα ξύπναγα Ελληνίδα.
Μα μια φωνή από τα μάρμαρα περήφανα του λέει:
Μην κλαίς πικρέ τραγουδιστή και δεν θα γίνω σκλάβα.
Όσες σκλαβιές κι αν γνώρισα όσους εχθρούς κι αν είδα,
έγερνα σκλάβα από βραδίς, μα ξύπναγα Ελληνίδα.
