Μετά από δυό χρόνια νεοφιλελεύθερου ακτιβισμού, που απαιτούσε σφιχτοδεμένη γραβάτα σε σινιέ κουστούμι, ο Παπανδρέου θυμήθηκε τα επικοινωνιακά αξεσουάρ των ηρωικών σοσιαλιστικών του-και καλά!- χρόνων: σηκωμένα μανίκια και γροθιά (που κρύβει τα καλολιμαρισμένα του νύχια).
Πρέπει λοιπόν το έργο που ζήσαμε σαν τραγωδία να το ξαναζήσουμε σώνει και καλά και σαν κωμωδία; Δεν γίνεται τέλος πάντων αυτό το έργο να κατέβει οριστικά και αμετάκλητα από τη σκηνή; Αφού δεν πουλάει εισιτήρια τέλος πάντων…
Πρέπει λοιπόν το έργο που ζήσαμε σαν τραγωδία να το ξαναζήσουμε σώνει και καλά και σαν κωμωδία; Δεν γίνεται τέλος πάντων αυτό το έργο να κατέβει οριστικά και αμετάκλητα από τη σκηνή; Αφού δεν πουλάει εισιτήρια τέλος πάντων…
Παλιότερα συνδύαζε τη γροθιά με γράβατα,αμπέχωνο-καστόρινο- και χαμόγελο που σκοτώνει.
Υ.Γ. Άσχετο αλλά καλό: στην Ευρωσοσιαλιστική σύναξη ήταν και μια παλιά γνώριμη μας-ξεχασμένη και απαξιωμένη από τον ελληνικό λαό.
Η εικόνα της είναι η πεμπτουσία μιας ζωής ξοδεμένης στα ταπεινά και τα πρόστυχα της ζωής μικροσυμφέροντα.
Είναι πολύ σενιαριστή στη φωτογραφία αλλά και άλλο τόσο αξιοθρήνητη. Καμαρώστε τη! Όλη δικιά σας!
Η εικόνα της είναι η πεμπτουσία μιας ζωής ξοδεμένης στα ταπεινά και τα πρόστυχα της ζωής μικροσυμφέροντα.
Είναι πολύ σενιαριστή στη φωτογραφία αλλά και άλλο τόσο αξιοθρήνητη. Καμαρώστε τη! Όλη δικιά σας!
Η ικεσία προς το φακό για λίγο μάταιο έλεος:η μοχθηρία γερνάει τον άνθρωπο άσχημα.
