Γράφει ο
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ
Κάθε χρόνο την 28 Οκτωβρίου γίνεται λόγος για τη συμβολή της νίκης των Ελλήνων στην έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ότι η καθυστέρηση του Γερμανικού στρατού στον πόλεμο για την κατάκτηση της Ελλάδος έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ήττα του Άξονα Γερμανίας – Ιταλίας και τη νίκη των Συμμάχων.
Όμως, θα μπορούσε να νομίσει κανείς ότι όλα αυτά λέγονται γενικά και αόριστα χωρίς να έχουν βάση. Γι’ αυτό θα επισημάνω μερικές αναφορές ειδικών και αρμοδίων προσωπικοτήτων. Θα αρχίσω, μάλιστα, από ομολογία των ηττημένων.
Και πρώτος απ’ όλους ο Τσώρτσιλ, ο οποίος είπε τα πιο μεγάλα λόγια. Πρώτα το γνωστό ότι στο μέλλον θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Κατόπιν: «Ας μείνει ήσυχη η Ελλάδα, θα πάρει όσα της ανήκουν, θα αποκτήσει τα εδάφη της στο ακέραιο, θα ζήσει υπερήφανη και ηρωική ανάμεσα στους νικητές». Και λίγο αργότερα: «Η Ελλάδα αναμένει από εμάς έργα και όχι λόγια (21 Νοεμβρίου 1940).
Στην διάσκεψη της Τεχεράνης, όμως, αποκάλυψε ποιος πραγματικά ήταν. Κυνικότατα και ανενδοίαστα επρότεινε να δοθούν τα Δωδεκάνησα στην Τουρκία!..
Ευτυχώς δεν συμφώνησαν οι άλλοι και πρώτος ο Στάλιν, ο οποίος ευγνωμονούσε τους Έλληνες, διότι, όπως είπε και ο Ζούκωφ, ο Ρωσικός λαός ανέτρεψε τον Γερμανικό χείμαρρο και αυτό το οφείλει στον Ελληνικό λαό που καθυστέρησε τις Γερμανικές μεραρχίες…
Αργότερα ο Τσώρτσιλ από την μεγάλη ευγνωμοσύνη προς την Ελλάδα έστρεψε την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους εναντίον της Ελλάδος στην Κύπρο…
Εκτός από τον Τσώρτσιλ και άλλοι Άγγλοι φάνηκαν πρόθυμοι να «ευεργετήσουν την Ελλάδα.
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και όλα αυτά αποδείχτηκαν «έπεα πτερόεντα», λόγια που πετούν, ξεχνιούνται.
Αγκάλιασαν άκαπνους ή εκείνους που πολέμησαν στο πλευρό του Άξονα. Και δεν την ξέχασαν μόνον την Ελλάδα, αλλά της κήρυξαν και μια άλλη μορφή πολέμου: Να απαξιώσουν τον πολιτισμό της, να καταργήσουν την γλώσσα της και να ξεθεμελιώσουν την Ορθοδοξία της.
Ο κυνισμός των ισχυρών δεν έχει όρια.
Το ακόμη πιο εξοργιστικό είναι, ότι δεν γράφουν ούτε λίγα επαινετικά λόγια.
Μεγάλη είναι η απορία του Έλληνα αναγνώστη, όταν ανοίγει τις μεταπολεμικές εγκυκλοπαίδειες ή τις ιστορίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και διαπιστώνει ότι για την αποφασιστική αυτή καμπή του πολέμου αφιερώνονται ελάχιστες και διαλειπτικές φράσεις όπως οι ακόλουθες:
Τον Απρίλιο του 1941, όταν η Ελληνική Κυβέρνηση ετοιμαζότανε να εγκαταλείψει την Ελλάδα, εζήτησε από την Αγγλική να της επιτρέψει να εγκατασταθεί στην Κύπρο. Η άρνηση του Τσώρτσιλ ήταν κάθετα κατηγορηματική. Τα εγκώμια και οι υποσχέσεις του Οκτωβρίου ξεχάστηκαν τόσο γρήγορα…
Τα αισθήματα λύπης και αγανακτήσεως του Ελληνικού λαού εκφράζει θαυμάσια το τραγούδι της θρυλικής τραγουδίστριας της νίκης Σοφίας Βέμπο:
«Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά οι σύμμαχοι στη μοιρασιά, κάμε κουράγιο Ελλάδα μας, να μας αρρωστήσεις, γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».
Και σε ένα άλλο τραγούδι λέει με κάποιο σαρκασμό:
«…Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα, η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα κι ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχύσαμε να μας καθίσουν στο σκαμνί γιατί νικήσαμε!..».
Επαλήθευση των προφητικών αυτών λόγων έχουμε σήμερα.
Εκείνοι που δεν έριξαν ούτε τουφεκιά και δεν έχυσαν ούτε μία σταγόνα αίματος είναι τα χαϊδεμένα παιδιά όλων των ισχυρών. Αλωνίζουν στεριά, θάλασσα και αέρα της Ελλάδας και κανείς δεν βγάζει άχνα. Όλοι σιωπούν.
Μόνη της η Ελλάδα σηκώνει όλο το βάρος.
Το μοναδικό «τείχος του αίσχους» υπάρχει σήμερα σε ελληνικό νησί και οι κάτοικοι έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Και όλοι σιωπούν!..
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ
Κάθε χρόνο την 28 Οκτωβρίου γίνεται λόγος για τη συμβολή της νίκης των Ελλήνων στην έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ότι η καθυστέρηση του Γερμανικού στρατού στον πόλεμο για την κατάκτηση της Ελλάδος έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ήττα του Άξονα Γερμανίας – Ιταλίας και τη νίκη των Συμμάχων.
Όμως, θα μπορούσε να νομίσει κανείς ότι όλα αυτά λέγονται γενικά και αόριστα χωρίς να έχουν βάση. Γι’ αυτό θα επισημάνω μερικές αναφορές ειδικών και αρμοδίων προσωπικοτήτων. Θα αρχίσω, μάλιστα, από ομολογία των ηττημένων.
- Ο Αρχηγός του Γερμανικού Επιτελείου Γουλιέλμος Κάιντελ, ένας από τους Χιτλερικούς που καταδικάστηκαν στη Δίκη της Νυρεμβέργης (Νοέμβριος 1945 – Οκτώβριος 1946) στην απολογία του είπε: «Αν δεν υπήρχε η αντίσταση των Ελλήνων και η καθυστέρηση δύο ζωτικών μηνών, άλλη θα ήταν η έκβαση του πολέμου και άλλοι θα εκάθηντο στο εδώλιο που κάθομαι εγώ σήμερα…».
- Είναι η πιο υπεύθυνη και έγκυρη ομολογία!..
- Ο Ιωσήφ Στάλιν (ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης): «Λυπάμαι που δεν έχω τόσα χρόνια ζωής, ώστε να ευγνωμονώ επί μακρόν τον ελληνικό λαό που η αντίστασή του έκρινε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο».
- Ο Γιαν Σματς (πρωθυπουργός της Νοτίου Αφρικής) «Η νίκη των Ελλήνων στον πόλεμο άλλαξε την πορεία της ιστορίας…».
- Ο Ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας: «Πολεμήσατε άοπλοι και ενικήσατε εναντίον μεγάλων. Σας χρωστάμε ευγνωμοσύνη γιατί κερδίσαμε χρόνο να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε».
- Άντονι Ίντεν (Άγγλος υπουργός Εξωτερικών): «Η Ελλάδα ανέτρεψε την χρονολογική σειρά όλων των σχεδίων του γερμανικού επιτελείου και έφερε ριζική μεταβολή στην πορεία του πολέμου, με αποτέλεσμα να νικήσουμε…».
- Ο βασιλιάς της Μεγ. Βρετανίας Γεώργιος ο 6ος: «Ο μεγαλοπρεπής αγώνας των Ελλήνων ήταν η πρώτη μεγάλη καμπή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
- Άλλος ένας Γερμανός Επιτελάρχης ο Φον Μπράουχιτς είπε: «Τόσο ο Μαραθώνας όσο και η Σαλαμίνα, θα έπρεπε να μας φαίνονται φανταστικά, αν δεν είχαν αποδειχθεί ιστορικά…».
- Ο Στρατάρχης του Σοβιετικού Στρατού Γκιόργι Ζούκωφ δήλωσε: «Εάν ο Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στις πύλες της Μόσχας, να συγκρατήσει και να ανατρέψει τον Γερμανικό χείμαρρο το οφείλει στον Ελληνικό λαό που καθυστέρησε τις Γερμανικές μεραρχίες όλον τον καιρό που θα μπορούσαν να μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία της Κρήτης υπήρξε το κορύφωμά της».
Και πρώτος απ’ όλους ο Τσώρτσιλ, ο οποίος είπε τα πιο μεγάλα λόγια. Πρώτα το γνωστό ότι στο μέλλον θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Κατόπιν: «Ας μείνει ήσυχη η Ελλάδα, θα πάρει όσα της ανήκουν, θα αποκτήσει τα εδάφη της στο ακέραιο, θα ζήσει υπερήφανη και ηρωική ανάμεσα στους νικητές». Και λίγο αργότερα: «Η Ελλάδα αναμένει από εμάς έργα και όχι λόγια (21 Νοεμβρίου 1940).
Στην διάσκεψη της Τεχεράνης, όμως, αποκάλυψε ποιος πραγματικά ήταν. Κυνικότατα και ανενδοίαστα επρότεινε να δοθούν τα Δωδεκάνησα στην Τουρκία!..
Ευτυχώς δεν συμφώνησαν οι άλλοι και πρώτος ο Στάλιν, ο οποίος ευγνωμονούσε τους Έλληνες, διότι, όπως είπε και ο Ζούκωφ, ο Ρωσικός λαός ανέτρεψε τον Γερμανικό χείμαρρο και αυτό το οφείλει στον Ελληνικό λαό που καθυστέρησε τις Γερμανικές μεραρχίες…
Αργότερα ο Τσώρτσιλ από την μεγάλη ευγνωμοσύνη προς την Ελλάδα έστρεψε την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους εναντίον της Ελλάδος στην Κύπρο…
Εκτός από τον Τσώρτσιλ και άλλοι Άγγλοι φάνηκαν πρόθυμοι να «ευεργετήσουν την Ελλάδα.
- Ο Τζιμ Πάρκερ (Βρετανός Βουλευτής) είπε: «Πιστεύω ότι η παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα θα ήταν η ωραιότερη χειρονομία της Βρετανίας».
- Ο Νόελ Μπέκερ (Βρετανός υπουργός) δήλωσε: «Σας δίνω το λόγο της τιμής μου ότι οι θυσίες σας δεν θα αποβούν μάταιες, δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ…».
- Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Χένρι Ουάλας είπε: «Ποτέ δεν θα λησμονήσουμε τις αδικίες σε βάρος των Ελλήνων, όταν έλθει η μέρα της κρίσεως. Οι καρδιές μας είναι μαζί τους».
- Σαμ Μπλερ (πρόεδρος Επιτροπής Εξωτερικών του Κογκρέσου): «Η Ελλάδα θα βγει από τον πόλεμο εντελώς αποκαταστημένη, αυτός είναι ένας βασικός σκοπός μας…».
- Ο Άγγλος δημοσιολόγος Τζωρτζ Ουίκαν: «Ορκιζόμαστε ότι η Ελλάδα θα βγει από τον πόλεμο μεγαλύτερη…».
- Η έγκυρη αμερικανική εφημερίδα Νιού Γιόρκ Τάιμς: «Είναι καιρός να πράξουμε για την Ελλάδα κάτι περισσότερο από τα ωραία λόγια…».
- Ρόμπερτ Μακένζι (Άγγλος πολιτικός): «Η Κύπρος, τα Δωδεκάνησα και η Βόρειος Ήπειρος δεν είναι μεγάλη ανταμοιβή για την Ελλάδα που έσωσε την Ευρώπη με τις θυσίες της…».
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και όλα αυτά αποδείχτηκαν «έπεα πτερόεντα», λόγια που πετούν, ξεχνιούνται.
Αγκάλιασαν άκαπνους ή εκείνους που πολέμησαν στο πλευρό του Άξονα. Και δεν την ξέχασαν μόνον την Ελλάδα, αλλά της κήρυξαν και μια άλλη μορφή πολέμου: Να απαξιώσουν τον πολιτισμό της, να καταργήσουν την γλώσσα της και να ξεθεμελιώσουν την Ορθοδοξία της.
Ο κυνισμός των ισχυρών δεν έχει όρια.
Το ακόμη πιο εξοργιστικό είναι, ότι δεν γράφουν ούτε λίγα επαινετικά λόγια.
Μεγάλη είναι η απορία του Έλληνα αναγνώστη, όταν ανοίγει τις μεταπολεμικές εγκυκλοπαίδειες ή τις ιστορίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και διαπιστώνει ότι για την αποφασιστική αυτή καμπή του πολέμου αφιερώνονται ελάχιστες και διαλειπτικές φράσεις όπως οι ακόλουθες:
- «1940 Οκτωβρίου 28. Απόρριψη από την Ελλάδα του τελεσιγράφου του Μουσολίνι», ή
- «1940 Οκτώβριος, ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος. Μάιος 1941 Μάχη της Κρήτης», ή ακόμη
- «1940, Οκτώβριος. Επίθεσις της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. Ελληνική αντεπίθεσις. Μάιος 1941. Αναχώρηση των Άγγλων από την Κρήτη. Τίποτε άλλο…
Τον Απρίλιο του 1941, όταν η Ελληνική Κυβέρνηση ετοιμαζότανε να εγκαταλείψει την Ελλάδα, εζήτησε από την Αγγλική να της επιτρέψει να εγκατασταθεί στην Κύπρο. Η άρνηση του Τσώρτσιλ ήταν κάθετα κατηγορηματική. Τα εγκώμια και οι υποσχέσεις του Οκτωβρίου ξεχάστηκαν τόσο γρήγορα…
Τα αισθήματα λύπης και αγανακτήσεως του Ελληνικού λαού εκφράζει θαυμάσια το τραγούδι της θρυλικής τραγουδίστριας της νίκης Σοφίας Βέμπο:
«Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά οι σύμμαχοι στη μοιρασιά, κάμε κουράγιο Ελλάδα μας, να μας αρρωστήσεις, γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».
Και σε ένα άλλο τραγούδι λέει με κάποιο σαρκασμό:
«…Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα, η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα κι ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχύσαμε να μας καθίσουν στο σκαμνί γιατί νικήσαμε!..».
Επαλήθευση των προφητικών αυτών λόγων έχουμε σήμερα.
Εκείνοι που δεν έριξαν ούτε τουφεκιά και δεν έχυσαν ούτε μία σταγόνα αίματος είναι τα χαϊδεμένα παιδιά όλων των ισχυρών. Αλωνίζουν στεριά, θάλασσα και αέρα της Ελλάδας και κανείς δεν βγάζει άχνα. Όλοι σιωπούν.
Μόνη της η Ελλάδα σηκώνει όλο το βάρος.
Το μοναδικό «τείχος του αίσχους» υπάρχει σήμερα σε ελληνικό νησί και οι κάτοικοι έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Και όλοι σιωπούν!..
