Είναι Κυριακή 27 Απριλίου 1941, ώρα 8.30. Ένα στρατιωτικό άγημα, αποτελούμενο από δυο μοτοσικλέτες, ένα Κίμπελ-βάγκεν και ένα φορτηγό, ανεβαίνει από το Θησείο την οδό Απ. Παύλου προς την Ακρόπολη.

Επάνω στον Ιερό Βράχο, (στο μέρος που οι Αθηναίοι ονομάζουν Καλλιθέα, ψηλά στον ιστό κυματίζει η Σημαία. Η ελληνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος.

Οι στρατιώτες που την φρουρούσαν όλες τις ημέρες από την 28η Οκτωβρίου του 1940 δεν υπάρχουν πια. Σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής δεν πρέπει να κυκλοφορούν, ούτε να υπάρχουν στρατιώτες. Έχει δοθεί ήδη διαταγή, όσοι στρατιώτες υπάρχουν να παρουσιασθούν στα φρουραρχεία ώστε να τους δώσουν απολυτήρια. Στρατιώτες δεν υπάρχουν λοιπόν να φυλάττουν την Σημαία. Κι όμως ένας φρουρός είναι εκεί.

Είναι η πρώτη του ημέρα που του ανέθεσαν αυτή την δουλειά και είναι πολύ υπερήφανος. Είναι μόλις 17 χρονών και μέλος της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ). Μόλις χθες, η τοπική επιτροπή της Νεολαίας του Θησείου απεφάσισε όπως τα νεαρά της μέλη εκτελούν τα καθήκοντα του φρουρού της σημαίας μέχρις ότου το κατοχικό κράτος θα απεφάσιζε – με την συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων – το τι θα έμελλε να γίνει.

Σκέπτεται ότι η ευθύνη του είναι μεγάλη, να φυλάει την σημαία της χώρας του. Είχε φτιάξει από πολύ πρωί με προσοχή την στολή του – στολή βαθμοφόρου – και ανέβηκε μόνος στην Ακρόπολη, πλησίασε την σημαία, στάθηκε προσοχή και την χαιρέτησε. Μετά έκανε βήματα – ενστικτωδώς – δεξιά και αριστερά για να γνωρίσει τον χώρο και μετά την ξανακοίταξε και ένιωσε ικανοποιημένος. Από τα τείχη είδε, κάτω στην πόλη, στρατιωτικά Γερμανικά αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται και σιγά-σιγά τους ανθρώπους να κυκλοφορούν. Άκουσε και τις καμπάνες των πολλών εκκλησιών και συνειδητοποίησε ότι ήταν Κυριακή.

Είχε μια αγωνία για τους Γερμανούς που είχαν μπει στην Αθήνα, μια στενοχώρια για τον αδελφό του, που δεν είχε γυρίσει ακόμη από το μέτωπο. Τον παίδευε το τι έμελλε να ξημερώσει τις επόμενες ημέρες για την οικογένειά του, τους φίλους του, την Πατρίδα του. Του ζέστανε την καρδιά όμως η σημαία που κυμάτιζε, η Ακρόπολιι η αιώνια και ο Αττικός ήλιος.

Μια μικρή αισιοδοξία άρχισε να νιώθει η παιδική του ψυχή η αθώα. Θα πέρναγαν όλα. Να είμαστε χαρούμενοι, αισιόδοξοι και να εργαζόμεθα – του έλεγαν συχνά οι αξιωματικοί της Νεολαίας. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια ήταν το τρίπτυχο των ιδανικών της εποχής εκείνης. Γι’ αυτά τα τρία αγαθά πρέπει να ζούμε, να εργαζόμαστε και να προσπαθούμε. Η πατρίδα του είχε σκλαβωθεί. Οι άνθρωποι και η πίστις των θα φρόντιζαν να ελευθερωθεί γρήγορα!

Την ίδια στιγμή που ο Κώστας – ο φρουρός της Σημαίας – σκεπτόταν όλα αυτά, το στρατιωτικό Γερμανικό άγημα έφθανε εμπρός από τα προπύλαια. Πρώτα οι μοτοσικλετιστές κατέβηκαν, μετά ο οδηγός, οι δύο αξιωματικοί από το Κίμπελ-βάγκεν και οι στρατιώτες από το φορτηγό. Παρετάχθησαν, αφού έφτιαξαν τις στολές τους. Οι αξιωματικοί του στρατού, ταγματάρχης Peter Jacoby και λοχαγός Georg Elsnits, τους επιθεώρησαν.

Ένας λοχίας κρατούσε μια σημαία διπλωμένη κατά τον στρατιωτικό τρόπο. Τα πρόσωπα όλων έλαμπαν. Γι’ αυτούς – το άγημα της Σημαίας – η στιγμή εκείνη ήταν το επιστέγασμα της νίκης τους. Όλοι είχαν επιλεγεί γι’ αυτήν την τιμή. Ανήκουν στους “ορεινούς” του στρατού, δηλαδή στην 6η ορεινή μεραρχία που είχε έμβλημα το εντελβάις των Άλπεων. Ξεκίνησαν σιγά-σιγά. Ακολούθησαν κι αυτοί το δρόμο που ακολουθούσε η πομπή των Παναθηναίων, πόσο όμως διαφορετική ήταν τούτη η πομπή!

Μια σοβαρότητα τους κατέλαβε. Ο τόπος τούτος ήταν διαφορετικός. Ήξεραν άραγε το νόημα της στιγμής, ένιωθαν τους αιώνες; Κανείς δεν ξέρει. Μόλις έφθασαν στον Παρθενώνα είδαν – με έκπληξή τους – ότι η Σημαία δεν ήταν μόνη. Κάποιος νεαρός με στολή - όχι στρατιωτική - ήταν εκεί. Συνέχισαν να προχωρούν.

Ο Κώστας τους είχε δει κι αυτός. Είχε χάσει την χαλαρότητά του και τέντωσε από ένστικτο το σώμα του. Δεν ήξερε ακόμη τι θα γινόταν αλλά ένιωθε … Την ώρα που οι στρατιώτες πλησίαζαν, ήλθε κοντά στον ισrό της Σημαίας και τον άγγιξε. Να τον προστατεύσει ή να πάρει δύναμη απ’ αυτόν; Σίγουρα και τα δύο. Ήταν εκείνη η μοναδικήστιγμή που τα γεγονότα
είναι τόσο δυνατά που το παιδί γίνεται άνδρας. Άπλωσε το αριστερό του χέρι και αγκάλιασε τον ιστό.

Οι στρατιώτες εν τω μεταξύ είχαν πλησιάσει και είχαν παραταχθεί σε μια σειρά εμπρός από τον ιστό, κοιτάζοντάς τον. Οι αξιωματικοί εμπρός τους, ο λοχίας με την σημαία ένα βήμα πιο πίσω. Ο Κώστας είδε την σημαία που κρατούσε ο λοχίας και κατάλαβε. Ήλθαν να υψώσουν την σημαία. Την σημαία τους. Αχ, και να ‘χε ένα όπλο σκέφτηκε απλά. Οι αξιωματικοί – ελαφρά αμήχανοι – προχώρησαν ένα ακόμη βήμα, στάθηκαν προσοχή και τον χαιρέτησαν στρατιωτικά.

Ο Κώστας ανταπόδωσε μάλλον από ένστικτο. Και να εκεί ο νεαρός Έλληνας, κρατώντας τον ιστό με αισθήματα ψυχικής συντριβής για το ό,τι έμελλε να επακολουθήσει, δαγκώνοντας τα χείλη και σφίγγοντας τις γροθιές του, σοβαρός με τα καστανά του μάτια – φλόγες πραγματικές – να διαπερνούν τα πρόσωπα των αξιωματικών. Και εκείνοι αμήχανοι, καταλαβαίνουν. Και ο Παρθενώνας, το Ερεχθείο, ο Ιερός Βράχος, να παρακολουθούν σκηνές που είχαν επαναληφθεί στο παρελθόν. Άκρα ησυχία, μόνο ο θόρυβος της Σημαίας που κυματίζει.

Ο λοχίας με την σημαία τους προχώρησε και ο ταγματάρχης ένευσε με το κεφάλι του. Ο Κώστας άφησε τον ιστό που τον κρατούσε και τους γύρισε την πλάτη. Άρχισε με αργές κινήσεις να λύνει το σχοινί και να υποστέλλει την Σημαία του. Δάκρυα πολλά άρχισαν να κυλούν απ’ τα μάτια του. Δεν έβγαλε άχνα. Κατάπιε τους λυγμούς του. Η σημαία πλέον κατέβαινε αργά-αργά και εκείνος σκεφτόταν:

Συγχώρα με, σε παρακαλώ! Δεν γίνεται διαφορετικά. Καλύτερα εγώ, παρά αυτοί. Μην στεναχωρείσαι δεν θα σε πάρουν αυτοί!

Παιδικά απλά λόγια ή λόγια Ελλήνων οπλιτών του Λεωνίδα; Ο βαθμοφόρος της Νεολαίας ή ο βετεράνος πολεμιστής της φρουράς των Αθανάτων του Αλέξανδρου; Μα μήπως δεν είναι το ίδιο; Παιδιά και πολεμιστές δεν έχουν την ίδια ψυχή αφού είναι Έλληνες; Ο Κώστας έχει τελειώσει. Αρχίζει το δίπλωμα της σημαίας. Την διπλώνει άψογα. Εξακολουθεί να έχει στραμμένη την πλάτη στους στρατιώτες.

Χωρίς ούτε καν να στρέψει το βλέμμα του προς αυτούς, προχωρά προς τις επάλξεις του τείχους. Σφίγγει την Σημαία στο στήθος του. Οι στρατιώτες τον κοιτούν. Δεν ξέρουν. Άραγε νιώθoυν; Ο Κώστας ήδη έχει πάρει πια έναν άλλο δρόμο. Ένα συμπαντικό δρόμο, αυτόν που λίγοι ζωντανοί νιώθουν. Ένα ακόμη βήμα προς το τείχος. Μετά οι επάλξεις. Μετά το κενό. Το παιδί πέφτει στον γκρεμό χωρίς ν’ αφήσει την σημαία του.

Συνειδητά. Ελληνικά. Υπέροχα.

Γι’ αυτόν, απλά κρατεί την υπόσχεσή του. Η σημαία δεν παραδίδεται. Ο Κώστας Κουκκίδης ανήκει στην Ιστορία πλέον.
Οι Γερμανοί τα χάνουν. Μερικοί από τους στρατιώτες ετοιμάζονται να ορμήσουν προς το τείχος. Ο ταγματάρχης κοφτά, τους επαναφέρει:


Εμπρός, την σημαία! Ο λοχίας προχωρεί. Σε λίγο η στρατιωτική σημαία της Γερμανίας κυματίζει στον ιστό.

Ο ταγματάρχης Jacoby και ο λοχαγ6ς Elsnits προχωρούν προς το σημείο, που χάθηκε ο ‘Ελληνας φρουρός. Κοιτούν από ψηλά. Ο Κώστας είναι με την σημαία κάτω στο βάθος, επάνω στα βράχια. Γυρίζουν με σκυμμένο το κεφάλι.

Θα είναι αυτοί που επίσημα λίγο αργότερα θα ζητήσουν από την διοίκησή τους να υψώνεται και η Ελληνική Σημαία μαζί με την δική τους, από τούδε και στο εξής. Πράγματι, με έγκριση του Γεν. Επιτελείου της Βέρμαχτ, την επομένη ημέρα η Ελληνική σημαία κυματίζει ξανά.

Ποιος λέει ότι οι θυσίες πάνε στα χαμένα;

Κι όμως μερικές φορές η θυσία ξεχνιέται απ’ αυτούς ακριβώς που δεν πρέπει να ξεχνούν. Θα μπορούσα να πω ότι η θυσία του Κώστα εξελίχθηκε στις κατοπινές από τότε δεκαετίες σ’ ένα από τα μυστικά της Ακρόπολης. Συμβαίνουν καμιά φορά περίεργα πράγματα. Κάποια στιγμή ο τόπος, σαν να είναι κάτι το ζωντανό, αποκτά άκαμπτους και άλυτους δεσμούς με τους ανθρώπους. Όταν βλέπει ότι ένα άγιο και ιερό γεγονός κινδυνεύει από άγνοια, από κακία, από ματαιοδοξία, προδοσία ή και προκατάληψη των ανθρώπων, τότε τους δεσμούς αυτούς ο τόπος τους αγκαλιάζει και τους κλείνει μέσα του για να τους προστατεύσει.

Ξέρει καλά ότι τέτοια γεγονότα και σράξεις είναι διαχρονικές ζουν για πάντα γι’ αυτούς που ξέρουν και νιώθουν . Κάποιες άλλες φορές οι άνθρωποι δεν είναι άξιοι να ξέρουν ή και να θυμούνται γεγονότα ή πράξεις που γι’ αυτούς είναι ακατόρθωτες . Η μεγαλοσύνη, ο ηρωισμός , τα ιδανικά και οι πατρίδες , κάποτε – ντροπή μεγάλη – ωχριούν εμπρός από την πολιτική και τα συμφέροντα, τις διαπλοκές και το χρηματιστήριο.

Για πενήντα χρόνια η θυσία του Κώστα αμφισβητείται από συγγραφείς, αρθρογράφους ακόμη και από … αρχαιολόγους! Κι όμως υπάρχουν οι μαρτυρίες των ανθρώπων που είδαν την θυσία του Κώστα:

Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος , παιδί ακόμη, πουλούσε τσιγάρα στην Πλάκα, γεννημένος πριν ένδεκα χρόνια στο Θησείο. Έτυχε την στιγμή της θυσίας να στρέψει το βλέμμα του προς την Ακρόπολη: « .. .Την ώρα ακριβώς που έπεφτε το παιδί με την Σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους. Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω και εγώ εκεί … Το παιδί … τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ παιδάκι τότε , να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω … να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα . Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα . Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω! »

Και άλλος. Ο Στάθης Αρβανίτης, μικρό παιδί κι αυτός, θυμάται: «Ημουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ’ την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου – μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό – ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στην μητέρα μου να βγούνε απ’ το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου . Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει να ‘τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: Μικρέ είχες δίκιο . Το είπε το BBC.»

Αλλά έχω και μια άλλη μαρτυρία να καταθέσω. Εμείς παίζαμε στο θέατρο του Διονύσου όλη την Κατοχή . Και θυμάμαι ότι όλοι οι γείτονες το ξέρανε και αφήνανε εκεί στον βράχο κάτω απ ‘ την σπηλιά ένα εικονισματάκι μ ‘ ένα καντήλι και λέγανε « για τον τσολιά που έπεσε με την σημαία την ημέρα που μπήκαν οι Γερμανοί» .

Αυτό σημάδεψε την ζωή μου. Ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Μπορώ να πω δηλαδή ότι η αρχή της έννοιας ” Πατρίδα” δημιουργήθηκε μέσα μου σε πολύ μικρή ηλικία. Εξάλλου στο κατοχικό ποίημα που έγραψε ο Εύσκιος Πεύκης μας λέει:

                                        Την Γαλανή παντιέρα κατέβασαν οι ξένοι
                                     και ο τσολιάς την παίρνει με δάκρυ, με λυγμό
                                      σκύβει και την φιλάει, τριγύρω του την δένει
                                                   και πέφτει στον γκρεμό!

Τι άλλο να προσθέσω εγώ;

Ο γνωστόςΦοίβος Γρηγοριάδης – δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικές του ιδέες – το αμφισβητεί, γιατί λέει την ημέρα εκείνη που οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα και ανέβηκαν στην Ακρόπολη δεν υπήρχαν στρατιώτες …

Την δεκαετία του 1980, ο ιδιώτης Μ . Ναυπλιώτης – αξίζει επαίνους – ανακινεί το θέμα και ζητά από τον τότε υπουργό εθνικής αμύνης την επίσημη αναγνώριση της θυσίας του Κώστα Κουκκίδη. Το 1990 ζητήθηκε από το Γ.Ε.Σ. η συνδρομή του Υπουργείου Πολιτισμού και της Εφορείας της Ακροπόλεως στην συλλογή στοιχείων για το περιστατικό. Από τις σχετικές έρευνες δεν προκύπτουν στοιχεία.

Τον Οκτώβριο του 2000, ο αρχαιολόγος της Α Αρχαιολογικής Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Α.Μ. δημοσιεύει ένα περίεργο άρθρο στο περιοδικό ΑΝΘΕΜΙΟ, με τίτλο « Κ . Κουκκίδης: Θρύλος ή πραγματικότητα», που ενώ φαίνεται “αντικειμενικό”, εν τούτοις ”γέρνει” προς την αμφισβήτηση του όλου γεγονότος.

Τονίζει την αμφισβήτηση του Φοίβου Γρηγοριάδη, αναφέρεται στην μη ανεύρεση στοιχείων από την Εφορεία της Ακροπόλεως στην έρευνα του Γ.Ε.Σ. και τονίζει ότι: « Κανένα κρατικό αρχείο, έγγραφο ή έκδοση δεν επιβεβαιώνει το περιστατικό» (η θυσία του Κουκκίδη!).

Και ακολούθως συνεχίζει: « Στην επίσημη εξιστόρηση της κατάληψης των Αθηνών στην έκδοση της Δ/σεως ιστορίας στρατού ”Ο Ελληνικός Στρατός κατά τον 20 Παγκόσμιο Πόλεμο – Το τέλος μιας Εποποιίας”, δεν γίνεται καμία μνεία για το περιστατικό του φρουρού της Ελληνικής Σημαίας στην Ακρόπολη». Και επιμένει: « Αλλά είναι μάλλον απίθανο να έχει παραληφθεί ένα τόσο συγκλονιστικό γεγονός όπως αυτό που αναφέρεται στον στρατιώτη Κώστα Κουκίδη κανένας  στρατιώτης, φρουρός στην Ακρόπολη, δεν εκτελούσε εντεταλμένη υπηρεσία την συγκεκριμένη εκείνη ημέρα».

Τελειώνει δε το άρθρο του λέγοντας ότι ακόμη και οι αυτόπτες μάρτυρες δεν έφεραν ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία! Αυτά λέγει ο αρχαιολόγος Α.Μ . σε εκείνο το περίεργο άρθρο του.

Εγώ θα ‘θελα κατ’ αρχήν να συμφωνήσω με τον Φοίβο Γρηγοριάδη, ότι δηλαδή δεν υπήρχαν την ημέρα εκείνη στρατιώτες στην Αθήνα – και πολύ περισσότερο επάνω στον Ιερό Βράχο να φρουρούν την Σημαία.

Ωστόσο η μη ύπαρξις στρατιωτών επάνω στην Ακρόπολη δεν συνηγορεί για την αμφισβήτηση του γεγονότος. Αφού δεν υπήρχαν στρατιώτες στην Αθήνα, πώς θα υπήρχαν επάνω στον Ιερό Βράχο;

Θα ‘πρεπε όμως ο κύριος αυτός να εξετάσει και την πιθανότητα, ο φρουρός να μην ήταν στρατιώτης. Απλό δεν είναι; Εξάλλου οι δυο αυτόπτες μάρτυρες, που δεν φαίνεται οι αμφισβητούντες να τους δίνουν σημα σία, ομιλούν για το “παιδί”.

Και στο κάτω-κάτω τι περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία ήθελε ο αρχαιολόγος; Να έχουν κρατήσει σουβενίρ από το πτώμα ή να του έδειχναν τίποτε φωτογραφίες; Ένδεκα χρονών ήταν ο ένας από τους μάρτυρες και επτά ο άλλος. Και οι δυο είπαν ότι θα πεθάνουν με την εικόνα του νέου να πέφτει από την Ακρόπολη και να σκοτώνεται στα βράχια της. Αυτό τι είναι; Δεν είναι μαρτυρία ;

Όσο για τις έρευνες στον στρατό (Γ.Ε.Σ.) και στην Προεδρική φρουρά (εύζωνες), αλλά και του κου Φάκου που έψαχνε για κάποιον στρατιώτη με το όνομα Κ. Κουκκίδης, φυσικά και δεν έφεραν αποτελέσματα! Γιατί ούτε στρατιώτης ήταν ο Κώστας αλλά ούτε και εύζωνας.

Η πολιτική σκοπιμότητα και η προκατάληψις όλα αυτά τα χρόνια έστειλαν τον Κώστα κατ’ ευθείαν στην άγνοια και στην λησμονιά αφού δεν ήταν παρά ένα απλό μέλος της Μεταξικής ΕΟΝ. Δεν μπορούσαν βέβαια να αναγνωρίσουν τέτοιο ηρωισμό σε ένα … Εονάκι!

Πριν από ένα χρόνο, επιτέλους, ετοποθετήθη κάποια αναμνηστική πλάκα στους πρόποδες της Ακρόπολης κοντά στον Αγ. Γεώργιο της Πέτρας, που αναφέρει την θυσία του Κώστα. Εντύπωση μου κάνει το ότι αυτοί που έβαλαν την αναμνηστική πλάκα, βρήκαν το ακριβές σημείο της θυσίας του Κώστα!

Για όλους τους γραφειοκράτες που αμφισβητούν, υπάρχουν στα αρχεία κάποιου νεκροταφείου των Αθηνών η ημερομηνία θανάτου του και η ηλικία του. Κάποτε θα πρέπει να πάνε και να υποβάλλουν ταπεινά τα σεβάσματά τους.

Για τους υπόλοιπους, εμάς όλους, μένει η σκηνή η έμμονη στην σκέψη μας και στην καρδιά μας, της πτώσης από τον Ιερό μας Βράχο, και για εκείνους που δεν ήταν εκεί τότε, με τα μάτια της φαντασίας, η οπτασία ενός παιδιού, μόλις στα δεκαεπτά με το αριστερό του χέρι να σφίγγει τον ιστό της σημαίας του και το άλλο σφικτή γροθιά ανήμπορη, και μάτια που έβγαζαν φλόγες νεανικές …

Η Ζωή είναι στ’ αλήθεια όμορφη. Σίγουρα παίρνει και αξία Ελληνική αν την δώσουμε για χάρη ενός ιδανικού, όπως την έδωσε ο Κώστας. Ας δανεισθούμε κάτι από την πράξη του και ας τολμήσουμε, δείχνοντας ότι τέτοιες θυσίες δεν τις ξεχνούν τα παιδιά της Αθήνας, ακόμη και σήμερα σ’ αυτήν την αισχίστη εποχή που ζούμε. Ναι, ας τολμήσουμε!

Κάθε 27η Απριλίου πρέπει – χωρίς άλλο – εκείνη η αναμνηστική πλάκα στον Αγ. Γιώργη της Πέτρας να γεμίζει από λουλουδάκια της Αττικής …

ΥΓ. ΚΛΥΣΜΑ

«Η παράδοση διέσωσε ότι την 27ην Απριλίου 1941, ο Έλληνας φρουρός της Σημαίας στην Ακρόπολη, με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, για να μην την παραδώσει, τυλίχθηκε με αυτήν και ρίχθηκε στο κενό από ύψος 200 μέτρων. Ο αυτόχειρας ήταν ο στρατιώτης Κωνσταντίνος Κουκίδης.
Το παραπάνω γεγονός μνημονεύθηκε:

­ Σε ανταπόκριση από το Κάιρο την 9ην Ιουνίου 1941 της αγγλικής εφημερίδος "Daily Mail".

­ Από τον Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο στο ημερολόγιό του.

­ Από τον λογοτέχνη μας Μενέλαο Λουντέμη στο έργο του "Αυτοί που φέρανε την καταχνιά".

­ Στο λεύκωμα "Έπεσαν για τη ζωή", έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ.

­ Σε πολλές επιστολές αναγνωστών του ημερήσιου αθηναϊκού Τύπου

Οι «γνωστοί» προοδευτικοί, με πολύ ευκολία διέγραψαν την παράδοση αυτή ως μύθο, ούτε καν ως θρύλο!

Είναι οι ίδιοι που δεχόταν τις προκηρύξεις τις 17Ν και τις δημοσίευαν με μεγάλη ευκολία κι οι όμοιοι τους που έχουν τις ίδιες «νεοταξίκες-νεοελληνικές» αντιλήψεις.

Κάνουν λόγω για την αναφορά της αγγλικής εφημερίδος "Daily Mail" προσπαθώντας να γελοιοποιήσουν το άρθρο και για κάποιες -όπως λένε- ακόμη αναφορές (Μενέλαο Λουντέμη, Αρχιεπίσκοπο , αποφεύγοντας όμως να παραπέμψουν και στο λεύκωμα "Έπεσαν για τη ζωή", έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ.

Άραγε οι ήρωες έχουν την ανάγκη αυτών και θέλουν να τους πιστοποιήσουν την ηρωική πράξη τους;

Μήπως δεν υπάρχουν απλοί Έλληνες  που δεν λογάριασαν το τομαράκι τους για την σημαία;

ΠΗΓΕΣ:

Ιωάννη Γιαννόπουλου “Μυστική Ακρόπολη”.
airsoftcenter.gr
psathades
ellas2
ΚLYSMA

27 Απριλίου 1941. Πρωί της Κυριακής του Θωμά. Η Αθήνα ξυπνά τρομαγμένη από τη γερμανική μπότα και τα τεθωρακισμένα που εισέβαλαν στη χώρα μας. Τα κλειστά παράθυρα και οι έρημοι δρόμοι ήταν η υποδοχή των Ελλήνων.

Μια τελευταία παρηγοριά ήταν η ηρωική φωνή του Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου, εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών:

«Εδώ ελεύθεραι ακόμη Αθήναι… Έλληνες οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται  εις τα πρόθυρα των Αθηνών. Αδέλφια κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου. Το πνεύμα των συνεχιζόντων ακόμη ηρώων της Στρατιάς του 40-41…. O εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημην πόλιν με τα κατάκλειστα παράθυρα… Ακολουθεί ο Εθνικός Ύμνος και η τελευταία ελεύθερη εκπομπή. Προσοχή. Προσοχή. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι Ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες μην τον ακούτε…».

Αυτά τα λόγια τα άκουσε και ο κατακτητής. Ένοιωσε και κατάλαβε το νόημά τους γιατί πολύ γρήγορα αντιμετώπισε τον άοπλο λαό που αρνιόταν να δεχθεί τη σκλαβιά που του υπέβαλαν και πρόβαλε την αντίστασή του συνεχίζοντας το πνεύμα του μετώπου.

Ξεκίνησε μόνος χωρίς αρχηγούς. Από την πρώτη στιγμή δεν έσκυψε το κεφάλι. Περιφρόνησε τους κατακτητές με τη δύναμη του δίκαιου που ήθελαν να του στερήσουν οι σιδηρόφρακτοι.

Τους αντιμετωπίσαμε με τα όπλα και τα τιμήσαμε. Θα τους αντιμετωπίσουμε σήμερα με το πάθος για την ελευθερία. Αυτά τα ψυχικά αποθέματά μας είναι ανεξάντλητα και δεν φοβόμαστε να μην μείνει η τελευταία σφαίρα στη θαλάμη του όπλου.

Από τις αστείρευτες δεξαμενές της φυλής στήθηκαν τα τείχη της ελληνικής άρνησης και αντίστασης. Η βουλιμία των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων, αυτή η απάνθρωπη τριμερής ορχήστρα της εγκληματικής παρτιτούρας τους, δεν μπόρεσε να πνίξει το αίσθημα του λαού.

ΤΣΙ-ΕΣΕ, ΕΣ-ΕΣ, Γκεστάπο, Ανακριτικό Μέρλιν, Κομμένο Άρτας, Φυλακές Αβέρωφ, Καλλιθέας, Μπλόκο Κοκκινιάς, Καισαριανή, Δράμα, Καλάβρυτα, Δοξάτο, Άνω και Κάτω Κορδελιό, Κρήτη είναι τα στίγματα του πολιτισμού των κατακτητών μας, μαύρες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας.

Οι «νικητές» γιόρτασαν και παρήλασαν στους άδειους δρόμους της Αθήνας. Η σβάστικα υψώθηκε στην Ακρόπολη. Και όταν ο Τίμος Μωραϊτίνης, δημοσιογράφος και λογοτέχνης, την είδε, έγραψε:
Διονύσης Αρβανιτάκης

Στην χώρα μου δεν έχουμε δημοκρατία. Στην Δημοκρατία η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.

Κεντρικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η λήψη αποφάσεων με ψηφοφορία: των πολιτών.

Στην χώρα μου τους βουλευτές τους εκλέγουν οι τράπεζες με χορηγίες και τα ΜΜΕ που προσπαθούνε με εκβιαστικά διλληματα να σε πείσουν ότι αυτοί που φέρανε σε αυτή την κατάσταση θα σε σώσουν!

Έχουμε ένα ιδιότυπο είδος φασισμού!

• Φασιστική είναι η, κατά τους μεταπολιτευτικούς χρόνους, μετατροπή του αποτελέσματος των εκλογών σε έδρες.
• Η απλή αναλογική και ο υπολογισμός των ποσοστών με βάση τους εγγεγραμμένους και όχι τους ψηφίσαντες είναι εκ των ων ουκ άνευ και θέλει κατοχύρωση συνταγματική σε άρθρο μη υποκείμενο σε αναθεώρηση. Μόνο έτσι ο καθένας μπορεί να νιώθει υπεύθυνος δημοκρατικός πολίτης όπου η κάθε του ψήφος, αλλά και η αποχή του έχει επίπτωση.
• Φασίστες είναι όλοι αυτοί που «νομιμοποίησαν» το υπάρχον καθεστώς. Και είναι φασίστες στην πράξη, όχι στην θεωρία. Πρέπει να εξαφανιστούν όλοι από τον πολιτικό στίβο.
• Φασίστες είναι αυτοί που εφηύραν την χρηματοδότηση των κομμάτων.
• Φασιστικό είναι το Ψηφοδέλτιο επικρατείας…
• Φασίστες είναι αυτοί που διορίζονται βουλευτές χωρίς ψήφο, ακόμα και αν ήταν πρώην πρωθυπουργοί.
• Πώς δέχεστε να υπερβείτε την θέληση του λαού; Ερωτήθηκε ο λαός για να εκλεγείτε ξανά όλοι εσείς προσωπικά;
• φασισμος ειναι να σου κοβουν το ρευμα μεσα στο χειμωνα επειδη δεν εχεις να πληρωσεις το “χαρατσι” της ΔΕΗ.
• Φασισμος ειναι να σε “φτωχαινουν” οταν εσυ ησουν παντα συνεπης στις υποχρεωσεις σου.
• Φασισμος ειναι να βλεπεις οτι ο μισθος σου δεν αξιζει τιποτα και οτι χιλιαδες λαθρομεταναστες ασχετοι προς την Ελλαδα πλουτιζουν μαυρα ανενοχλητοι απο παραεμποριο και πουτανες.
• Φασισμος ειναι να φοβασαι να περπατησεις το βραδυ στη παλια σου γειτονια που επαιζες παιδι απο φοβο μηπως σε μαχαιρωσει καποιος μαστουρωμενος πεινασμενος μουσλουλμανος.
• Φασισμος ειναι  τα 150 εκατομυρια ευρω το χρωνο ξοδευει το συστημα υγειας για περιθαλψη των λαθρωμεταναστων, ενώ όταν είσαι άνεγος παίρνεις τα 3 μου
• φασισμος ειναι το ενα εκατομυριο των ανεργων φασισμος ειναι η προπαγανδα των μεσων ενημερωσης
• φασισμος ειναι ο διαχωρισμος πολιτων σε “τα σπλαχνα” του πασοκ δηλαδη τους βολεμενους με τους β κατηγοριας
• Φασίστες υπάρχουν σε όλα τα κόμματα και τους εκλέγουμε… κάποτε κυκλοφορούσαν με τσεκούρια…
• Φασίστες είναι αυτοί που δεν δίνουν ΙΣΗ χρονική διάρκεια σε εκπρόσωπους όλων των υποψηφίων σχηματισμών, ιδίως όταν διαχειρίζονται εθνικές συχνότητες. Σε προεκλογική περίοδο πρέπει να γίνεται reset. Όλοι, με ίσες ευκαιρίες, στέκονται απέναντι στο λαό, γιατί είναι υποχρέωση του κράτους και του πολιτεύματος προς το θεμέλιό του (βλ. σύνταγμα άρθρο 1, παρ. 2), διότι ποιός μπορεί να έχει εύνοια απέναντι στο λαό, πριν αυτός εκφέρει γνώμη;

Η δημοκρατία επιτρέπει στο λαό να ορίζει την τύχη της χώρας του ακόμα και όταν αυτός θέλει να την καταστρέψει.

Η δημοκρατία βάζει υπεράνω όλων τη γνώμη του λαού.

Όποιος κρίνει ή δεν αποδέχεται την λαϊκή ετυμηγορία, εξεφρασμένη ως άνωθεν, δεν μπορεί να είναι δημοκράτης.

Όλα τα άλλα άσχημα είναι συνέπεια των παραπάνω
capital

Στους δρόμους, στα κανάλια (αναγκαστικά πλέον, πόσο να κάνουν τα στραβά μάτια, μπροστά σε μια πραγματικότητα που βγάζει μάτι), στα στόματα των ανθρώπων, στις ψυχές τους!

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ έχει γίνει συνώνυμο της ελπίδας για την ανάσταση του έθνους μας. Την ανάταση του Έλληνα. Την υπέρβαση.
Το καθήκον.

Σας θυμίζω τα λόγια των Σπαρτιατών ηρώων μας « Εμπρός ώ της ευάνδρου Σπάρτης, τέκνα πατέρων πολιτών, δια της αριστεράς χειρός την ασπίδα προβάλετε, δια της δεξιάς με τόλμη, το δόρυ υψώσατε, μη φειδόμενοι τις ζωές, γιατί αυτό δεν είναι πατροπαράδοτον στην Σπάρτη.»

Και τώρα σας θυμίζω ότι εμείς προήλθαμε από αυτούς τους πατέρες πολίτες Και δεν μας ταιριάζει η σκλαβιά. Ούτε του μνημονίου, ούτε της Μέρκελ, ούτε των Αμερικανοσιωνιστών!

Ξυπνήστε όλοι!

Ο Ραγιάς δεν έχει αφέντη!! Και εμείς στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ το γνωρίζουμε αυτό. Το πιστεύουμε αυτό! Πολεμήσαμε, πολεμάμε και θα πολεμάμε για αυτό, μέχρι την τελευταία σταγόνα του αίματος μας.

Κόσμος με πλησιάζει, από όλα τα κοινωνικά στρώματα και με ρωτάει για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Θέλει να μάθει, να ενημερωθεί, να γνωρίσει τον αγώνα μας. Και εγώ τους λέω.

Πρώτα τους λέω πόσο λυπάμαι που άργησα να ενταχθώ στους κόλπους της και ύστερα τους εξηγώ γιατί είμαι περήφανη για αυτή. Για τις ιδέες, τις αξίες τις αρχές, τα ακλόνητα πιστεύω μας. Και το συναίσθημα που συναντώ στα μάτια τους, δεν περιγράφεται…

Έχετε νιώσει την ευγνωμοσύνη μιας ανήμπορης γιαγιάς, όταν την βοηθάτε να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο; Έχετε δει ποτέ την λάμψη στα μάτια ενός ευφυή μαθητή, την ώρα ακριβώς που βρίσκει την λύση για την άσκηση του;

Την αγαλλίαση στο πρόσωπο ενός βιοπαλαιστή, όταν κάθεται να ξαποστάσει λίγο, πριν ξαναρχίσει πάλι την δουλειά;

Έχετε γίνει μάρτυρες του πρώτου δειλού χαμόγελου, ενός δυστυχισμένου, όταν αρχίζει να ελπίζει ξανά, μετά από πάρα, πάρα πολύ καιρό;

Όλα αυτά συναντώ όταν μιλάω για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Είναι η Ελπίδα, είναι η αγαλλίαση, είναι το χαμόγελο στους Έλληνες, που μπορούμε και θέλουμε, να το φέρουμε πίσω!

Συναγωνιστές και λοιποί πατριώτες, Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ!!!

Επιτέλους. Στο κοινοβούλιο θα μπούν ΕΛΛΗΝΕΣ!!!

Αλεξανδρή Μαρία
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Σε πεδίο μάχης μετατράπηκε σήμερα το βράδυ το κέντρο της Λιβαδειάς όταν οπαδοί της Χρυσής Αυγής συναντήθηκαν με ανένταχτους αριστερούς.

Οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής έφτασαν στην κεντρική πλατεία παρατεταγμένοι σε δύο σειρές στις αντίστοιχες πλευρές της οδού Καλιαγκάκη κρατώντας οι μιστοί ελληνικές σημαίες και οι άλλοι μισοί μοίραζαν φυλλάδια στους θαμώνες των καφετεριών φωνάζοντας συνθήματα.

Όταν έφτασαν όμως στο πάνω μέρος της πλατείας αντίκρισαν την ομάδα των αριστερών που είχε συγκεντρωθεί εκεί.

Οι δύο πλευρές λογομάχησαν και το σύνθημα «αίμα, τιμή Χρυσή Αυγή» πυροδότησε την κατάσταση.
(Είναι γεγονός ότι έχει σχέση με τιμή τους ερεθίζει).

Η διαπληκτισμοί μετατράπηκαν σε συμπλοκή με στειλιάρια, καδρόνια, πέτρες και καρέκλες απο τα γύρω καφέ ευτυχώς χωρίς να σημειωθούν σοβαροί τραυματισμοί.

Στο σημείο βρέθηκαν και κάποιοι πιο ψύχραιμοι και το επεισόδιο που κράτησε περίπου 10 λεπτά έληξε, με την ομάδα της Χρυσής Αυγής να παραμένει στο χώρο της πλατείας και την ομάδα των αριστερών να αποχωρεί (ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ).

Άμεσα ενημερώθηκε η αστυνομία και δυνάμεις της ομάδας ΔΙΑΣ έφτασαν στο σημείο όπου βρήκαν τους Χυσαυγίτες έκαναν τις απαραίτητες συστάσεις, «συλλέγοντας» παράλληλα τα «όπλα» που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της συμπλοκής.

Οι αστυνομικοί προχώρησαν σε προσαγωγές μελών και των δύο ομάδων μιλάνε για συνολικα 26 προσαγωγες χωρις τίποτα να είναι σίγουρο.

φωτο απο starlamias,tabloid.gr

το ρεπορτάζ τουlamiastereanews αναφέρει:
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά από την αστυνομία μέλη της Χρυσής Αυγής μοίραζαν φυλλάδια στη Λιβαδειά όταν δέχτηκαν επίθεση, αρχικά φραστική που εξελίχθηκε σε συμπλοκή, από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Στο σημείο έσπευσαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις βάζοντας τέλος στα επεισόδια, ενώ έκαναν 26 προσαγωγές και συγκεκριμένα προσήχθησαν 13 μέλη της Χρυσής Αυγής και 13 από τις αντίπαλες ομάδες.
Μια κοπέλα, μέλος της Χρυσής Αυγής που ήταν μεταξύ των προσαχθέντων, απειλούσε με μήνυση για σωματικές βλάβες γιατί έχει τραυματιστεί, χωρίς όμως να χρειαστεί να μεταβεί σε νοσοκομείο.
Για το περιστατικό διενεργείται προανάκριση από την αστυνομία.

Σημειώνεται ότι η Χρυσή Αυγή είχε προαναγγείλει την διανομή προεκλογικών φυλλαδίων, τόσο στη Λιβαδειά όσο και στη Θήβα. Στη Θήβα γύρω στις 7 το απόγευμα της Πέμπτης υπήρξε αντιπαράθεση και πάλι μεταξύ μελών της Χρυσής Αυγής και ατόμων που πρόσκεινται στον αντιεξουσιαστικό χώρο και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αλλά το επεισόδιο δεν πήρε έκταση.

Σημαντικές ομοιότητες με τους «ληστές με τα καλασνίκοφ». - Ούτε έναν, ούτε δύο, αλλά δεκαπέντε (15) «κακόμοιρους οικονομικούς μετανάστες» (εξ’ Αλβανίας) συνέλαβε χθες η αστυνομία στην Θεσσαλονίκη, ως μέλη μαφιόζικου κυκλώματος που διέπραττε ληστείες και εκβιασμούς!

Τα στοιχεία της δράσης της αλλοδαπής συμμορίας είναι ολόιδια με αυτά της αντίστοιχης, αλλοδαπής επίσης, συμμορίας των «ληστών με τα καλασνίκοφ», που δρούσε στην Αθήνα και τα μέλη της βρίσκονται σήμερα στο… φρέσκο.

Σύμφωνα με το πόρισμα της αστυνομίας, η συμμορία οργανώθηκε τον Νοέμβριο του 2011 και φέρει την ευθύνη για –τουλάχιστον- τέσσερις ληστείες και έναν εκβιασμό.

Συνήθως, πραγματοποιούσαν ληστείες σε σπίτια και καταστήματα, αλλά την πιο θεαματική ληστεία τους την πραγματοποίησαν τον Φεβρουάριο, όταν ήταν ντυμένοι αστυνομικοί και σταμάτησαν φορτηγό στην Εγνατία Οδό, με λεία 25.000 ευρώ.

                      (ΥΓ): Χρυσή Αυγή, για να ξεβρωμίσει ο τόπος!

του Νίκου Χειλαδάκη*

Στις 15 Μαρτίου 1921, λίγα χρόνια μετά την μεγάλη σφαγή-γενοκτονία των Αρμενίων, λίγο πριν από το μεσημέρι, ο Αρμένιος πατριώτης Soghomon Tehlirian ύστερα από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών, έκρινε πως έφτασε η κατάλληλη στιγμή να .....εκτελέσει το σχέδιο του.

Στην οδό Χίντεμπουργκ, σε ένα προάστιο του Βερολίνου, κάνει ανύποπτος την συνηθισμένη του βόλτα ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων, κατά τα μουσουλμανικά έθιμα, από την σύζυγο του, ο οργανωτής του φρικιαστικότερου εγκλήματος στην ιστορία, της εξόντωσης των 1.500.000 Αρμενίων, ο άλλοτε υπουργός Εσωτερικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο Talat Pascha.

Ο Τεχλιριάν ξεκίνησε από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με τον Ταλάτ, τον προσπερνάει και επιβραδύνει το βήμα του. Ξαφνικά γυρίζει πίσω και τον κοιτάζει κατάματα. Το βλέμμα του ήταν ο πόνος μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Τεχλιριάν ήταν ήσυχος και η συνείδηση του ήταν ήρεμη.

Ο Ταλάτ έδειξε πως κατάλαβε κάτι, τα βλέφαρα του, όπως διηγήθηκε αργότερα ο εκτελεστής του, τρεμόπαιξαν. Θέλησε να λοξοδρομήσει για να αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη, αλλά δεν πρόλαβε. Ο Τεχλιριάν έβγαλε το περίστροφο του και με μια αστραπιαία κίνηση το σήκωσε στο ύψος του κεφαλιού του γιγαντόσωμου Ταλάτ.  Μια σφαίρα ήταν αρκετή. Ο Ταλάτ βρέθηκε ξαπλωμένος καταγής.

Η γυναίκα του έπεσε λιπόθυμη ενώ ο κόσμος ξεπετάχτηκε στα μπαλκόνια και από τα παράθυρα φωνάζοντας, «πιάστε τον, πιάστε τον». Ο Τεχλιριάν έτρεξε να εξαφανιστεί αλλά κάποιος που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση κατάφερε να τον συλλάβει.

Στην δίκη που έγινε και η οποία συγκέντρωσε το παγκόσμιο ενδιαφέρων, ο Τεχλιριάν απολογούμενος απέρριψε την κατηγορία που του αποδίδονταν με την φράση: «Σκότωσα μα δεν είμαι δολοφόνος». Το δικαστήριο, μετά από μια δραματική δίκη τον αθώωσε.

Η απόφαση αυτή έγινε δεκτή με ανακούφιση από την διεθνή κοινή γνώμη και θεωρήθηκε σαν μια πρώτη δικαίωση στο ανοσιούργημα της αρμένικης γενοκτονίας του 1915-16. Αλήθεια τι κρίμα που ο Τεχλιριάν δεν πρόλαβε να γνωρίσει την κυρία Ρεπούση και τους τουρκολάγνους Nεοέλληνες.

Σίγουρα θα είχε αποφευχθεί όλη αυτή η βία και ο Ταλαάτ θα απαλλάσσονταν πανηγυρικά από τις «ιστορικές συκοφαντίες» περί δήθεν γενοκτονιών καθώς σύμφωνα με όλους αυτούς, οι χριστιανοί περνούσαν «ζωή και κότα» και αναπτυσσόταν συνεχώς μέσα στην «στοργική» Οθωμανική αυτοκρατορία που τους προστάτευε με «μητρικό τρόπο» σαν τα «αγαπημένα» της παιδιά.

Η εμφάνιση της κυρίας Ρεπούση σαν υποψήφια βουλευτής και μάλιστα αριστερού πολιτικού νεόκοπου σχήματος, αφού στην αρχή με εξέπληξε, στη συνέχεια ξεσήκωσε μέσα μου όλες τις ενστάσεις που είχαν αναδυθεί όταν η κυρία αυτή περιέγραψε την σφαγή της Σμύρνης σαν τον γνωστό συνωστισμό.

Και αυτό όχι μόνο γιατί πρόσβαλε βάναυσα την μνήμη των προγόνων μου και ιδιαίτερα του παππού μου που μετά την σφαγή της οικογένειας του και τον διασκορπισμό όλων των διασωθέντων συγγενών στα τέσσερα σημεία του οριζόντια κατάφερε με χίλια βάσανα και περιπέτειες να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στην τουρκοκρατούμενη τότε Θεσσαλονίκη. 

Υπάρχει όμως και ένα άλλο ενδιέφεραν στοιχείο στην όλη αυτή ιστορία, (η παραΐστορία). Φαίνεται πως η κυρία αυτή είναι θαυμαστής της τουρκικής τηλεόρασης και των ειδικά σχεδιασμένων τουρκικών σήριαλ τα οποία αναδείξαν την «ιστορική αντικειμενικότητα» της ιδίας και των οπαδών της.

Η κυρία αυτή λοιπόν στο περίφημο βιβλίο της ιστορίας της δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να περιγράψει πιστά τις σκηνές του παρακάτω τουρκικού τηλεοπτικού σήριαλ που έκανε θραύση στην τουρκική τηλεθέαση και αναφέρεται σε εκείνη την τραγική εποχή. Η καταπληκτική λοιπόν τηλεοπτική σειρά, στην οποία αναφέρομαι είναι το, «Kırık Kanatlar», ή «Σπασμένα Φτερά», η οποία προβλήθηκε στο ίδιο δηλαδή τουρκικό κανάλι, (το Kanal D), που παρήγαγε και το περίφημο και πασίγνωστο σε μας σήριαλ, «Τα σύνορα της Αγάπης».

Μια χαρακτηριστική σκηνή αυτής της σειράς που φαίνεται πως γοήτευσε την κ. Ρεπούση και τους «συν αυτοίς», ξετυλίγεται σε μια προκυμαία της Ιωνίας κοντά στην Σμύρνη, μετά την ήττα των Ελλήνων και ενώ έχει υπογραφεί, παρά τις… έντονες διαμαρτυρίες των Τούρκων κατοίκων της περιοχής, η ανταλλαγή των πληθυσμών.

Οι Ρωμιοί κάτοικοι αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Η χαρακτηριστική σκηνή είναι στην προκυμαία, όπου έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται οι πρόσφυγες παρέα με… τους θρήνους των Τούρκων συγκατοίκων τους που κλαίνε οι «καημένοι» γιατί… θα φύγουν οι αγαπημένοι τους Ρωμιοί.

Το εκπληκτικό όμως δεν είναι σε αυτό το σημείο αλλά στο ότι ο τουρκικός στρατός, όχι μόνο συνοδεύει και κουβαλά με μεγάλη ευγένεια τα υπάρχοντα των προσφύγων, μην τυχόν και κουραστούν, αλλά… έχει στήσει και ένα μεγάλο πάγκο στην προκυμαία όπου τους προσφέρει… τρόφιμα, (catering της εποχής), ποτά και ότι άλλο που θα τους κάνει ευχάριστο το ταξίδι της προσφυγιάς.

Μάλιστα κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες… κλαίνε γιατί θα χάσουν τον φίλο τους, κάποιο Νίκο και κάποιο Κώστα.  Ένας λοχαγός είναι απαρηγόρητος για κάποια Μαρία, που τον χαιρετά με εμφανή την στενοχώρια γιατί φεύγει στην προσφυγιά !!! (καημένε Τούρκε χάνεις την Ρωμιά εταίρα σου).Αχ άτιμε Κεμάλ τι μας έκανες!

Σε λίγο τα πλοία που θα τους παραλάβουν φτάνουν και αφού οι Τούρκοι φαντάροι φορτώσουν τα υπάρχοντα τους, τότε βγάζουν τα μαντήλια. Από την μια ο τουρκικός στρατός του Κεμάλ που… κλαίει απαρηγόρητος γιατί φεύγουν οι Ρωμιοί πρόσφυγες και από την άλλη οι Ρωμιοί κλαίνε και αυτοί καθώς ανεμίζουν τα μαντήλια του αποχαιρετισμού. 

Κάπως έτσι έγινε… η Μικρασιατική καταστροφή και η άρχισε η μεγάλη ελληνική προσφυγιά, για το περίφημο αυτό τουρκικό σήριαλ.Χαρακτηριστική είναι και μια άλλη σκηνή, που δείχνει πως οι Τούρκοι, το 1922 πάλι, καταφέρνουν να κάψουν ένα ελληνικό στρατόπεδο με… αναπτήρες σύγχρονης εποχής.

Φαίνεται πως οι Τούρκοι ξέρουν να ξαναγράφουν την ιστορία μέσω τηλεοπτικών επιτυχιών, που έχουν ρεκόρ τηλεθέασης στην χώρα τους.  Αυτά λοιπόν προβάλλονται στην Τουρκία και ίσως σύντομα να τα δούμε και στα ελληνικά κανάλια, άλλωστε η αρχή έγινε προς δόξα της κ. Ρεπούση και των οπαδών της.

Αλλά ας είμαστε λίγο σοβαροί. Το λιγότερο που θα έλεγα είναι μεγάλη ντροπή και προσβολή στην μνήμη όλων των θυμάτων των γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής, η ανάδειξη αυτής της κυρίας σαν υποψήφια βουλευτής προς «ανταμοιβή» των πολύτιμων υπηρεσιών της.

Ντροπή σας κ. Κουβέλη.  Αν δεν σέβεστε τις μαρτυρίες των προγόνων μας, τουλάχιστον ήλπιζα ότι θα έχετε στοιχειώδεις γνώσεις της ιστορίας.

Αν πάλι δεν μπορείτε να διαβάσετε ξένη, (κυρίως γαλλική και αγγλική), βιβλιογραφία, τότε σας προτείνω στα ελληνικά τα σχετικά συγγράματα-μαρτυρίες όπως:

«Η Σμύρνη στις Φλόγες», της Μαρτζορί Χαουτζπιάν,
«Η κατάρα της Ασίας», του Goerge Horton,
«Αρμενία 1915», του Jean Marie Carzou και το βιβλίο του
Χάρη Τσιρκινίδη, «Επιτέλους τους Ξεριζώσαμε», από προσωπική ρήση του Κεμάλ Ατατούρκ στις 13 Αυγούστου του 1923.
Ίσως έτσι καταλάβετε μερικά αυτονόητα, αλλά, ιερά και όσια.
gatzoli
* Ο Νίκος Χειλαδάκης είναι Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος.

Γράφει ο
Jack the Ripper
eglimatikotita

Το βαθύ ΠΑΣΟΚ και τα ευεργετημένα κομματοΖΟΜΠΙ του είναι ακόμα εδώ.
Δείτε τι έγινε στο Μέγαρο Μουσικής και στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του Χρήστου Παπουτσή  για την Α’ Αθήνας.

Ανάμεσα λοιπόν σε αυτά τα γραβατωμένα κομματόζόμπι  χώθηκε και ο ...γραφικός πρώην προπονητής  Νίκος Αλέφαντος, ο οποίος αντάλλαξε θερμή χειραψία με τον κ. Παπουτσή, ενώ στο τέλος της ομιλίας σηκώθηκε όρθιος φωνάζοντας και γελοιοποιώντας ακόμα περισσότερο την συγκέντρωση παρωδία: «Είσαι ο Μαραντόνα της πολιτικής, πάρτο πάνω σου αγόρι μου»!

Ο αρχηγός των ζόμπι στην ομιλία του, τόνισε μεταξύ άλλων.....

«Μου είναι αδιανόητο ορισμένοι δικοί μας να σπεύδουν να δηλώσουν προτίμηση σε μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό Σαμαρά που αρνείται κάθε μορφή συνεργασίας, ακόμα και με τα ομογάλακτα κόμματα της δεξιάς και απειλεί με εκλογές, ξεχνώντας τα αποτελέσματα της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης που οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», είπε ο κ. Παπουτσής.
(Ενώ το ΠΑΣΟΚ στην κανονική χρεοκοπία)

Ακόμη, τόνισε ότι δεν αποδέχεται αυτή τη «λογική της ηττοπάθειας» που, όπως είπε, θέλει να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε «δεκανίκι της δεξιάς».
(Εδώ σε λίγο είναι έτοιμο να γίνει δεκανίκι της ΔΗΜΑΡ και ακόμα τους φταίει ο Σαμαράς)

Κάνοντας απολογισμό του έργου του κατά τη θητεία του ως υπουργού Προστασίας του Πολίτη, αναφέρθηκε και στο ζήτημα της «λαθρομετανάστευσης», τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα στο κέντρο της Αθήνας, αν δεν λειτουργήσουν σωστά αφενός η επιτροπή ασύλου και, αφετέρου, τα κέντρα πρώτης υποδοχής μεταναστών.
(Δηλαδή με λίγα λόγια παραδέχτηκε πως ήταν και πάλι ήταν αποτυχημένος σαν Υπουργός και σε αυτό το Υπουργείο)...

Δεν έχουν τελειωμό οι προκλήσεις και ο υπόγειος πόλεμος με τη μορφή της διαρκούς κατασυκοφάντησης της Ελλάδας διεθνώς, που διεξάγουν τα όργανα της Άγκυρας και της μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ στη Θράκη, μια κατάσταση την οποία θα βρούμε νομοτελειακά μπροστά μας, όσο η πολιτική ηγεσία του τόπου συνεχίσει να παριστάνει ότι… δεν τρέχει τίποτα.

Η «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τούρκων Δυτικής Θράκης» συμμετείχε την 19-20 Απριλίου 2012, στη 5η Συνεδρίαση της Ευρωπαϊκής Πλατφόρμας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Στη συνεδρίαση που πραγματοποιήθηκε στο Εκθεσιακό και Συνεδριακό Κέντρο Messe Wien της Βιέννης, συμμετείχε η Διευθύντρια Διεθνών Σχέσεων της Ε.Ο.Τ.Δ.Θ Μελέκ Κιρματζή και το μέλος της Ομάδας Διεθνών Εργασιών και Λόμπι της Ε.Ο.Τ.Δ.Θ, Ναζήφ Ταχσήμ.

Στην 5η συνέλευση της Πλατφόρμας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRP) που ιδρύθηκε από τον Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA), με σκοπό την ενίσχυση της συνεργασίας με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι εκπρόσωποι περίπου 180 μη κυβερνητικών οργανώσεων από τις 300, συζήτησαν επί δύο ημέρες, για τους τρόπους ενίσχυσης της συνεργασίας των κοινωνιών με εθνικές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φορείς ισοτήτων και διαιτητικών οργανισμών.

Στην ομάδα εργασίας με θέμα τα εγκλήματα μίσους, η Ε.Ο.Τ.Δ.Θ εξέφρασε την διαπίστωση περί της αύξησης των εγκλημάτων μίσους στην Ελλάδα. Στην ομάδα εργασίας που οργάνωσε το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch), συζητήθηκαν τα εγκλήματα μίσους που διαπράττονται στην Ελλάδα, Γερμανία και Ιταλία.

Η Διευθύντρια Διεθνών Σχέσεων της Ε.Ο.Τ.Δ.Θ, Μελέκ Κιρματζή η οποία έλαβε το λόγο στην ομάδα εργασίας αυτή, τόνισε πως στην Ελλάδα πέραν των εγκλημάτων μίσους που τελούνται κατά των μεταναστών και των προσφύγων, διαπράττονται εγκλήματα και κατά της «τουρκικής» Μειονότητας της Δυτικής Θράκης.

Η Μελέκ Κιρματζή, δίνοντας το παράδειγμα των επιθέσεων που δέχθηκαν η «Τουρκική» Ένωση Ξάνθης και ο Μπεκτασίδικος τεκές (μαυσωλείο) στην Ξάνθη τον Μάρτιο του 2012, ανέφερε πως τα εγκλήματα μίσους κατά της «τουρκικής» Μειονότητας της Δυτικής Θράκης έχουν αυξητική τάση.
defence-point