Σήμερα το  απόγευμα θα συναντηθούν στη Νέα Υόρκη ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ κ. Μπαν Κι-Μουν  με τον υπουργό Εξωτερικών των Σκοπίων, κ. Αντόνιο Μιλόσοσκι.

Όπως αποκάλυψε το protothema.gr, στην αρχική ανακοίνωση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, ο  Σκοπιανός υπουργός Εξωτερικών αποκαλούνταν «υπουργός Εξωτερικών της Μακεδονίας» και όχι της ΠΓΔΜ, όπως είναι η ονομασία που χρησιμοποιεί ο ΟΗΕ για τη γειτονική χώρα.

Μετά τη δημοσιοποίηση του θέματος και τους... πανηγυρισμούς στα Σκόπια για την άμεση αναγνώριση της χώρας τους ως «Μακεδονία» από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, στις 15:30 ώρα Ελλάδας υπήρξε επανόρθωση και στην επίσημη ιστοσελίδα πλέον ο κ. Μιλόσοσκι εμφανίζεται ως υπουργός Εξωτερικών της ΠΓΔΜ.

Στο επίκεντρο των συνομιλιών, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ, θα είναι η υποψηφιότητα της ΠΓΔΜ για συμμετοχή στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την περίοδο 2013-2016 και η πορεία του διαλόγου μεταξύ της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για το θέμα της ονομασίας.

Επίσης, αναμένεται να συζητηθεί η κατάσταση στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.

Η αντίδραση του Ελληνικού ΥΠ.ΕΞ.

Η πρώτη ανακοίνωση της γραμματείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, όπου τα Σκόπια αναφέρονταν δήθεν σαν Μακεδονία, αναρτήθηκε στο επίσημο site στις 5 τα ξημερώματα ώρα Νέας Υόρκης, δήλωσε  ο εκπρόσωπος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.

"Η αντίδρασή μας ήταν άμεση" τόνισε ο κ. Γρηγόρης Δελαβέκουρας προσθέτοντας ότι στις 08.30 το πρωί της Πέμπτης (ώρα Νέας Υόρκης) το λάθος της γραμματείας του ΟΗΕ αποκαταστάθηκε.

"Ο ΟΗΕ αναγνώρισε το λάθος το οποίο και απέδωσε σε αβλεψία υπαλλήλου των Ηνωμένων Εθνών" ανέφερε  ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών κ. Δελαβέκουρας.

Η ελληνική διπλωματία αναμένει τώρα τη λήψη μέτρων για να διασφαλιστεί ότι αντίστοιχο λάθος δεν θα επαναληφθεί στο μέλλον. 

Γράφει ο  ΣΠΥΡΟΣ  ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ,
φιλόλογος-συγγραφέας
εφημ.πρωινος λόγος


Θυμάμαι, εδώ και αρκετά χρόνια, μια συνάντηση στο εξωτερικό, με έναν ευγενέστατο κύριο. Από πού είστε, μου είπε, ποια είναι η εθνικότητά σας; Είμαι Έλληνας, του απάντησα. Και εκείνος έσπευσε να διατυπώσει, αυθόρμητα, τον ενθουσιασμό του: "Πρέπει να είσαι υπερήφανος· ανήκεις σε ένα αξιοσέβαστο έθνος, σε μια θαυμάσια χώρα. Είστε ένας υπέροχος λαός".

Δέχτηκα, με κάποια συστολή, την παραπάνω φιλοφρόνηση· και αυτό το έκανα, γιατί ήδη είχαν αρχίσει να εμφανίζονται τα πρώτα ζοφερά σημάδια στον ελληνικό ορίζοντα, καθώς το ένα σκάνδαλο, αρχής γενομένης από το Χρηματιστήριο, διαδεχόταν το άλλο· δεν είχαν πάρει όμως τις διαστάσεις χιονοστιβάδας, μπροστά στην οποία βρισκόμαστε σήμερα.

Το μόνο παρήγορο σημάδι στις μέρες μας η αφύπνιση, επί τέλους, της πνευματικής ηγεσίας του τόπου και η  ξεκάθαρη τοποθέτησή της απέναντι στο "ψευδώνυμο πολιτικό σύστημα της χώρας". Έτσι:

Στις 12 Απριλίου, στην κατάμεστη αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, έγκριτοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, εκφράζοντας το κοινό λαϊκό αίσθημα, εκδήλωσαν την οργή τους ενάντια στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της χώρας, που ευθύνεται για το σημερινό μας κατάντημα.

Ουσιαστικές οι προτάσεις για τη δημιουργία νέου Συντάγματος, σκληρές οι αναφορές κατά της κληρονομικής πολιτικής οικογενειοκρατίας, ευθείες οι βολές κατά της κυβέρνησης, κατά του πρωθυπουργού, αλλά και κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας, ήταν τα κύρια σημεία αυτής της αξιόλογης συνάθροισης.

Προσωπικότητες της πνευματικής ζωής του τόπου, σε μια πρωτόγνωρη συνάθροιση, προχώρησαν σε μια νηφάλια συζήτηση αναζητώντας τα αίτια της κρίσης και προτείνοντας μέτρα για την έξοδο από το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε. Μορφή προεξάρχουσα της συνάθροισης ο σεβάσμιος ακαδημαϊκός δάσκαλος και αντικειμενικός κριτής των όσων διαδραματίζονται στη χώρα  μας, Κώστας Μπέης:

"Βιώνουμε –είπε– εφιαλτικά δεινά· η ντροπή της λεηλασίας σκιάζει τα 36 μεταπολιτευτικά χρόνια· αργήσαμε –και όντως άργησα και μάλιστα πολύ– να πλημμυρίσουμε από την οφειλόμενη αγανάκτηση".

Ζήτησε, ανάμεσα σε άλλα, "τον τερματισμό του διακοσμητικού χαρακτήρα του Προέδρου της Δημοκρατίας, που αποβαίνει κατώτερος της αποστολής του, όταν βλέπει ότι δεν τηρείται η συνταγματική τάξη και προσποιείται τον ουδέτερο".

Διάβαζα το σχετικό ρεπορτάζ στον αθηναϊκό Τύπο και έφερνα τη σεβάσμια μορφή του μπροστά μου, όπως ακριβώς την είχα αποτυπώσει, πριν λίγες μέρες, σε μια αποκαλυπτική τηλεοπτική του συνέντευξη, κατά την οποία, εξομολογήθηκε:

"Όλοι έχουμε και οφείλουμε να έχουμε ενοχές. Έπρεπε να είμαστε όλοι καχύποπτοι. Το πρώτο βήμα, κατά τη γνώμη μου, και κατά τη γνώμη πολλών συναδέλφων μου, είναι η απαίτηση για ένα νέο Σύνταγμα, ένα Σύνταγμα που δεν θα είναι ωραιολογίες οι οποίες δεν εφαρμόζονται.
Ούτε εγώ, ούτε οι συνάδελφοί μου, είμαστε ευχαριστημένοι από τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος· γι’ αυτό προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αλλάξει αυτό το ψευδώνυμο πολιτικό σύστημα. Χρειαζόμαστε, όχι αναθεώρηση, αλλά καινούριο Σύνταγμα.
Είναι αλήθεια ότι, τόσο εγώ, όσο και ο κ. Κασιμάτης, αποτελέσαμε μέρος του πολιτικού συστήματος. Όταν είδαμε, το 1981, ότι οι πόθοι για τη νέα, τη μεταδικτατορική Ελλάδα, δεν εκπληρώνονταν και ότι είχαμε γυρίσει στις μεθόδους τις παλαιοκομματικές, πιστέψαμε ότι θα μπορούσαμε να υπηρετήσουμε τη λεγόμενη ΑΛΛΑΓΗ, και πήγαμε να την υπηρετήσουμε.
Είδαμε όμως ότι η λεγόμενη ΑΛΛΑΓΗ ήταν απλώς ένα σύνθημα. Δεν μείναμε να υπηρετήσουμε και την ψευτιά· όταν είδαμε ότι αυτό που προσδοκούσαμε δεν είναι ΑΛΛΑΓΗ, διαχωρίσαμε τις δικές μας ευθύνες. Ο ελληνικός λαός είναι εκμαυλισμένος, γιατί έτσι τον έμαθε το πολιτικό σύστημα.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να εκλέγεται απ’ ευθείας απ’ το Λαό, να έχει προσωπικές ευθύνες και αρμοδιότητες και να μην είναι απλώς διακοσμητικό πρόσωπο που κακώς υπογράφει, εκεί που δεν πρέπει να βάζει υπογραφή".

Άκουγα τον Κώστα Μπέη στην τηλεόραση και άρχισα να αισθάνομαι ότι κάτι καινούριο αρχίζει να ανατέλει στον τόπο μας.

Δίπλα στην εθνική κατάθλιψη στην οποία έχουν βυθίσει το λαό, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της εθνικής ανάτασης που ίσως μας βγάλει απ’ το τέλμα.

Αν αυτό τελικά συμβεί, θα συμβεί γιατί, σε τούτη τη χώρα, αρχίζουν να εμφανίζονται, λίγοι στην αρχή, σιγά – σιγά όμως όλο και περισσότεροι, που αισθάνονται ως πραγματικοί, ως γνήσιοι Έλληνες.

Αυτούς χρειαζόμαστε σήμερα που μας έχει επιβληθεί ένα είδος κατοχής και τις τύχες της πατρίδας μας τις ρυθμίζουν οι δανειστές και "σωτήρες" μας.

Αυτή η κατάσταση μου θυμίζει ένα παρόμοιο περιστατικό που συνέβη το 1854. Στην Ήπειρο ξεσπάει εθνικό επαναστατικό κίνημα.

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης που ένιωθε Ηπειρώτης, όσο και Εφτανήσιος, πάνω απ’ όλα όμως ένιωθε Έλληνας, ενισχύει, με όλα τα μέσα αυτό το κίνημα.

Πολλά έγγραφά του πέφτουν στα χέρια των Άγγλων και τον ενοχοποιούν. Ο Άγγλος αρμοστής στα Εφτάνησα, τον επισκέφτεται στη Λευκάδα, του δείχνει τα έγγραφα και του λέει:

"Η πράξη σας αποτελεί έγκλημα εσχάτης προδοσίας".

Ατάραχος τότε ο Βαλαωρίτης του απαντάει:

"Λησμονείτε, Υψηλότατε, ότι δεν είμαι Άγγλος, αλλά Έλληνας, και συνεπώς η αντίθετη ενέργειά μου θα αποτελούσε έγκλημα εσχάτης προδοσίας".

Ανθρώπους, λοιπόν, με γνήσια ελληνική συνείδηση που θα αισθάνονται, όπως ο Βαλαωρίτης, Έλληνες χρειαζόμαστε σήμερα για να βγούμε από την κρίση.

Ανθρώπους που θα είναι διαποτισμένοι με το ίδιο πνεύμα, με το οποίο ο Βαλαωρίτης έγραψε το καλύτερο ποίημά του, το Φωτεινό, με το οποίο αγωνίζεται να πετύχει την αφύπνιση του Λαού, καθώς βάζει στο στόμα του γερολευκαδίτη ήρωά του, του Φωτεινού, τούτα τα χαρακτηριστικά λόγια:

Πολιτικο-κοινωνική κατάσταση
Το ντόμινο των εξεγέρσεων του αραβικού κόσμου διέρχεται από τη Συρία, όπου ο πρόεδρος Bashar al-Assad δεν φαίνεται να διαθέτει τις απαραίτητες επιλογές για να αντιμετωπίσει την πρόκληση που αντιμετωπίζει η χώρα του.

Ουσιαστικά, οι ευκαιρίες χάθηκαν το 2000, όταν ανέλαβε την εξουσία. Αρχικά, ο Bashar υποσχέθηκε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, όμως, το «πακέτο των μεταρρυθμίσεων», γνωστό και ως “Damascus Spring”, δεν εφαρμόσθηκε ποτέ, καθώς τα μέλη της παλιάς φρουράς τον πίεσαν και τον οδήγησαν προς περισσότερο αυταρχικές πολιτικές διακυβέρνησης της χώρας.

Το σοσιαλιστικό παναραβικό κόμμα Baath, που ιδρύθηκε το 1947 στη Δαμασκό για να αντιπαρατεθεί στο δυτικό ιμπεριαλισμό, κυβερνά τη χώρα από το 1963. Κοινό σύνθημα των οπαδών του ήταν το «ενότητα, ελευθερία, σοσιαλισμός».

Το συριακό Σύνταγμα καθορίζει ότι το Baath αφενός ηγείται και αφετέρου παρέχει στο καθεστώς την απαιτούμενη πολιτική νομιμότητα. Έτσι, στο συριακό Κοινοβούλιο, οι 134 από τις 250 έδρες ανήκουν στο κυβερνόν κόμμα Baath, ενώ, κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν κατέχει περισσότερες από 8 έδρες.

Από την ημέρα που ανέλαβε πρόεδρος της Συρίας, ο Bashar απελευθέρωσε περίπου 700 πολιτικούς κρατούμενους, δίνοντας έτσι ελπίδες για βελτίωση του τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Όμως, στις συριακές φυλακές, υπάρχουν ακόμη περίπου 4.000 ή και περισσότεροι πολιτικοί κρατούμενοι. Το 2009, σύμφωνα με το «Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», η κατάσταση στη χώρα άρχισε να επιδεινώνεται. Ειδικά μετά τις πρόσφατες διαδηλώσεις των αντικαθεστωτικών, ο αριθμός των πολιτικών κρατούμενων αυξήθηκε σημαντικά, αφού οι αρχές συλλαμβάνουν ακόμη και όσους διατηρούν ιστοσελίδες ή blogs με αντικαθεστωτικό περιεχόμενο.

Η εθνοτική σύσταση του συριακού πληθυσμού περιλαμβάνει Άραβες (συντριπτική πλειοψηφία) και Κούρδους (7-8% του συνολικού πληθυσμού).

Στο θρησκευτικό επίπεδο, οι Άραβες και Κούρδοι Σουνίτες αποτελούν την πλειοψηφία (περίπου 80%), ενώ, υπάρχουν τρεις σιιτικές σέκτες (Αλαουίτες, Δρούζοι και Ισμαηλίτες) αλλά και αρκετές μικρές χριστιανικές αιρέσεις.
Η σιιτική σέκτα των Αλαουιτών συνιστά θρησκευτική μειονότητα (περίπου 12% του συνολικού πληθυσμού).

Μετά το 1970, ο πατέρας του Bashar, Hafez al-Assad, απέκτησε τον πλήρη έλεγχο του στρατού και των δυνάμεων ασφάλειας, αφού τοποθέτησε σε θέσεις κλειδιά άτομα από την κοινότητα των Αλαουιτών. Αυτοί με τη σειρά τους, μέχρι σήμερα, υποστηρίζουν το καθεστώς, αλλά ταυτόχρονα, ανησυχούν ότι αν το καθεστώς αρχίσει να χάνει την εξουσία, τότε, είναι πολύ πιθανόν να ξεσπάσει μια θρησκευτική σύγκρουση μεταξύ Αλαουιτών και Σουνιτών.

Στη Συρία, εδώ και 48 χρόνια, ισχύει η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», που έχει ως αποτέλεσμα το δημοκρατικό έλλειμμα και τον υψηλό αριθμό πολιτικών κρατούμενων.

Επικρατεί κοινωνική ανισότητα, καθώς η χώρα ελέγχεται από το κόμμα Baath, την προνομιούχα τάξη της σιιτικής σέκτας των Αλαουιτών, τους αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων και τα στελέχη των δυνάμεων ασφάλειας. Επιπρόσθετα, ο υψηλός δείκτης διαφθοράς (Corruption Perceptions Index 2010 = 2,5), σύμφωνα με την “Transparency International”, κατατάσσει τη χώρα στην 127η θέση μεταξύ 178 χωρών.

Οργή, διαδηλώσεις, συλλήψεις και ανθρώπινες απώλειες
Πριν τις πρόσφατες διαδηλώσεις, η αντιπολίτευση στη χώρα ήταν αδύναμη και ανοργάνωτη. Το 2005, μια ομάδα 274 ακτιβιστών, οπαδών της μεταρρύθμισης, κουμουνιστών, Κούρδων, φανατικών Ισλαμιστών και διανοούμενων υπέγραψαν τη «Διακήρυξη της Δαμασκού» (Damascus Declaration), με την οποία ζητούσαν από το καθεστώς «να άρει την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» και «να επιτραπεί η ελευθερία του
λόγου».

Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συλληφθούν αρκετά από τα άτομα που συνυπέγραψαν τη διακήρυξη.
Στις αρχές του 2011, ο Bashar δήλωνε ότι η Συρία είναι απρόσβλητη από το ντόμινο των εξεγέρσεων που επεκτεινόταν στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή και ανέτρεπαν τα αραβικά καθεστώτα. Από τις 26 Ιανουαρίου, όταν ο Hasan Ali Akleh από την πόλη Al- Hasakah της ανατολικής Συρίας αυτοπυρπολήθηκε ακολουθώντας το παράδειγμα του νεαρού Τυνήσιου Mohamed Bouazizi, η κατάσταση στη χώρα επιδεινώνεται περαιτέρω.

Στις 4 Φεβρουαρίου, προγραμματίσθηκε η πρώτη «ημέρα οργής». Όμως, άνδρες των δυνάμεων ασφάλειας με πολιτικά αναπτύχθηκαν έξω από το Κοινοβούλιο και η συγκέντρωση δεν πραγματοποιήθηκε.

Στις 9 Φεβρουαρίου, το καθεστώς επέτρεψε την ελεύθερη πρόσβαση σε λογοκριμένες ιστοσελίδες, στο facebook και στο youtube. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εντοπισθούν αρκετοί διαφωνούντες bloggers και να συλληφθούν.

Μετά από μερικές εβδομάδες (16 Μαρτίου), πραγματοποιείται η πρώτη δυναμική διαμαρτυρία στη Δαμασκό, με
αποτέλεσμα να τραυματισθεί ένας διαδηλωτής και να συλληφθούν άλλοι πέντε.

Στις 18 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκαν δυναμικές διαδηλώσεις αντικαθεστωτικών στην πόλη Daraa (νοτιο-δυτική Συρία), στην πρωτεύουσα, στην πόλη Banias (δυτική Συρία) και στην πόλη Homs (κεντρο-δυτική Συρία). Στη Daraa, οι δυνάμεις ασφάλειας επενέβησαν και κατέστειλαν βίαια τη διαδήλωση. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, σκοτώθηκαν οι πρώτοι πέντε Σύριοι διαδηλωτές. Από την επόμενη ημέρα, ξεκίνησαν μαζικές διαδηλώσεις σε πολλές συριακές πόλεις και χωριά, με αποτέλεσμα την αύξηση των ανθρώπινων απωλειών.

Στις 29 Μαρτίου, ο Σύριος ηγέτης έκανε δεκτή την παραίτηση της κυβέρνησης. Δύο εβδομάδες αργότερα, σχηματίσθηκε η νέα κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον πρώην υπουργό Γεωργίας, Adel Safar. Στις 21 Απριλίου, εκδόθηκε διάταγμα που «άρει την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης», «εγγυάται το δικαίωμα ειρηνικών διαδηλώσεων» και «καταργεί τα δικαστήρια εθνικής ασφάλειας».

Όμως, οι αντικαθεστωτικοί παρέμειναν δύσπιστοι για τις πραγματικές προθέσεις του Assad, καθότι τις τελευταίες πέντε εβδομάδες οι ανθρώπινες απώλειες ξεπέρασαν κατά πολύ τους 350 νεκρούς και συνεχώς αυξάνονται. Έτσι, στις 24 Απριλίου, το «Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» ζήτησε από τη διεθνή κοινότητα την άμεση σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και την επιβολή κυρώσεων κατά του συριακού καθεστώτος. [1]

Διεθνής αντίδραση και συρο-αμερικανικές σχέσεις
Σε όλη τη διάρκεια των αιματηρών αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας ήταν συνεχής. Σχεδόν σε καθημερινή βάση, ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ΗΠΑ, πολλές χώρες της Ευρώπης και διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις καταδίκαζαν τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων και συνιστούσαν αυτοσυγκράτηση.

Στις 27 Μαρτίου, η επικεφαλής του State Department, Hillary Clinton, «απέρριψε το ενδεχόμενο ανάμειξης των ΗΠΑ στη Συρία». Η δήλωση αυτή ήταν αποτέλεσμα των ανησυχιών για περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Αν οι ΗΠΑ άφηναν ανοικτό το ενδεχόμενο επέμβασης στη Συρία
(όπως έγινε στην περίπτωση της Λιβύης), τότε, η κλιμάκωση της έντασης θα επεκτεινόταν στις γειτονικές χώρες.

Η Ουάσιγκτον και το Ισραήλ υποστηρίζουν ότι «η Συρία παίζει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής», παρότι δεν θεωρείται σημαντική στρατιωτική ή οικονομική  δύναμη. Συγκεκριμένα, υποστηρίζουν ότι το συριακό καθεστώς:

•  ''Επηρεάζει ως ένα βαθμό τις εξελίξεις στα παλαιστινιακά εδάφη (κυρίως στη Λωρίδα της Γάζας) και την ειρηνευτική διαδικασία για την επίλυση του «παλαιστινιακού προβλήματος».

•  Επηρεάζει την πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό του Λιβάνου, με την υποστήριξη των φιλοσιιτικών πολιτικών δυνάμεων και ιδιαίτερα με την υποστήριξη της Hezbollah.

•  Εξοπλίζει τη στρατιωτική πτέρυγα της Hezbollah, και

•  Έχει συνάψει στρατηγική σχέση με το Ιράν.

Το ενδιαφέρον των Αμερικανών για τη Συρία εστιάζεται κυρίως στις σχέσεις Δαμασκού-Τεχεράνης και στην επιρροή του καθεστώτος Assad στα εσωτερικά του Λιβάνου.
Επί προεδρίας του Barack Obama, δεν άλλαξαν και πολλά στις σχέσεις των δύο χωρών, αφού δεν καταβλήθηκαν και ιδιαίτερες προσπάθειες από το State Department. Ίσως, διότι καιη ειρηνευτική διαδικασία για το «παλαιστινιακό» έχει σχεδόν παγώσει.

Οι μόνες πρωτοβουλίες από αμερικανικής πλευράς είναι οι κατά καιρούς αποστολές Αμερικανών αξιωματούχων στη Συρία, για συνομιλίες σε διάφορα διμερή θέματα, όπως οι επιβληθείσες αμερικανικές κυρώσεις κατά του συριακού καθεστώτος. Οι ΗΠΑ έχουν συμπεριλάβει τη Συρία στον κατάλογο των χωρών που υποστηρίζουν τη διεθνή τρομοκρατία.

Για το λόγο αυτό, της επέβαλαν μια σειρά γενικών και ειδικών κυρώσεων, οι οποίες στρέφονται κυρίως κατά του
τραπεζικού συστήματος, του τεχνολογικού τομέα, του εμπορικού τομέα και των συριακών αερομεταφορών. Παρόλα αυτά, η στάση του καθεστώτος Assad απέναντι στο Ισραήλ, στο Λίβανο και στις ΗΠΑ δεν έχει αλλάξει. [2]

Το Φεβρουάριο του 2005, οι ΗΠΑ ανακάλεσαν τον πρεσβευτή τους από τη Δαμασκό, λόγω της δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου Rafic al-Hariri. [3]

Η αμερικανική πρεσβεία στη Δαμασκό επαναλειτούργησε τον Ιανουάριο του 2011, με την τοποθέτηση του διπλωμάτη Robert Stephen Ford.

Το 2009, αρκετοί Αμερικανοί αναλυτές πρότειναν στον Αμερικανό πρόεδρο Obama και στην αμερικανική Γερουσία να υποστηριχθούν επίσημα οι συρο-ισραηλινές συνομιλίες, που ενδεχομένως δεν θα οδηγούσαν μόνο στη βελτίωση των συρο-ισραηλινών σχέσεων, αλλά θα είχαν ως αποτέλεσμα και τη γενικότερη αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της Δαμασκού.

Όμως, τόσο οι εξελίξεις στα παλαιστινιακά εδάφη (διεξαγωγή της εκκαθαριστικής επιχείρησης “Cast Lead” των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων κατά της Hamas, στη Λωρίδα της Γάζας), όσο και η διαφαινόμενη απροθυμία του ισραηλινού πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu να παραχωρήσει τα Υψώματα του Γκολάν, που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967, δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Παρόλα αυτά, οι συνομιλίες Δαμασκού-Τελ Αβίβ για την
επίτευξη μιας διμερούς συμφωνίας ειρήνης παραμένουν στη διπλωματική ατζέντα των δύο πλευρών.

Μελλοντικές εξελίξεις και πιθανές επιπτώσεις
Η κατάσταση στη Συρία θεωρείται ως «μη αναστρέψιμη». Ενώ οι εξελίξεις στο εσωτερικό τρέχουν με γρήγορους ρυθμούς, είναι αρκετά πρόωρο να εκτιμηθεί η επόμενη ημέρα. Αν παραμείνει η κατάσταση ως έχει, τότε, οι ανθρώπινες απώλειες θα πολλαπλασιασθούν.

Μία παράμετρος που πιθανόν θα καθορίσει τις μελλοντικές εξελίξεις είναι η ενότητα του καθεστώτος. Ιδιαίτερα στις τάξεις των υψηλόβαθμων στελεχών του στρατού και των δυνάμεων ασφάλειας, η συνοχή και η σχέση με το καθεστώς δεν θεωρείται διαχρονικάδεδομένη. Μία άλλη παράμετρος είναι η πιθανή αντίδραση της πλειοψηφίας των Σουνιτών Αράβων κατά της προνομιούχας σέκτας των Αλαουιτών.

Στην περίπτωση αυτή, η εξέγερση στη Συρία θα λάβει θρησκευτικό χαρακτήρα και υπάρχει κίνδυνος αφενός να σημειωθούν βιαιότερα επεισόδια και αφετέρου να επεκταθούν και σε άλλες αραβικές χώρες, όπου συμβιώνουν Σιίτες και Σουνίτες Μουσουλμάνοι.

Η Άγκυρα ανησυχεί ιδιαίτερα για την κατάσταση στη γειτονική Συρία. Η κουρδική κοινότητα της Συρίας επεκτείνεται στο εσωτερικό της νότιας Τουρκίας και του βορειο-δυτικού Ιράκ.

Αν το καθεστώς του Bashar καταρρεύσει, τότε, είναι πιθανόν η συριακή κουρδική κοινότητα να αποκτήσει κάποιου είδους αυτονομία, η οποία θα ενισχύσει σημαντικά τις πανκουρδικές φιλοδοξίες για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους.

Στα τέλη Μαρτίου, ο Τούρκος πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan συμβούλεψε το Σύριο ηγέτη «να
ανταποκριθεί θετικά στα λαϊκά αιτήματα και να προχωρήσει σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις», ενώ, λίγες ημέρες νωρίτερα, έστειλε το διοικητή της ΜΙΤ, Hakan Fidan, στη Δαμασκό. [4]

Πάντως, αν η κατάσταση ξεφύγει από τα όρια της Συρίας, τότε η ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου θα απειληθεί από μια γενικευμένη σύρραξη, στην οποία θα εμπλακούν χώρες όπως το Ισραήλ, ο Λίβανος, το Ιράν, οι ΗΠΑ και η Τουρκία.

[1] Human Rights Watch, “Syria: World Should Impose Sanctions on Leadership”, 24 April 2011
[2] BBC, “Are US sanctions against Syria working?”, 17 February 2010
[3] Στις 14 Φεβρουαρίου του 2005, ο πρώην πρωθυπουργός του Λιβάνου Rafic al-Hariri δολοφονήθηκε μαζί με άλλα 22 άτομα στη Βηρυτό. Έκτοτε, διεξάγονται έρευνες για τη δολοφονία από το «Ειδικό Δικαστήριο του Λιβάνου» , το οποίο στις δύο πρώτες εκθέσεις ανέφερε ότι «η κυβέρνηση και οι μυστικές υπηρεσίες της Συρίας ενδέχεται να συνδέονται με τη δολοφονία του Hariri». Η Δαμασκός αντικρούει τις κατηγορίες και τις χαρακτηρίζει ως «αβάσιμες». Λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Hariri (30 Απριλίου 2005), η Δαμασκός αναγκάσθηκε να αποσύρει τα στρατεύματά της από το Λίβανο , ενώ, ένα χρόνο αργότερα, διεξήχθη ο Δεύτερος Ισραηλινο-Λιβανικός Πόλεμος.
[4] Hürriyet, “Turkey's Erdoğan urges Syria to go ahead with reforms”, 28 March 2011

Γιαννακόπουλος Βασίλης
Γεωστρατηγικός Αναλυτής
www.geostrategy.gr
[email protected]

Μάνος Ηλιάδης
(Συγγραφέας, Δημοσιογράφος)
Copyright: Κόσμος του Επενδυτή
rieas

Οι επανειλημμένες αναφορές της στήλης στη συνεχιζόμενη έκπτωση της αμυντικής επάρκειας της χώρας, με τις... συνεχείς και αλόγιστες περικοπές των αμυντικών δαπανών, επαληθεύτηκαν με οικονομικά στοιχεία, που περιέχονται σε ανακοίνωση του υπουργείου Άμυνας της περασμένης Τρίτης, 12 Απριλίου.

Η εν λόγω ανακοίνωση εξεδόθη με αφορμή δημοσιεύματα της ίδιας ημέρας, σύμφωνα με τα οποία το πρόγραμμα αμυντικών προμηθειών της επόμενης 3ετίας θα ανέλθει σε 13,5 δισ. ευρώ. Στην ανακοίνωση, τονίζεται ότι, «όπως είχε ήδη δηλώσει ο ΥΕΘΑ κ. Ευάγγ. Βενιζέλος, ο συνολικός προϋπολογισμός του Μακροπρόθεσμου Προγράμματος της επόμενης 15ετίας θα είναι συντριπτικά μικρότερος σε σχέση με το ΕΜΠΑΕ 2006-2015, που καταργείται.

Πιο συγκεκριμένα, σε 15ετή βάση ο προϋπολογισμός του νέου Μακροπρόθεσμου Προγράμματος θα είναι μειωμένος κατά ποσοστό που υπερβαίνει το 70% σε σχέση με τον συνολικό προϋπολογισμό του ΕΜΠΑΕ 2006-2015, χωρίς να θίγεται καθόλου η επιχειρησιακή ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεων»!!! (σ.σ.: τα θαυμαστικά της στήλης).

Από την παραπάνω παράγραφο και μόνο, προκύπτουν τόσα πολλά παράδοξα, ώστε δεν ξέρει κανείς από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει έναν στοιχειώδη σχολιασμό.

Γιατί αυτό που προκύπτει από τον εξωφρενικό αυτό ισχυρισμό είναι ότι ο ΥΕΘΑ κ. Βενιζέλος -που δηλώνει ότι οι εξοπλιστικές δαπάνες της επόμενης 15ετίας θα είναι μικρότερες κατά άνω του 70%, όχι της αντίστοιχης 15ετούς, αλλά της 10ετούς περιόδου 2006-2015- θα το επιτύχει χωρίς να θιγεί καθόλου η επιχειρησιακή ικανότητα των Ε.Δ., κατά τρόπο που φέρει στη μνήμη μας το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, όπου ο Χριστός τάισε 5.000 άτομα με δύο ψάρια και πέντε άρτους.

Η μόνη παρατήρηση, που θα ταίριαζε εδώ, είναι ότι η υπερβολή ήταν βέβαια ανέκαθεν προνόμιο των πολιτικών -όπως επίσης και των ψαράδων και των κυνηγών- αλλά ο χώρος της άμυνας, που διέπεται από σαφείς -μαθηματικές, θα λέγαμε- σχέσεις και λογική, δεν προσφέρεται για τέτοιους ισχυρισμούς, που μόνο τον γέλωτα προκαλούν σε όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις του χώρου της άμυνας και του αμυντικού μηχανισμού της χώρας, αλλά και σε όσους έχουν άλλα ενδιαφέροντα για τον τελευταίο, όπως οι γνωστοί γείτονες.

Διάλυση

Επειδή με το τεράστιο αυτό θέμα η στήλη σκοπεύει να ασχοληθεί επισταμένως με λεπτομερή επιχειρήματα, αυτό που μπορεί να λεχθεί εν συντομία εδώ είναι το εξής: Από το πλήθος των παραγόντων που συνθέτουν το αξιόμαχο μίας ένοπλης δυνάμεως (αμυντικός προϋπολογισμός, αριθμός προσωπικού, εκπαίδευση, εξοπλισμοί και μέσα, ηθικό, επίπεδο στελεχών και ηγεσίας κ.λπ.) επιλέγουμε μόνο δύο, τις λειτουργικές δαπάνες και τις εξοπλιστικές δαπάνες.

Όταν περικόπτεις τις λειτουργικές δαπάνες, χωρίς σχέδιο και μελέτη, κατά 40% σε δύο μόνο χρόνια και τις εξοπλιστικές κατά 80% και άνω για τα επόμενα δέκα ή δέκα πέντε χρόνια -τούτο δε έπειτα από εξοπλιστική απραξία αρκετών ετών- το αποτέλεσμα, στο οποίο λογικώς θα καταλήξεις δεν θα είναι η διατήρηση του όποιου εναπομείναντος (εκ κληρονομιάς των τελευταίων ετών) αξιόμαχου, αλλά η κάθετη υποβάθμιση, αν όχι και διάλυση του αμυντικού μηχανισμού.

Και τούτο, γιατί η μείωση των λειτουργικών δαπανών έχει άμεση επίδραση στην εκπαίδευση (μείωση ασκήσεων, ή περιορισμό των ημερών ασκήσεως του προσωπικού, ματαίωση ασκήσεων εθνικής κλίμακας, όπως ο «Παρμενίων», λιγότερες ώρες πτήσεως για τους ιπταμένους, με αποτέλεσμα να χαθεί σύντομα το όποιο ποιοτικό προβάδισμα της Π.Α. σε σχέση με τον πιθανό αντίπαλο κ.λπ.) και πλημμελή συντήρηση, με αποτέλεσμα την κάθετη πτώση διαθεσιμότητας του υλικού. Τι σημαίνει στην πράξη αυτό το τελευταίο;

Ότι με διαθεσιμότητα 60% των αεροσκαφών της Π.Α. (αυτή είναι), η τελευταία αντί για 300 αεροσκάφη έχει περί τα 180, πράγμα που ισχύει, για παράδειγμα, για τα ελικόπτερα του Στράτου, τις φρεγάτες και τα υποβρύχια του Π.Ν. κ.λπ. Αν πάμε στις εξοπλιστικές δαπάνες, η παραπάνω μείωσή τους σημαίνει απλώς ότι ο εκσυγχρονισμός των Ε.Δ. ουσιαστικώς σταματά, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να καταστούν ικανές -μέσα στον χρονικό και ποσοτικό ορίζοντα που καθόρισε για τις εξοπλιστικές δαπάνες ο κ. ΥΕΘΑ- να διεξάγουν πόλεμο της εποχής του πολέμου της Κορέας (σ.σ.: ήδη, κάπου εκεί κοντά είμαστε).

Φαιδρότητες

Πώς δικαιολογεί ή μάλλον αξιολογεί τη μείωση αυτή ο κ. ΥΕΘΑ στην ανακοίνωση του ΥΠΕΘΑ; «Η εντυπωσιακή μείωση κατά 70% οφείλεται στο γεγονός ότι το νέο Μακροπρόθεσμο Πρόγραμμα είναι αποτέλεσμα αυστηρής εκτίμησης και αξιολόγησης με βάση τις πραγματικές ανάγκες του εθνικού αμυντικού σχεδιασμού».

Η στήλη, που αμφιβάλλει εάν υπάρχει ένας τέτοιος εθνικός αμυντικός σχεδιασμός ή τουλάχιστον για την εγκυρότητά του, έχει ένα ερώτημα μόνο, γιατί το όλο επιχείρημα είναι φαιδρό: Δηλαδή, με τις μεγαλύτερες κατά 70% εξοπλιστικές δαπάνες που προεβλέποντο μέχρι σήμερα (τις οποίες ουδείς μέχρι τώρα έκρινε υπερβολικές), τι είδους άμυνα θα είχαμε; Θα κυριαρχούσαμε στη Μεσόγειο;

Ή τόσο τεράστιο λάθος (άνω του 70%) έκαναν όλες οι προηγούμενες πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες, το οποίο -αν και ο κ. Βενιζέλος αντελήφθη αμέσως και έσπευσε να το επανορθώσει- το παρέβλεψε, χωρίς να προτείνει τη σύσταση κάποιας εξεταστικής επιτροπής;

Και ποιος είναι αυτός που έκανε αυτή την «αυστηρή εκτίμηση και αξιολόγηση με βάση τις πραγματικές ανάγκες του εθνικού αμυντικού σχεδιασμού» και με βάση ποια ΣΑΚ (Στρατιωτική Αξιολόγηση Καταστάσεως) και ποια ΠΕΑ (Πολιτική Εθνικής Άμυνας) την έκανε, όταν κανένα από τα δύο αυτά κείμενα επισήμως τουλάχιστον δεν υπάρχει ακόμη; Τα οποία βέβαια έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί πριν από τη σύνταξη του όποιου εξοπλιστικού σχεδιασμού.

Μόνο τα απαραίτητα

Τη συνέχεια για το μέλλον της άμυνας την προδιέγραψε με την ίδια σαφήνεια η σχετική ανακοίνωση του ΥΠΕΘΑ με την εξής διατύπωση: «Όπως έχει επίσης δηλώσει ο ΥΕΘΑ, σε ετήσια βάση το ποσοστό των αμυντικών δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού θα βαίνει συνεχώς μειούμενο, ως συνεισφορά των Ε.Δ. στην εθνική προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Αυτό συνέβη με τους προϋπολογισμούς του 2010 και του 2011 και θα συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο τα επόμενα έτη στο πλαίσιο του μεσοπρόθεσμου δημοσιονομικού σχεδιασμού». Τούτο σημαίνει ότι επειδή οι εξοπλιστικές δαπάνες περιορίσθηκαν κατά τα ως άνω ποσοστά (στην ουσία επαρκούν μόνο για συντήρηση, ανταλλακτικά και απαραίτητα πυρομαχικά, γιατί ουδείς πιστεύει ότι θα γίνει καμία μείζων προμήθεια, εκτός εάν πρόκειται να περισωθούν κάπου θέσεις εργασίας...), οι περικοπές των επομένων ετών θα γίνουν στον λειτουργικό προϋπολογισμό, ο οποίος -όπως προανεφέρθη- περικόπηκε ήδη κατά 40% μέσα σε δύο μόνο έτη.

Οι περικοπές αυτές είναι προφανές ότι δεν βασίζονται σε καμία στρατιωτική λογική ή λογική διαχειρίσεως των αμυντικών δαπανών. Αν σε κάτι βασίζονται είναι αυτό που αναφέρει παραπάνω η ανακοίνωση του ΥΠΕΘΑ, προβάλλοντας τη συνεισφορά των Ε.Δ. στην προσπάθεια της δημοσιονομικής εξυγιάνσεως.

Η στήλη θα το έβλεπε μάλλον ως συνεισφορά του ίδιου του κ. Βενιζέλου στη δημοσιονομική εξυγίανση, με πιθανό ίσως στόχο τη διεύρυνση των ερεισμάτων του στο ίδιο του το κόμμα, αλλά σε τμήματα της κοινωνίας κατά τρόπον που θα του επιτρέψει να διεκδικήσει οποιοδήποτε άλλο αξίωμα στο μέλλον. Σχέση, πάντως, με τη λογική διαχειρίσεως του τομέα της άμυνας, για τον οποίο είναι ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός της κυβερνήσεως, δεν έχει.

Και επειδή η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, η ανακοίνωση του ΥΠΕΘΑ καταλήγει με την επισήμανση ότι «η εξέλιξη αυτή έχει φυσικά τα "θύματά της" και αυτά είναι όσοι είχαν συνηθίσει να παρασιτούν με διάφορους τρόπους στον τομέα των αμυντικών προμηθειών». Θα λέγαμε ότι η αναφορά στη γνωστή παθογένεια του παρελθόντος θα ήταν αποδεκτή.

Αλλά εδώ, ο κ. ΥΕΘΑ, στην προσπάθεια του να σκοτώσει τα παράσιτα, σκότωσε και τον φέροντα αυτά οργανισμό, που δεν είναι άλλος από τις Ε.Δ.

Ἡ σπουδαία ἀποκάλυψη τῆς ἑβδοµαδιαίας ἐφηµερίδας «Τά νέα τῆς Θράκης» γιά ἔγγραφη καταγγελία 14 µουσουλµάνων ἔρχεται νά βεβαιώσει πανηγυρικά ὅσα λέγονται στήν περιοχή γιά τήν δραστηριότητα τοῦ Τούρκου Προξένου Κοµοτηνῆς, Μουσταφά Σάρνιτς.

Πρόκειται γιά ἐπιστολή πρός τόν Ἐρντογάν καί στό τουρκικό ΥΠΕΞ, ὅπου οἱ ὑπογράφοντες «καρφώνουν» τόν Πρόξενο ὅτι ἔχει δηµιουργήσει πρωτοφανές σχῖσµα στό ἐσωτερικό τῆς µειονότητας, καθώς διαχωρίζει τούς µουσουλµάνους σέ «δικούς µας» καί ...«χαφιέδες τῶν Ἑλλήνων»!

Μέ τόν τρόπο αὐτόν ὅποιος διαφωνήσει στό παραµικρό ἀποµονώνεται καί µάλιστα κινδυνεύει «νά διακοπεῖ καί ὁ µισθός του» (ἄλλη µία ἀτράνταχτη ἀπόδειξη γιά τόν βρώµικο ρόλο τοῦ Προξενείου, πού χρηµατοδοτεῖ δασκάλους – κι ὄχι µόνο – γιά νά δροῦν κατά τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας καί νοµιµότητας).

Ἡ ἐπιστολή ἔχει ἡµεροµηνία 25-10-2010, δηλαδή ἐστάλη προεκλογικά, πρᾶγµα πού σηµαίνει ὅτι ἐνδεχοµένως τό κίνητρο τοῦ ἔχοντος τήν πρωτοβουλία νά ἦταν ἡ µή στήριξή του ἀπό τόν προξενικό µηχανισµό.

Ἄλλωστε γράφονται µέσα πολλά γιά τήν προεκλογική συµπεριφορά τοῦ Προξένου, ὁ ὁποῖος ἔσπρωξε ὅσο µπόρεσε πέρυσι τά διχαστικά ψηφοδέλτια τῶν µουσουλµάνων (π.χ. τῆς Σιµπέλ Μουσταφάογλου) καί ὑποστήριξε ἀνοικτά στίς βουλευτικές ἐκλογές τοῦ 2009 συγκεκριµένους ὑποψηφίους (σάν τόν Κοτζά Μουµίν Ριτβάν).

Ὅπως καί νά ἔχει ὅµως τό πρᾶγµα, ὅποια κι ἄν ἦταν τά κίνητρα τῶν ἐπιστολογράφων, οὐδόλως µειώνεται ἡ ἀξία τῆς καταγγελίας, οὔτε καί ἀµφισβητεῖται ἡ ἀλήθεια τῶν ἀναγραφοµένων σ' αὐτήν.

Δέν θά κάρφωναν ἐπωνύµως στόν πρωθυπουργό τῆς γείτονος ἕναν διπλωµάτη της ὡς ἐκβιαστή ἄν δέν εἶχαν στοιχεῖα! Γιά νά δοῦµε τώρα τήν ἀντίδραση τῆς χώρας µας µετά τίς ἀποκαλύψεις.

Τί ἔχει δηλαδή νά πεῖ ἡ Κυβέρνηση γιά τόν διπλωµάτη πού φιλοξενεῖ καί χαρακτηρίζει «χαφιέ» της ὅποιον δέν συντάσσεται µέ τόν σχεδιασµό του γιά τήν περιοχή...
newstrap
http://tourkikanea.gr

Απολαυστε την αφίσα την λεγόμενης Τουρκικής Αριστεράς. Η αφίσα λέει :


Αυτούς που ανέβηκαν στο βουνό

Αυτούς που τους ανεβάζουν στο βουνό

Και αυτούς που τους κατεβάζουν από το βουνό

ΟΛΟΥΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑΣΟΥΜΕ

Είναι η ¨αριστερή¨ προσέγγιση στο Κουρδικό θέμα…..

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Μπορεί η ανάγνωση των τηλεγραφημάτων του WikiLeaks για την Ελλάδα και την Κύπρο να είναι ανιαρή, αλλά για τις υπόλοιπες χώρες τα γεγονότα και οι εξελίξεις δείχνουν ότι είναι συναρπαστική.

Οι αποκαλύψεις για τις αγοραπωλησίες πηγών από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και άλλες αμερικανικές υπηρεσίες είναι συγκλονιστικές.

Οι μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες, που φέρουν ως τιμή τους και καμάρι τους το γεγονός ότι δεν έχουν την παραμικρή οικονομική σχέση με το κράτος, δημοσίευσαν τις τελευταίες ημέρες πληροφορίες που... προβληματίζουν για την πρακτική της Ουάσιγκτον να εξαγοράζει ξένους πολίτες και να χρηματοδοτεί εκστρατείες που εκφράζουν και εξυπηρετούν μεν τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα, αλλά την ίδια στιγμή εναντιώνονται στη βούληση κυβερνήσεων και λαών ανά τον κόσμο.

Σύμφωνα με την εφημερίδα The New York Times, οι Αμερικανοί εκπαίδευσαν πολίτες και χρηματοδότησαν οργανώσεις στην Αίγυπτο, στο Μπαχρέιν και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής.

Για τη χρηματοδότηση χρησιμοποίησαν το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο και το Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιτούτο, οργανώσεις που έχουν σχέση με τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς.

Αμερικανικές υπηρεσίες προσκάλεσαν ακτιβιστές από τις χώρες αυτές τους οποίους προφανώς εκπαίδευσαν για να χρησιμοποιηθούν όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.Σύμφωνα με την εφημερίδα The Washington Post, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ χρηματοδότησε το Κίνημα για Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη που έχει έδρα το Λονδίνο και, μέσω αυτού, το δορυφορικό τηλεοπτικό σταθμό Barada TV, με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος της Συρίας.

Έξι εκατομμύρια δολάρια των φορολογουμένων πετάχτηκαν στον αέρα, επειδή κάποιοι αντίπαλοι του Άσαντ.....από την ασφάλεια της βρετανικής πρωτεύουσας υποσχέθηκαν στους αφελείς διπλωμάτες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι θα ανατρέψουν το δικτάτορα της Συρίας.

Η πρακτική της αμερικανικής κυβέρνησης να επιχειρεί να εξαγοράζει ξένους πολίτες είναι γνωστή στην Ελλάδα και την Κύπρο εδώ και πολλά χρόνια.

Η αμερικανική παρέμβαση έφτασε στο ζενίθ της τη διετία 2003-2004, όταν ξοδεύτηκαν πολλά εκατομμύρια δολάρια για να επιβληθεί το ρατσιστικό και φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν στους Ελληνοκύπριους.

Δεν είναι μόνο η έκθεση Nathan’s η πλέον ηχηρή απάντηση στους δύσπιστους, αλλά και τα ίδια τα έγγραφα της αμερικανικής κυβέρνησης που δημοσιεύτηκαν στο Έθνος της Κυριακής και στο Φιλελεύθερο το Δεκέμβριο του 2010.

Οι φωτοτυπίες των συμβολαίων των αμερικανικών πρεσβειών με πολίτες και οργανώσεις στην Ελλάδα και την Κύπρο αποστόμωσαν όσους κρύβονταν πίσω από τη νομιμοποίηση των αμερικανικών δολαρίων μέσω των Ηνωμένων Εθνών.

Είναι απαράδεκτη και αντεθνική ενέργεια να δέχονται πολίτες και οργανώσεις χρήματα από ξένες χώρες για να πολεμήσουν την ίδια τους την πατρίδα.

Γνωρίζουμε ότι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, οργανώσεις και πολίτες λαμβάνουν οικονομική ενίσχυση και επίσημα από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ανεπίσημα μέσω οργανώσεων που εξυπηρετούν τις αμερικανικές υπηρεσίες, όπως είναι η United States Institute of Peace (USIP), το Freedom House κ.λπ. Μερικές από αυτές τις οργανώσεις παραδέχονται στις ιστοσελίδες τους ότι χρηματίζονται.

Η παραδοχή τους θα έπρεπε να ακολουθείται από δημόσια διαπόμπευση.Θα χειροκροτούσα κι εγώ και κάθε δημοκρατικός πολίτης τους Αμερικανούς, εάν στόχευαν πραγματικά στην ελευθερία των λαών από τα απολυταρχικά καθεστώτα.

Δυστυχώς, με βάση τις πράξεις τους, ο καθένας καταλαβαίνει ότι η Δημοκρατία δεν είναι επιλογή για όλους τους λαούς.

Χτυπούν τον Καντάφι και τον Άσαντ, αλλά «χαϊδεύουν» τους εμίρηδες και εκμεταλλεύονται τα πετρέλαιά τους...

προεδρική δημοκρατία
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 21/4/11)

Οι Οικολόγοι Πράσινοι και ο ευρωβουλευτής κ. Μιχάλης Τρεμόπουλος, έχοντας δίπλα τους τη βουλευτή των Σκοπίων Λιάνα Πόπουσκα, εξέφρασαν την αντίθεσή τους για τη δημιουργία πυρηνικού εργοστασίου στα Βαλκάνια.

Μάλιστα, ο κ. Τρεμόπουλος κάλεσε την κυβέρνηση να ελέγξει δημοσίευμα του 2008 σε εφημερίδα των Σκοπίων, σύμφωνα με το οποίο την περίοδο Καραμανλή είχαν προχωρήσει συζητήσεις με την κυβέρνηση Γκρούεφκσι για να δημιουργηθεί πυρηνικό εργοστάσιο στη FYROM.

Η βουλευτής των Σκοπίων παίρνοντας τον λόγο, ζήτησε να μην προσφωνείται η χώρα της FYROM γιατί το θεωρεί προσβλητικό και ότι η χώρα της λέγεται «Μακεδονία» χωρίς να υπάρξει αντίδραση από τον κ. Τρεμόπουλο.
real.gr